| Hij
kwam met een brede glimlach op ons af Geachte
redactie,
Kortgeleden heb ik mij aangesloten bij een
Transmissie-groep. Op een dag in november 1994 was ik, als op elke vrijdag, op weg naar
transmissie; helaas had ik de code van de deur vergeten. Daardoor kon ik het pand niet in
waar de Transmissie-meditatie plaatsvond. Chagrijnig en nogal moe besloot ik de metro
terug te nemen. Toen ik het station binnenkwam, viel me een man op van een jaar of 50 die
in een hoekje stond vlak naast het loket. Hij was alleen en goed gekleed, maar zijn
ongebruikelijke houding trok mijn aandacht, want zodra ik met nog enkele andere mensen de
gang van de metro inliep, kwam hij uit de hoek waar hij stond met een brede glimlach op
ons af. Zijn houding was een en al nederigheid. Ik dacht bij mezelf: "Eindelijk
iemand vol mededogen, iemand die naar mij glimlacht op deze sombere dag".
Ik had de hele dag nog niet gegeten, en besloot om buiten
even een snack te kopen. Toen ik in de metro terugkwam, was de man (die ik voor een
bedelaar aanzag) er nog. Nu kwam hij, zodra hij mij zag, dichterbij en gaf mij een
diepzinnige blik met zijn grote, ronde ogen en glimlachte op een onbeschrijflijke manier.
Zijn gezicht weerspiegelde goedheid en nederigheid. Ik was heel verbaasd en verward door
zijn houding. Ik wist niet zeker of hij echt een bedelaar was. Ik dacht erover om hem geld
te geven, maar deed het niet; ik glimlachte alleen terug. Toen ik in de trein stapte,
dacht ik nog bij mezelf dat hij zich absoluut niet gedroeg als een bedelaar. Daarna vergat
ik het hele voorval.
Pas toen ik in Partage International de
brievenrubriek las, overkwam me iets buitengewoons bij het verhaal van de mevrouw die
paranormale verschijnselen had meegemaakt in haar huis en die Maitreya ontmoet had (in Share
Nederland gepubliceerd in nr. 9, november 1994, Red). Het trok mijn aandacht, omdat ik
die avond iemand op mijn linkerschouder voelde kloppen, terwijl ik alleen was.
Toen ik dit verhaal las, werd ik overspoeld door een enorme
golf van liefde en mededogen, zó sterk dat ik begon te huilen. (Ik moet hierbij opmerken
dat ik in die periode geen bijzondere moeilijkheden had in mijn leven.) De beschrijving
van de jongeman in haar verhaal herinnerde mij aan iets. Plotseling moest ik weer denken
aan de ‘bedelaar’ die ik in het metrostation had gezien en vooral aan de manier
waarop hij naar mij had gekeken. Kan er een verband bestaan tussen hem en Maitreya?
Theodora Yeck-Pang (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de
"bedelaar" Maitreya was.
Wonder in Kobe?
Geachte redactie,
Zoals bekend werden de Japanse stad Kobe en omgeving op 17
januari ’s morgensvroeg getroffen door een zware aardbeving, waarbij meer dan 5000
mensen omkwamen en circa 70.000 huizen werden vernietigd. Vele huizen werden door brand
verwoest. In de wijk Nagata, waar het vuur het hevigst woedde, stond een kerkje, de
Takatori-kerk, waar vele Vietnamese immigranten elke zondag bijeenkwamen om te bidden en
elkaar te steunen in het moeilijke bestaan in een vreemd land. Twee jaar geleden, toen zij
hun leven daar enigszins op orde hadden gebracht, slaagden zij erin om uit Vietnam een
beeld van Jezus Christus over te laten komen en plaatsten het op het altaar in de kerk. De
kerk is geheel afgebrand maar het beeld bleef ongedeerd. Het vuur ging niet verder, alsof
het werd gestopt door de uitgestrekte armen van het beeld. De mensen denken dat dit een
wonder is en blijven samenkomen bij het beeld waar eens de kerk stond. (Bron: TBS TV
News, Japan)
Zou dit het werk kunnen zijn van Maitreya of de meester
Jezus?
T. Ishiwatari, Tokio (Japan).
[Share-medewerkster Michiko Ishikawa sprak telefonisch met
de dominee van de Takatori-kerk, dominee Kanda, die stellig ontkent dat er een
‘wonder’ heeft plaatsgevonden, vanwege de richting waarin het beeld stond —
naar buiten. Volgens de berichten werd de kerk geheel door brand verwoest maar was het
felgekleurde beeld niet eens door de rook aangetast.]
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat het beeld
inderdaad werd beschermd door de meester Jezus.
... ogen blauwer, stralender dan je je kunt voorstellen
Geachte redactie,
Ik voelde me al verscheidene weken neerslachtig na een
aantal teleurstellingen in vriendschappen en in het leven in het algemeen, waardoor ik mij
zoveel mogelijk van alles distancieerde. Ik probeerde als een robot verder te leven,
terwijl ik er tegelijkertijd naar verlangde om met iemand te kunnen spreken. Het liefst
iemand die geen oordeel zou hebben over hoe ik zou moeten zijn.
Op maandag 21 november 1994 ging ik naar een supermarkt in
de Londense buurt Muswell Hill, hoewel ik dat van tevoren niet van plan was. Nadat ik wat
boodschappen gekocht had, ging ik er rond 18.15 uur ergens een kopje koffie drinken.
Mijn aandacht werd direct getrokken door een man die bij de
deur zat, deels verborgen achter een scherm. Toen ik naar hem keek, draaide hij zich om en
glimlachte naar me. Enigszins verbaasd, bedacht ik dat als ooit iemand in een film of
toneelstuk God moest uitbeelden, het deze man zou moeten zijn. Het was ongelooflijk hoe
gewoon en toch ongewoon en uniek hij er uitzag. Zijn prachtige haar was wit en golvend,
reikte net over zijn schouder en hing uit zijn gezicht. Hij had een baard en een snor.
Zijn huid was doorschijnend, bijna lichtgevend. Ik probeerde deze gedachten van mij af te
zetten en zei tegen mezelf dat het iemand was die probeerde er heilig uit te zien of zoals
Jezus, maar toen dacht ik, nou ja, iedereen is God!
Ik ging aan de andere kant van de ruimte, schuin tegenover
hem zitten, maar ik bleef stiekem naar hem kijken. Deze man had niets, geen thee, koffie
of boodschappen, hij zat er alleen maar om zich heen te kijken. Hij had een blauw-groen
overhemd aan en een soort Scandinavisch jack. Hij leek geen bepaalde leeftijd of
nationaliteit te hebben, maar als ik een leeftijd moest noemen, had ik hem tussen de 38 en
40 jaar geschat.
Er waren maar weinig mensen in de koffieshop, maar één
vrouw dronk gehaast haar thee op en ging weg. Ik dacht: "Weet zij niet dat hier een
zeer bijzondere persoon binnen zit? Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd en ik vroeg
mij af of hij een meester was, daar ik niet durfde hopen dat hij Maitreya kon zijn.
Om ongeveer 18.45 uur stond ik op en moest ik in zijn
richting lopen om weg te gaan. Ik durfde bijna niet naar hem te kijken, maar ik deed het
toch. Toen ik vlak bij hem was, draaide hij zijn hoofd in een heel langzame beweging naar
mij toe, precies zoals ik het meneer Creme had zien doen wanneer hij overschaduwd wordt
door de Christus/Maitreya. Ik keek recht in zijn ogen: blauwer, helderder, stralender dan
je je kunt voorstellen. Er zat geen enkele plooi in zijn gezicht en toen hij naar mij
glimlachte, was dat geen brede lach op zijn gezicht, maar een lach die van heel diep
binnenin hem kwam. Het was de meest bijzondere en liefdevolle glimlach die ik ooit in mijn
leven kreeg.
Sinds deze ervaring wordt mijn leven geleidelijk, elke dag
iets beter. Ik krijg weer wat moed en hoewel ik nog niet vrij ben van angsten, ben ik
minder bang, hervind ik mijzelf weer en heb ik mijzelf weer in de hand. Ik denk steeds
terug aan deze gebeurtenis. Ik kan het niet vergeten; dat wil ik ook niet. Kunt u
alstublieft bevestigen of dit Maitreya was?
D.B., Londen (Engeland, GB).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man
Maitreya was.
...zuiverheid en kracht
Geachte redactie,
Het volgende gebeurde op 4 december 1994 om 12.45 uur in St
Laurent du Var, een paar kilometer van Nice. Ik ging door een periode van beroering, van
verandering in mijn leven. Deze ontmoeting vond plaats op 500 meter van mijn huis, op een
heel steile landweg, die nogal smal is en waar geen openbaar vervoer is.
Ik was op weg naar enkele vrienden die ik wat folders wilde
geven over Transmissie-meditatie, de wederverschijning, de Grote Aanroep en informatie
over de homeopatische tabletten van het Nordenau-water; die lagen allemaal op de stoel
naast mij voorin de auto. Plotseling zag ik een jongeman voor mij, bijna midden op de weg,
staan zwaaien. Hij droeg een blauwe spijkerbroek en een rood jack, geloof ik. Hij had een
oud boek onder zijn arm, met een lichtbruine omslag en gouden opdruk. Het was hetzelfde
boek dat ik tijdens mijn laatste meditatie had gevisualiseerd. Ik stopte en vroeg:
"Wat doet u midden op de weg, dat is gevaarlijk!" Hij antwoordde: "Kunt u
me naar het station brengen, ik heb de bus gemist en ik moet om 14.30 uur in Nice zijn, in
de Opera."
Vol respect en vertrouwen opende ik het portier en legde
mijn folders op de achterbank. Hij keek er even naar. Ik voelde mij diep vereerd door zijn
Aanwezigheid en zijn gezicht en handen fascineerden me, vooral zijn blauwe ogen en de
onvergetelijke, stralende uitdrukking. Hij straalde zuiverheid en kracht uit — ik
voelde mij heel sereen en vervuld. (Ik probeer de woorden te vinden die beschrijven hoe ik
mij voelde.) Ik vroeg: "Waar komt u vandaan?" en hij antwoordde: "Uit
Parijs".
Ik zette hem af bij het station en bij het uitstappen zei
hij: "U bent erg aardig". Ik draaide mij om om hem te zien weggaan: hij was
verdwenen! Vanaf die tijd voel ik meer zekerheid en kracht en op momenten dat ik mij moe
voel herinner ik mij zijn blik en dan hervindt mijn hele wezen sereniteit, energie en
innerlijke vrede. Ik zal het nooit vergeten.
Kunt u bevestigen of hij een meester van wijsheid was of
Maitreya zelf? Wie hij ook is, dit is een heel bijzonder wezen. Ik ben u zeer dankbaar
voor alles wat u ons via Share International geeft.
Raymonde —, St. Laurent du Var (Alpes Maritimes,
Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de
"jongeman" de meester Jezus was.
|