Brieven van lezers -- april 1995
De meester van Benjamin Creme greep in Geachte redactie,
Tweeënhalf jaar geleden reed ik op Goede Vrijdag op een deel van de snelweg waar werk in uitvoering was. De weg was versmald tot twee rijbanen zonder berm, en het drukke verkeer had een snelheid van ongeveer 100 km p/u. Een auto vóór mij kreeg een klapband en alle verkeer probeerde zich op de andere rijbaan te wringen. Er was te weinig afstand dus verminderde ik vaart. Twee grote vrachtwagens kwamen van achteren met hoge snelheid op de file ingereden. In de daarop volgende kettingbotsing werd ik door een van de wagens geschampt. De andere raakte mij van achteren en duwde mijn auto zo’n 70 meter voor zich uit tot in de achterkant van de stilstaande auto vóór mij.
Ik kan niet zeggen dat ik bad of om hulp vroeg, maar toen ik wist dat de klap onvermijdelijk was zei ik tegen mezelf: "Bereid je maar voor, daar ga je!" Ik voelde totale berusting en was in het geheel niet bang. Mijn auto werd als een harmonica in elkaar gedrukt en het scheelde maar een paar centimeter of het stuur had mijn borstkas verbrijzeld. Toen mensen mij hielpen om door het raam naar buiten te kruipen, was mijn eerste gedachte: "Het is Goede Vrijdag". Mijn enige verwondingen waren enkele schrammen van het glas dat in mijn kleren terecht was gekomen. Toen ik de auto zag, leek de bestuurdersplaats wel een kleine, beschermde cocon. Ik was stomverbaasd. Sinds die dag leef ik met veel verwondering en ontzag.
Ik herinner me dat tijdens het ongeluk de krachten gelijkmatig over de auto verdeeld werden; ik werd niet naar een bepaalde kant gedrukt en ik had zelfs geen schaafplek van de veiligheidsriem op mijn schouder. Is hier misschien ingegrepen?
Bette Stockbauer, Red Rock (Texas, VS).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat hij heeft ingegrepen. Hij zegt dat de schrijfster van deze brief, Bette Stockbauer, zonder zijn tussenkomst zou zijn omgekomen.
"...wil je een lift, makker?"
Geachte redactie,
Door de vele brieven in Share International de laatste tijd van mensen die een ervaring hebben gehad van Maitreya, herinnerde ik mij iets dat me negen of tien jaar geleden overkwam, toen ik in Londen woonde. Het gebeurde op een middag toen ik onderweg was naar huis, op het laatste deel van mijn route. Vaak liep ik die laatste kilometer vanaf het metrostation, maar deze keer was ik ongelooflijk moe en hoopte ik op een bus (de bus op deze lijn reed onregelmatig). Maar toen ik op de dienstregeling bij de halte keek, zag ik dat de volgende bus nog wel even op zich liet wachten. Ik herinner mij dat ik inwendig hartgrondig wenste dat er onverwacht een extra dienst zou rijden, of dat een kennis (wie dan ook in een auto) zou langsrijden en mij zou zien, of dat er op wonderbaarlijke wijze een of andere vorm van vervoer verscheen en mij snel thuis zou brengen. Aangezien dat alles niet erg waarschijnlijk was, besloot ik na een paar minuten met tegenzin om maar te gaan lopen.
Ik was nog maar net op weg toen naast me een bestelbusje stopte en de jongeman achter het stuur op een vriendelijke en vrolijke toon riep: "Hé makker, wil je een lift?". Enigszins verbaasd, maar dolblij nam ik het aanbod dankbaar aan en stapte in. De bestuurder leek ongeveer 30 jaar oud en had een doorsnee lengte en postuur. Hij was gladgeschoren, had tamelijk lang, lichtbruin haar en hij sprak met een licht Londens accent. Hij was nonchalant gekleed in schone werkkleding. Ik heb een beeld van gereedschap achter in het busje, en hij wekte de indruk van iemand die in de bouw werkt. Wat me het meest opviel aan hem was zijn vrolijke en onbekommerde houding.
Tijdens de rit praatten we wat (hoewel hij het meeste zei, volgens mij) maar helaas kan ik me bijna niets van het gesprek herinneren. Hij begon denk ik met te vragen: "Je stond zeker op de bus te wachten?", waarop ik waarschijnlijk antwoordde: "Ja, maar ze rijden nooit als je ze nodig hebt". Het was net alsof hij me enkele ogenblikken daarvoor had gezien en wist wat ik dacht. Binnen twee of drie minuten bereikten we mijn huis, waar ik de man bedankte en uitstapte. Hij zei vrolijk gedag en reed weg in het verkeer. Mijn vermoeidheid was ik vergeten.
Later vertelde ik mijn vrouw over het voorval, maar ondanks dat het zeer ongebruikelijk was (voor een grote stad althans) dacht ik er niets bijzonders van. Destijds kwam het niet in mij op dat mijn hulpvaardige bestuurder iemand anders zou kunnen zijn dan wie hij ogenschijnlijk was, maar door de brieven van lezers in Share International ben ik daaraan gaan twijfelen.
Julian Creme, Amsterdam.
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de bestuurder van het busje Maitreya was.
Hij was verdwenen
Geachte redactie,
In september 1993 was ik in het Franse stadje Valence en probeerde ik de weg te vinden. Ik liep in een straat en zocht iemand om de weg te vragen. De straat was verlaten, er was niemand in de buurt. Ik besloot een plattegrond van de stad uit mijn handtas te halen toen er plotseling iemand naast mij stond en me vroeg waar ik heen wilde.
Ik was verbaasd over deze aanwezigheid. Hij was van middelbare leeftijd en droeg een pak. Ik kon me totaal niet herinneren wat hij tegen mij zei, maar ik vond wel de straat die ik zocht. Toen ik me weer omdraaide, was hij verdwenen. Ik zou graag weten of deze man Maitreya was?
Joeue Peillet, Tournon (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man inderdaad Maitreya was.
Hij leek wel een vorst
Geachte redactie,
Ik wil u graag op de hoogte stellen van iets dat mij onlangs is overkomen en mij nog steeds bezighoudt. Het begon allemaal op vrijdag 23 december 1994 toen ik mijn zus op haar werk bezocht. Ik vertelde haar: "Ik heb een compilatie- CD van Stevie Wonder gekocht". Ze keek me verbaasd en een beetje ongemakkelijk aan toen ze antwoordde: "Wat jammer nou, die heb ik net voor jou gekocht. Die wilde ik je voor Kerstmis geven...". "Geeft niet", antwoordde ik. Als je het bonnetje nog hebt, ga ik ’m straks wel ruilen".
’s Avonds rond 18.00 uur ging ik in het winkelcentrum naar de platenzaak, kreeg toestemming om de CD te ruilen en zocht er een van dezelfde prijs. Ik zocht alle genres af, van modern tot klassiek, maar kon niets van mijn gading vinden. Toen vond ik een compilatie die ik wel wilde hebben, maar die was 22 frank duurder. Omdat ik geen geld had meegenomen, besloot ik weg te gaan en de volgende dag terug te komen.
Toen ik terugkwam bij mijn zus vertelde ik haar wat er gebeurd was en als door een sterke intuïtie gedreven, vroeg ik haar om 22 frank om naar de winkel terug te gaan. Dit was in een mum van tijd gebeurd: ik ruilde de CD en ging blij op weg terug.
Plotseling zag ik op een kruispunt een man staan van gemiddelde lengte, met Arabische gelaatstrekken. Hij droeg een lange zwarte jas en zwarte handschoenen, broek en schoenen. Naast hem stond een middelgrote metalen koffer met witte vierkanten erop. Hij stond daar alsof hij uit het niets was verschenen. Hij vroeg me vriendelijk of ik hem wilde helpen zijn koffer te dragen omdat hij te moe was; hij had al een hele tijd gelopen en had nog een lange weg te gaan: "...al is het maar een klein stukje", vroeg hij me.
Ik stemde in en zei dat ik hem zou helpen tot aan de volgende verkeerslichten, die niet zo ver waren. Het gewicht van de koffer verbaasde me; voor mijn gevoel was die abnormaal zwaar. Ik kon me niets voorstellen wat dit koffertje zó zwaar zou maken. Ik kon hem daarom met moeite dragen maar het lukte me toch. De jongeman, die zag hoeveel moeite ik er mee had, wilde me helpen en pakte het uiteinde van het handvat vast. "Nee, nee, laat maar", zei ik, "u bent moe...", ook al gaf hij geen enkele blijk van lichamelijke of geestelijke vermoeidheid. Ik vroeg hem wat er in de koffer zat en hij antwoordde: "Ik heb net voor 5000 frank aan CD’s gekocht". "Maar waarom heeft u geen taxi genomen?", vroeg ik hem. "Oh ja, wat dom, daar heb ik niet aan gedacht...".
Onder het lopen observeerde ik hem. Hij verbaasde me door de enorme elegantie die van hem af straalde. Hij leek wel een vorst. Hij straalde een opvallende en oneindige rust uit, alsof niets om hem heen hem zou kunnen deren; en daarenboven had hij een zeer harmonieuze tred. Deze man had een groot gevoel van nederigheid, een ongewone nederigheid, onbeschrijflijk en ondefinieerbaar. Ik kon zijn ogen niet zien, het was donker en hij keek omlaag. Toen we bij het verkeerslicht kwamen, bij een zebrapad, wilde ik juist de koffer neerzetten toen hij me zei te stoppen. Ik zette de koffer met de witte vierkantjes neer. Hij zei: "Je hebt geen idee hoezeer je me geholpen hebt!" "Echt waar?", vroeg ik verbaasd, wetend dat ik maar een korte afstand afgelegd had, maar een paar meter, en dat dit niets was vergeleken met de afstand die hij nog te gaan had. Ik zei: "Tot ziens" en liep verder. Ik was zeer verbaasd over deze ontmoeting. Was deze man misschien Maitreya?
Diallo Yasime, Parijs (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man met de koffer de meester Jezus was.
Een onvergetelijk, liefdevol gezicht
Geachte redactie,
In november 1993 gebeurde er iets dat ik maar niet uit mijn hoofd kan zetten. Het gebeurde in Migros, Zwitserland. Het was koud weer en er was niemand in de buurt. Mijn man, die vrij slecht ter been is en moeilijk loopt, stond op een lange, steile roltrap naar een restaurant in het winkelcentrum. Halverwege leek hij te struikelen, verloor zijn evenwicht en greep zich aan de leuning vast maar zijn benen gingen als het ware voor hem uit (de roltrap op) naar boven. Iets lager stonden twee oude dames die bezorgd opkeken; ik wilde hem helpen maar wist dat ik nooit op tijd zou zijn omdat ik zelf ook niet zo goed ter been ben. Een akelig ongeluk leek onvermijdelijk. Ik riep zacht om hulp maar dacht dat toch niemand mij zou horen. Plotseling stond er een grote, stevig gebouwde man achter mijn man, die hem zonder enige moeite overeind hielp en op de roltrap met hem mee naar boven ging. Toen ze boven kwamen, bedankte ik hem en keek ineens recht in een onvergetelijk, liefdevol gezicht dat nauwelijks bij zo’n krachtig postuur leek te passen. Met een stem vol liefde antwoordde hij in plaatselijk dialect: "Graag gedaan".
Ik weet niet waarom ik niet gezien heb waar de man naar toe ging — hij verdween gewoon. Mijn man was "gered" en was blij.
Kunt u zeggen wie deze onvergetelijke man was? Met dankbare groet.
Gabriele Wiest, Uettlingen (Zwitserland).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat deze "onvergetelijke man" Maitreya was.
Er verscheen een mooi, klein kruisje
Geachte redactie,
Tijdens kerst 1993 maakte mijn vriendin een familiefoto in de huiskamer. Tot haar grote verbazing ontdekte ze dat er in de hals van een fles op de foto (gepubliceerd in Share International 1995 nr. 1 — Red.) een mooi, klein kruisje was verschenen. Eerst dachten zij en haar familie dat het één of andere reflectie was, maar nadat ik haar alles had verteld over Maitreya en zijn missie werd haar verbazing alleen nog maar groter. Natuurlijk zouden zij graag weten wie verantwoordelijk is voor dit ‘buitengewone kerstgeschenk". Houdt het enig verband met de meester Jezus of met Maitreya? Ik zou u dankbaar zijn voor uw antwoord.
Milica Goricar, Ljubljana (Slovenië).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat dit kruis door de meester Jezus (op het negatief) geprojecteerd is.
Hij zweefde majestueus
Geachte redactie,
Het valt me moeilijk om te schrijven over een schijnbaar alledaagse gebeurtenis die niettemin een merkwaardige indruk op mij heeft gemaakt.
Op 16 mei 1994 reed ik samen met een vriend door de westelijke Pyreneeën. Mijn kat lag ongewoon rustig op de achterbank te slapen. Dit schrijf ik omdat dat nogal tegen zijn natuur is. Plotseling kwam er vanuit het niets een enorme adelaar in duikvlucht op ons af. Hij zweefde majestueus, vastberaden en gecontroleerd, en zijn uitgespreide vleugels straalden een ongewone gratie uit.
Maar nog belangrijker, zijn ogen waren gefixeerd op de mijne (hoewel ik met mijn gezichtsvermogen normaliter niet de ogen van een vogel kan zien op zo’n afstand), en, terwijl hij naderbij kwam, wist ik dat ik niet hoefde te remmen, me geen zorgen hoefde te maken of op te letten wat er gebeurde; de adelaar was "heer en meester" over de situatie. Hij omringde me met een ongelooflijke liefde, onmogelijk te beschrijven met onze beperkte taal. Om kort te gaan, ik hoefde alleen maar te kijken.
Mijn vriend en ik hadden het gevoel dat de adelaar ons verwelkomde in dit gebied (niet zijn normale territorium), op deze nationale autoweg die ineens verstoken was van verkeer terwijl het er normaal druk is rond die tijd. Het was alsof de adelaar ons had opgewacht en ons verwelkomde.
Ik denk nog vaak terug aan deze gebeurtenis die ons de hele dag een gevoel van betovering gaf, zelfs al voordat we deze ervaring hadden. We zijn ervan overtuigd dat dit geen echte adelaar was. Toen we de adelaar recht aankeken, vloog deze al boven de auto, maar zonder te stijgen zodat we eigenlijk op elkaar hadden moeten botsen. Hij verdween zoals hij verschenen was — in een fractie van een seconde.
Kunt u mij zeggen of dit een echte adelaar was? Wie of wat was dit wezen?
Naam en adres ter redactie bekend, Pau (Frankrijk).
De adelaar was niet echt. De meester van Benjamin Creme verklaart dat het een verschijning was, gecreëerd door Maitreya.
Een ouderwetse pelgrim
Geachte redactie,
De volgende gebeurtenis vond geruime tijd geleden plaats op de Route National 99 tussen Villefranche d’Albigeois en Albi. Mijn man en ik kunnen ons geen van beiden precies het jaar herinneren, maar het was ergens tussen 1977 en 1981.
We waren ’s middags net weggereden bij het huis van mijn ouders in Villefranche d’Albigeois en waren op weg naar Cognac les Mînes. Ongeveer tien kilometer voor Albi, zagen wij een ouderwetse pelgrim in tegengestelde richting langs de weg lopen in een wit gewaad en in zijn linkerhand een lange stok, net zo lang als hijzelf. Hij had wit haar en een lange, witte baard. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik zei tegen mijn man: "Heb je dat gezien?" en hij zei: "Ja, ik zag het ook". Ik draaide me om, maar de man was verdwenen.
Terwijl ik dit schrijf ben ik nog steeds diep geroerd door deze verschijning, hoewel het al jaren geleden is.
Kunt u mij zeggen of deze pelgrim Maitreya was?
Monique Rosnowski, Menneaf, Parijs (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man inderdaad Maitreya was. (Zie ook de brief in Share Nederland van augustus/september 1994 op blz. 17 voor een soortgelijke verschijning.)
Stralende, lachende blauwe ogen
Geachte redactie,
Op een zondag aan het begin van dit jaar tijdens een bijeenkomst van de plaatselijke Quaker-vereniging, was er na de bijeenkomst het gebruikelijke geroezemoes terwijl iedereen opstond om nog wat na te praten met vrienden en bekenden. Ik was wat afwezig en depressief — mijn broer is namelijk ernstig ziek — en liep dus alleen naar de uitgang.
Toen werd mijn aandacht getrokken door een man die ik niet kende en die nog alleen achterin zat, de stoelen aan weerskanten van hem waren onbezet. Hij keek me recht aan met stralende, lachende blauwe ogen. Ik denk dat hij Westers gekleed was, maar ik had alleen oog voor zijn gezicht: nogal smal, ovaal met stralende blauwe ogen, en een werkelijk prachtige glimlach die alleen voor mij bedoeld leek en die ik maar niet kan vergeten. Ik denk dat ik wat flauw terug lachte terwijl ik verder liep.
Ik voelde geen golf van energie over mij heenkomen, maar een gewone vreemdeling zou nooit zo bijzonder kunnen glimlachen. Ik besef dat de wens misschien de vader van de gedachte is, maar ik vraag me steeds af of ik misschien Maitreya of de meester Jezus heb gezien. Vertelt u het mij alstublieft.
Kathleen Logan, Londen (Engeland).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man Maitreya was.