Brieven van lezers -- jul/aug 1996
Blind vertrouwen Ongeveer vier jaar geleden kwam ik terug van een vergadering in New York. Het was ongeveer vijf uur ’s middags, spitsuur, de metro en treinstations waren overvol. Ik was op weg naar Penn Station waar ik mijn man zou afhalen om naar huis te gaan, maar ik stapte in de verkeerde metro. Toen ik me realiseerde dat ik in de verkeerde metro zat, stapte ik ter hoogte van 14th Street weer uit. Ik vroeg mensen waar ik de trein naar Penn Station kon vinden. Iedereen was gehaast en probeerde in de juist aangekomen metro te stappen, zodat niemand mij kon helpen. Ik raakte in paniek. Plotseling kwam er uit het niets een man naar me toe die zei: "Volgt u mij, ik zal u de goede trein naar Penn Station wijzen." Het was een kleine man, armoedig gekleed met een tulband op zijn hoofd en hij liep met een wandelstok. Met zijn grote, donkere ogen en de manier waarop hij zijn tulband droeg, leek hij erg veel op Arafat. Ik volgde de man blindelings; we gingen naar beneden door een verlaten tunnel en we kwamen aan bij een andere trap. Hij stopte onderaan de trap en gebaarde naar omhoog. "Dat is het perron dat u moet hebben." Ik bedankte hem en terwijl ik naar boven liep, kwam juist de trein aan die ik moest hebben en ik stapte in naar mijn bestemming. Toen ik eenmaal in de trein zat, besefte ik wat ik had gedaan: ik was zonder aarzelen en zonder angst een vreemdeling gevolgd door een verlaten tunnel. Ik dacht bij mezelf: "Mensen die mij zo gezien hebben, zullen wel denken dat ik gek ben."
Ik ben deze gebeurtenis nooit vergeten en het gezicht van de vriendelijke vreemdeling staat me nog levendig voor ogen. Ik heb het nooit gezien als iets met een geestelijke betekenis totdat ik soortgelijke verhalen in Share International las.
Had deze ontmoeting een geestelijke betekenis: waarom vertrouwde ik deze vreemdeling?
Edith Falk, New York (VS).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was.
Een fortuinlijke reis
Graag wil ik u vertellen over een wonder dat ik in de herfst van 1995 heb meegemaakt. In oktober reed ik met een vriend naar Hamburg om nieuwe Tlacote-zalf te kopen. Ditmaal hoefde ik maar 15 Duitse marken te betalen in plaats van DM 19,95. Zeer verheugd en met een gevoel van dankbaarheid voor Maitreya verliet ik de apotheek. Twee straten verderop ontmoetten we een man van ongeveer 50 jaar die ons met een stralende lach en uitgestrekte armen tegemoet kwam. We keken elkaar aan en een gevoel van onbeschrijflijke vreugde maakte zich van mij meester. Mijn vriend merkte niets, maar ik denk dat het Maitreya zelf of een engel geweest moet zijn.
Evelyn Harjes, Hannover (Duitsland).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man Maitreya was.
Om, om, om
Op dinsdag 17 oktober 1995 gingen mijn moeder en ik met mijn drie weken oude dochtertje India winkelen bij het warenhuis Marks & Spencer in Camden Town, Londen. Het werd tijd voor India’s voeding en ze begon te huilen, dus gingen we naar de uitgang. Mijn moeder ging vooruit met de kinderwagen terwijl ik afrekende omdat India al aardig tekeerging.
Terwijl ik in de rij stond, zag ik een heer naar mijn moeder en India toelopen. Hij was erg lang, zag er gedistingeerd uit met golvend, wit haar en hij droeg een tweed jasje en een sportbroek. Hij boog zich over de kinderwagen en begon aandachtig tegen India te praten. Daarna keek hij op naar mijn moeder en vroeg of het haar kindje was. Ze zei nee en wees naar mij. Hij zei dat het goed was voor baby’s om te huilen en begon weer tegen India te praten. Ik weet nog dat ik dacht ‘wat aardig dat iemand haar probeert te kalmeren’, terwijl anderen zich voorbij haastten.
Nadat ik betaald had, ging ik naar mijn moeder en de man toe, die op dat moment bezig bleek mijn moeder uit te leggen hoe zij een bepaald geluid moest maken. Ik zei: "Hallo" en lachte. Hij zei me dat het erg belangrijk was dat ik dit geluid voor India maakte omdat het haar aan haar vorige leven zou herinneren en haar zou kalmeren als ze huilde, omdat ze het zou herkennen. Hij vertelde ook dat hij dit al bij meer baby’s had geprobeerd. Inmiddels reed mijn moeder de kinderwagen de winkel uit en liep verder over de stoep. De man deed het geluid nog eens voor en zei me dat het uit het hart moest komen, niet uit het hoofd of de keel. Het geluid leek veel op de welbekende "Om"-klank, dus buiten op de stoep bij Marks & Spencer zei ik hem dat ik begreep wat hij bedoelde. Ik wilde erg graag nog wat langer met hem praten, maar mijn moeder liep al een flink eind vooruit en dus bedankte ik hem hartelijk en zei gedag.
Ik haalde mijn moeder in en we zeiden tegen elkaar hoe aardig we hem vonden. Hij had prachtige ogen, een donkere huidskleur en een charismatische uitstraling. Hij had ook een heel interessant accent dat enigszins buitenlands aandeed. Hij sprak heel langzaam en bedachtzaam in een soort gebroken Engels. Hij kon het "Om" op onnavolgbare wijze laten klinken. Ik had de indruk dat wat hij gezegd had erg belangrijk was, en ik was diep geroerd door zijn aanwezigheid.
Terwijl we naar huis liepen, zei ik tegen mijn moeder dat ik nog naar de bank moest en haar wel zou inhalen. Toen ik weer uit de bank kwam, vroeg ik me af wie deze man was omdat het zo’n intense ontmoeting was geweest. Juist terwijl ik dit dacht, keek ik op en zag hem in mijn richting komen lopen, zo te zien ging hij naar de bushalte. Ik vond het nogal merkwaardig, maar ik dacht dat het toevallig was, omdat we op dat moment al ver bij Marks & Spencer vandaan waren.
Ik haalde mijn moeder weer in en zij zei dat ze de man ook weer was tegengekomen en dat hij haar gedag had gezegd. Toen we thuis kwamen, huilde India nog steeds en ik besloot te proberen om het geluid voor haar te maken. Ik hield haar vast en keek haar aan terwijl ik op dezelfde manier als de man het mij had voorgedaan het geluid maakte. Ze hield onmiddellijk op met huilen en tuitte haar lippen op dezelfde manier als ik deed. Toen zei ze echt, al was het heel kort, ‘Om’ tegen me. Ik riep mijn moeder dat ze moest komen om te luisteren, maar India had op dat moment meer belangstelling voor eten. Die nacht schreef ik de gebeurtenis op in een dagboek dat ik voor India aan het schrijven ben, zodat ze dit kan lezen als ze ouder is. Ik schreef op dat ik dacht dat we bezoek hadden gehad van een engel, maar wie weet? De man leek nogal op Benjamin Creme (maar veel langer) en zijn stem leek heel veel op zijn stem op de cassettes met de Boodschappen wanneer hij overschaduwd wordt door Maitreya. Kan het zijn dat deze man Maitreya was?
Sharon Williams, Camden Town, Londen (Engeland, GB).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man inderdaad Maitreya was.
Ontmoeting van vaderlandslievende aard
Een paar maanden geleden ontmoette ik een aantal mensen die nauw betrokken zijn bij de Freeman-beweging. Dat is een groep Amerikanen die denken dat de VS overgenomen worden door de VN. Het klinkt idioot, maar ze geloven echt in de samenzweringstheorie. Ze hebben veel zogenaamde feiten waarmee ze hun angst staven. Ik moet toegeven dat ik zelf ook met deze samenzweringstheorie heb geworsteld. Een van de dingen die ze beweren is dat wanneer een politieman of een rechter je vraagt hoe oud je bent en je zegt: "Ik ben zo-en-zo oud", dat je dan onder hun jurisdictie valt. Ik herinnerde me dit toen er op een dag een politieagent bij ons langs kwam en naar mijn huisgenote vroeg. Zij was er niet maar hij vroeg mij hoe oud ik was. Ik was bang dat wat die groepen beweren misschien toch een kern van waarheid bevatte. Ondanks dat Benjamin Creme zegt dat deze theorie flauwekul is, liet het me toch niet los.
Ik bad Maitreya om een teken of deze theorie wel of niet waar is. Nadat ik dit had gevraagd, schaamde ik me een beetje dat ik een drukbezette wereldleraar met zo’n vraag lastig viel en zei: "Ach, laat u maar. Ik weet dat de samenzweringstheorie niet waar is." Daarna dacht ik er niet meer aan.
Op donderdag 16 november 1995 kwam ik uit een winkel en liep over de parkeerplaats. Ik ben meestal erg oplettend en ik zou zweren dat er niemand op de parkeerplaats was. Ik was bijna bij mijn wagen toen een man riep: "Hoe oud ben je?" Ik draaide me om en ongeveer vijf meter achter mij stond een man naast zijn auto. Hij zag er uit als iemand uit het Midden-Oosten en had een sterk accent. Hij was erg goed gekleed en droeg een zeer dure, kleurige trui en een grijze pantalon. Hij leek eind dertig, begin veertig. Hij had donker haar en een snor. Hij stond naast een van de schoonste zilverkleurige BMW’s die ik ooit heb gezien, echt brandschoon. Mijn reactie was: "Huh, wat zei u?" Hij zei opnieuw: "Hoe oud ben je?" Ik zei: "Vroeg u ‘hoe oud ben je’ of ‘hoe gaat het ermee’?", want met zo’n sterk accent zei hij misschien: "Hoe gaat het ermee?" En opnieuw zei hij: "Hoe oud ben je?" Ik dacht bij mezelf laat ik maar volledig zijn en zei: "Prima, en ik ben 23 jaar." En toen, met een zeldzaam soort enthousiasme keek hij omhoog en schalde ’t uit: "Wat een prachtige dag." Toen keek hij me recht aan en zei: "God zegene Amerika." Ik lachte naar hem en wilde in mijn truck stappen toen hij opnieuw zei: "God zegene Amerika." Op dat moment had ik niet het "euforische gevoel" dat mensen vaak beschrijven en ik was ook niet bang dat deze man misschien gek was. Nu ik erover nadenk, dacht ik op dat moment eigenlijk nergens aan. Ik stapte in mijn truck en reed weg zonder zelfs maar achterom te kijken.
Ik geloof niet dat een meester een gebed verhoort dat zijn oorsprong vindt in een of andere angst, zoals dat van mij, maar het was wel heel toevallig. Was dit Maitreya of gewoon een enthousiaste buitenlander?
G.W., Marietta (Georgia, VS).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man Maitreya was.
Geluk kost niets
Op 25 of 26 januari 1996 liep ik over straat in de buurt van het stadhuis van Ljubljana. Plotseling zag ik een man bij een juwelierszaak staan. Hij hield een stuk karton in zijn hand waarop iets stond geschreven, maar ik kon niet goed zien wat er stond. Terwijl hij daar stond, begroette hij iedereen die voorbij kwam op luide en hartelijke toon: "Ik ben blij u te zien!", "Welkom jongeman!", "Welkom iedereen!"
Zijn stem klonk warm, vol van blijdschap en geluk. Het was erg vreemd om zulke aardige begroetingen te horen zo midden op straat, maar niemand leek veel aandacht aan hem te besteden. Voor een ogenblik dacht ik eraan om terug te gaan en iets aardigs terug te zeggen, maar dat leek me te gênant. Was hij gewoon een aardige, vriendelijke man of misschien...?
Ana Naumovski, Ljubljana (Slovenië).
P.S. Voor het geval dat ik het geluk had om Maitreya of de meester Jezus te zien, kunt u mij dan alstublieft zeggen wat er op het karton stond?
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man de meester Jezus was. Op het karton stond: "Geluk kost niets".
Waar rook is...
Begin december 1994 ging ik, na een geslaagd bezoek aan de transmissie-meditatiegroep in Rennes, op bezoek bij vrienden in Parijs. Op een dag zat ik op een bankje in de Jardin du Luxembourg een Nederlandse krant te lezen, genietend van een heerlijk zonnetje. Op een gegeven moment keek ik op, precies op het moment dat een man met een stralend gezicht in een flits voorbijliep en zei: "Hello, how are you?" (in het Engels). Nu ben ik vele malen in Parijs geweest, maar ik kan me niet herinneren dat iemand me ooit spontaan groette. Ik was dermate verbouwereerd dat ik niets terugzei. De man liep de trappen in het park op, keek even achterom naar het Palais du Luxembourg, en liep daarna in de richting van de Boulevard St Michel.
Hij had een gemiddelde (Europese) lengte, een Midden-Oosten-achtig uiterlijk, en was onopvallend gekleed. Als het Maitreya of een van de meesters was, was het daarentegen wel zeer opvallend dat hij rookte. (Wellicht omdat ik het verhaal dat Sai Baba van Shirdi rookte om zijn discipelen te schokken zo grappig vind?) Was deze man inderdaad Maitreya, of misschien Sai Baba die ik een aantal maanden eerder had bezocht?
Erik Hutter, Amsterdam.
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man Maitreya was.
Niet Johannes maar...
In 1988 bracht ik met twee vriendinnen een week in Londen door. Op zondag 12 juni liepen we ’s morgens om ongeveer 9.30 uur langs Leinster Terrace op weg naar de dierentuin. Op de hoek stond een in het wit geklede man, zoals ik in Egypte heb gezien. Hij stak zijn armen naar mij uit, lachte naar me en begroette me met de woorden: "Good morning, my dear, how are you?" Omdat ik geen Engels spreek, verstond ik hem niet. Maar hij straalde zoveel liefde uit, dat ik diep geroerd was. Uit louter verlegenheid liep ik verder met mijn vriendinnen die toen vertaalden wat de man had gezegd. Maar die ontmoeting heeft me niet meer losgelaten. In mijn gedachten heb ik de man altijd Johannes genoemd en de laatste tijd voel ik vaak zijn nabijheid.
Is het mogelijk dat deze ontmoeting iets bijzonders was? Ik zou uw antwoord zeer op prijs stellen.
Auguste Leuenberger, Zürich (Zwitserland).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat deze man Maitreya was.
Gevost
In februari 1996 reed ik terug van een concert. Het liep tegen middernacht. Op de hoofdweg die richting de stad Vannes (Frankrijk) loopt, was alles rustig in het open veld. Plotseling stak er, van links naar rechts, een grote vos de weg over. Er zijn veel vossen op het platteland, maar die zijn klein. Deze was echt heel groot; groter nog dan een grote hond. Ik was onder de indruk van het feit dat het dier zo uitzonderlijk zelfverzekerd was. Hij was roodbruin.
Sinds die tijd is er iets in mij veranderd: ik heb een soort gevoel van zekerheid, van vrede en ik heb meer vertrouwen.
Bovendien moet ik vaak nog zonder enige speciale aanleiding aan deze gebeurtenis terugdenken, waardoor ik me nog vrediger voel. Ik denk dat het een echt dier was. Maar misschien werd het door een meester gebruikt om zijn energie over te brengen of uit te drukken. Wat is uw commentaar op deze gebeurtenis?
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de grote vos gematerialiseerd werd door Maitreya. Dezelfde lezer vervolgt:
In 1990 kwamen mijn ouders bij mij op bezoek in Toulouse. Ik vertelde hen dat zij naar een esoterische boekenbeurs in Carcassonne konden gaan (ik kon zelf niet gaan omdat ik examens had). Mijn vader zat op deze beurs een boek te lezen over kathedralen dat hij juist had gekocht, toen hij iemand voor zich voelde die dichtbij genoeg was om te zien wat mijn vader zat te lezen. De man was lang en had een zwarte baard. Hij was uitzonderlijk vredig, zelfverzekerd, en iedereen om hen heen was erg gelukkig. Mijn vader moest denken aan "de lijkwade van Turijn". Mijn moeder dacht onmiddellijk dat hij Jezus was.
De man zei tegen mijn vader dat niets zomaar gebeurde, en dat hij spoedig zal komen. Hij leek veel over mijn vaders situatie te weten en die was daar zeer verbaasd over. Kunt u ons alstublieft vertellen of deze man werkelijk de meester Jezus was?
P. Cocheril, Arradon (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was.
Gids
Ik zou u zeer dankbaar zijn als u enig licht kon werpen op de volgende gebeurtenis.
Begin maart dit jaar, toen ik voor de tweede keer een bezoek bracht aan Egypte, werd ik in de gelegenheid gesteld om opnieuw een tempel te bezoeken waar ik vier jaar geleden tijdens mijn eerste bezoek een sterke en mysterieuze emotie gevoeld had.
Daarop besloot ik deze tempel in mijn eentje te bezoeken om te proberen de energieën van de plek te voelen, zoals ik dit jaar wel vaker deed. Plotseling werd ik "onder de hoede genomen" door een man die, naar ik veronderstelde de opziener van de tempel was. Hij was lang, had een witte baard en ging gekleed als een moslim. Hij had een indrukwekkend gezicht en zag er zeer vroom uit. Hij keek me vriendelijk lachend aan en zijn ogen straalden. Hij liet me alle energetische plaatsen zien en hoe ik ze kon voelen, precies zoals ik zelf van plan was geweest! De ervaring was enorm. Ik had het gevoel een oude Egyptische priesteres te zijn die in contact kwam met kosmische energieën, enzovoort. Ik had geen idee of de man de opziener van de tempel was of iemand anders. Maar dit verontrustte mij allerminst. Dit uitzonderlijke bezoek duurde een half uur.
Vreemd genoeg was ik de hele tijd werkelijk alleen met deze man. Mijn ervaringen werden niet gestoord door andere toeristen of groepen, alsof mijn bezoek bijzondere bescherming genoot. Mijn vriendin en mijn dertienjarige dochter waren gedurende deze hele tijd naar mij op zoek, maar zij konden me niet vinden. Wie was deze man in werkelijkheid? Wie stuurde hem?
F. Laveuve, Arradon (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya zelf was.
De geest uit de fles
Nadat ik vorig jaar achter elkaar een aantal brieven van lezers uit Nederland had gelezen, dacht ik bij mezelf: "De mensen in Nederland zullen wel heel hard werken om de informatie over Maitreya’s aanwezigheid te verspreiden." Deze gedachte kwam zo nu en dan zonder enige aanleiding in mij op, of dat dacht ik in elk geval, totdat ik een schijnbaar soortgelijke ervaring had.
In juli 1995 nam ik mijn kinderen mee naar Tunbridge Wells om een dagje te gaan vissen. Nadat ik ze bij de rivier had afgezet, ging ik naar High Street om wat geld te halen. Terwijl ik op zoek was naar de bank, zag ik een man zitten in het kozijn van een etalage met een fles bier in zijn rechterhand. Het was rond tien of elf uur ’s ochtends. Ik liep naar hem toe en zei: "Hallo", en hij beantwoordde mijn groet. Hij sprak met een Engels accent en had donker haar tot op de schouders en een baard. Ik denk dat hij 25 à 30 jaar was. Hij droeg western-achtige vrijetijdskleding en zag er aantrekkelijk uit. Ik vroeg toen: "Heb je al thee gehad vanochtend?" Hij zei: " Nee", en ik zei: "Maar een flesje bier was geen probleem, is het niet?" Hij knikte instemmend. Ik gaf hem een muntstuk van een pond dat hij aannam, lachte naar hem en zei: "Tot ziens." Toen ik me omdraaide om weg te lopen zei hij tegen mij: "Ben je Nederlandse?" Ik draaide me weer naar hem om en antwoordde lachend: "Nee, ik ben Ierse." (Ik heb een opvallend Iers accent.)
Ik vervolgde mijn weg, terwijl ik dacht: "Hoe kan een Engelsman nu denken dat ik Nederlandse ben", toen mijn hart plotseling oversloeg en ik me realiseerde dat de man in de vensterbank er net zo uitzag als Maitreya op de foto’s die in Nairobi zijn genomen. Ik herinnerde me de brieven uit Nederland die ik had gelezen in Share International en er leek een verband te zijn. Ik heb geprobeerd dit voorval uit mijn hoofd te zetten, maar de laatste tijd denk ik dat ik misschien Maitreya heb gezien.
Colette Smith, Kent (Engeland).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man Maitreya was.
Aantrekkelijk... maar geen dame
Kort na Nieuwjaarsdag 1995 bezocht ik ’s avonds mijn zoon in de Lieve Vrouwenkliniek in Zug, waar hij een knie-operatie zou ondergaan. Toen ik door de hal liep, viel me een aantrekkelijke, donkere vrouw op die op een bank zat te wachten. Ik groette haar met een hoofdknik, die ze met een stralende lach beantwoordde die me niet van deze aarde leek. Was dit een bijzondere vrouw?
Alex Nyfeler, Baar (Zwitserland).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat deze "vrouw" Maitreya was.