Brieven van lezers -- jul/aug 1997
Japanse meester komt een kijkje nemen Op 13 mei 1997 haastte ik mij naar de lezing van Benjamin Creme in Nagoya (Japan). Ik liep over een pad in het park in de buurt van het gebouw toen ik voor mij een lange Japanse man zag van in de 30, die op zijn gemak dezelfde kant op liep. Ik hoorde de klok in het park zes uur slaan, het tijdstip waarop de lezing zou beginnen. Maar in plaats van te rennen, ging ik langzamer lopen want er was iets in de uitstraling van de man dat mijn aandacht trok.
Hij had halflang haar en droeg een hoed. Hij was netjes gekleed in een blauw vrije-tijdsshirt en hij droeg leren schoenen, maar geen sokken. Ik nam aan dat hij ook naar de lezing van Benjamin Creme ging, maar hij maakte geen haast. Hij liep elegant door de lenteregen zonder paraplu, alsof hij van de wandeling genoot, terwijl hij naar de bomen langs het pad keek. Ik voelde de drang om acher deze vreemdeling te blijven lopen, maar ik wilde ook niet te laat komen voor zo’n belangrijke lezing. Dus ik liep hem voorbij en keek naar hem om. Ik werd getroffen door zijn buitengewone ogen, met een diepe, magnetische blik vol liefde en nobelheid. Toen ik bij de zaal aankwam was de lezing gelukkig nog niet begonnen. Terwijl ik in de hal een vriendin begroette, zag ik de opmerkelijke man ook binnenkomen.
Later hoorde ik van de heer Creme dat de man de Japanse meester was. Mijn geloof in het feit van Maitreya’s aanwezigheid in de wereld werd hierdoor versterkt.
Tomoe Asai, Aichi-ken (Japan).
Mysterieuze Engelsman
In mei 1996 ging ik naar de lezing van Benjamin Creme in Osaka (Japan). Het was de eerste keer dat ik naar een van zijn lezingen kwam. Terwijl ik voor aanvang van de lezing de foto’s van kruisen van licht bekeek in de hal, zag ik in de hoek een oudere Engelse heer met grijs haar en een baard naast een Japanse man in een zwart pak. De Engelsman leunde op een wandelstok en het leek alsof hij aan één been verlamd was. Hij had een statige, eerbiedwaardige uitdrukking die diepe indruk op mij maakte. Ik vroeg me af of hij misschien Benjamin Creme was, want die had ik nog nooit gezien.
Ik wilde naar hem toe lopen om met hem te praten, maar ik voelde dat ik dat niet moest doen. Terwijl ik de uitgestalde foto’s en boeken bekeek, bleef ik naar hem kijken en ik vroeg me af wie hij kon zijn. Ik vroeg de vriendin met wie ik naar de lezing was gekomen of zij de man kende, maar zij zag hem niet in de hal. We liepen een paar stappen de zaal in toen mijn vriendin naar een man wees die halverwege het middenpad in de zaal stond. "Is dat niet de man over wie je het had?", vroeg ze. "Ja, dat is hem!" Hij keek onze kant uit en liep naar ons toe. Ik dacht dat ik zijn gezicht beter zou kunnen zien als we elkaar zouden passeren, maar het volgende moment passeerde hij ons zo snel dat ik zijn gezicht niet zag. Toen ik achterom keek, zag ik een zaalmedewerker naar hem gebaren dat hij de man zou helpen omdat hij mank liep. Ik vond het vreemd dat iemand met een mank been zo snel kon lopen.
Ik kon die heer maar niet vergeten en heb het hele jaar aan hem gedacht. Kunt u mij laten weten of deze man Maitreya was?
Kazuko Furuta, Nara (Japan).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man inderdaad Maitreya was.
Zieledokter
Op zondag 10 maart 1996 heb ik mogelijk Maitreya ontmoet in een klein restaurant in Den Haag.
Mijn echtgenoot en ik kwamen binnen en een man van circa 35 jaar keek mij heel lang en intens aan. Hij had donker, platgekamd krullend haar, een middenscheiding, donkerbruine ogen, prachtig gevormde wenkbrauwen en een zeer uitzonderlijk mooie, frisse, bruine huid. Hij zag er verfijnd uit.
Het was voor mij een onbekende. Toen ik langs hem liep, nam hij mijn hand en trok die heel innig en warm naar zich toe. Het gaf een heerlijk gevoel.
Ik zei tegen hem: "U bent zeker de dokter", wiens stem ik dacht te herkennen. Hij antwoordde: "Ja." Daarna groette hij me met "Smakelijk eten" en ik liep door. Ik begreep er echt niets van. Pas bij thuiskomst werd mij duidelijk dat ik wellicht Maitreya had ontmoet. Slapen was er die nacht niet meer bij. Deze heerlijke en wonderlijke ervaring zal ik nooit vergeten.
E. B., Wassenaar.
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man de meester Jezus was.
Anonieme alcoholicus
Op 26 november 1996 ging ik ’s middags met een andere zuster van mijn orde naar het winkelcentrum in Heiloo. Daar zag ik een man in een zwart pak met donker krullend haar op een mooi bankje zitten met een flesje bier in zijn hand. Terwijl ik naar de boekwinkel liep, keek hij me opnieuw aan met zijn prachtige ogen. Ik vond dat flesje bier in zijn handen maar niets; het paste niet bij hem. In mijn werk heb ik gezien hoeveel schade alcohol kan aanrichten. Mijn mede-zuster vertelde me later dat ze de man niet had gezien. Later, weer thuis, besefte ik dat ik iets bijzonders had gezien. Wie was deze man?
Zuster Catharina Nijman, Egmond aan Zee.
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was.
Parabel
Op zaterdag 26 oktober 1996 vroeg in de ochtend maakte ik een wandeling toen ik een oude man zag die mij tegemoet liep. Het leek of hij een beroerte had gehad, hij had zichtbaar moeite met lopen. Ik stuurde hem mentaal een boodschap: Je bent volmaakt in de ogen van God en ik groet de goddelijkheid in jou.
Hij probeerde een paar treden af te lopen bij de dijk en ik ging naar hem toe en vroeg of ik hem kon helpen. Hij keek me aan en vroeg of ik hem wat geld kon geven om eten te kopen. Toen ik hem geld gaf, keek hij me nogmaals aan en bedankte me "in de naam van de Christus". Toen bood ik aan hem te helpen de trap af te komen. Hij sloeg mijn hulp af en zei: "God past op al zijn schepselen en waar we ook zijn of wat we ook doen, God is er altijd om te helpen." Hij bedankte me opnieuw en zei dat hij later nog bij mij op bezoek zou komen.
Ik vroeg of hij wist waar ik woonde. Hij keek me aan en zei: "Ik zal je vannacht tussen twaalf en één uur bezoeken — maar je zult me niet zien." Sinds die tijd heb ik veel aan de oude man gedacht. Ik zou u dankbaar zijn als uw meester mij kan zeggen wie hij was.
V. Esua-Mensah, Accra (Ghana).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat "de oude man" Maitreya was.
Ondeugend spelletje
Ik moet steeds denken aan de sympathieke vreemdeling die mijn vriendin en ik in juni 1994 ontmoetten. Wij zaten toen op het St. Eustaciusplein in Les Halles in Parijs.
We zaten nog op de middelbare school en omdat we ons verveelden op die heerlijke middag zaten we grappen te maken over voorbijgangers. Plotseling bleef een man staan over wie we ook grappen hadden gemaakt; hij was ongelooflijk knap. Er was iets prachtigs in de vriendelijke blik van zijn zwarte ogen. Hij droeg een lange, ouderwetse, wollen mantel en had een tas over zijn schouders die op zijn middel hing. Ik had het idee dat hij uit de bergen kwam, armoedig gekleed, maar toch majestueus en hij straalde een kracht uit die ons beiden overweldigde.
Ik wist niet wat ik moest doen; wij hadden hem gekwetst met onze jeugdige dwaasheid en ik wilde nog maar één ding en dat was dat hij ons zou vergeven. Ik zei tegen mijn vriendin dat we naar hem toe moesten gaan. We hielden hem aan; hij keek nog steeds naar ons terwijl hij met zijn handen op zijn rug doorliep, als een wijze man. Hij keek ons aan zonder iets te zeggen en luisterde naar ons. We spraken hem aan in het Frans, maar dat verstond hij niet. Toen sprak mijn vriendin, die Marokkaans is, hem in het Arabisch aan, omdat ik dacht dat hij er uitzag als iemand uit Iran of zo. Maar hij verstond het nog steeds niet.
Ik vroeg mijn vriendin of ze het in het Engels kon zeggen en plotseling knikte hij dat hij het begreep. Terwijl we ons verontschuldigden voor ons onfatsoenlijk gedrag, deed hij eindelijk zijn mond open en zei (in het Engels): "Geen probleem". Hij liep weer verder met zijn handen op zijn rug en ging zo’n 40 meter verderop zitten, terwijl hij nog steeds met een beschermende blik naar ons keek. Zijn blik doorboorde me en ik had nog maar één wens: alles achter me laten en met hem meegaan. Hij zat 40 meter bij mij vandaan en toch kon ik zijn ogen zien alsof hij recht voor me stond en geloof me, ik heb mijn hele leven nog nooit zulke mooie ogen gezien.
Het St. Eustaciusplein is een heel druk plein waar allerlei soorten mensen komen en het ogenblik daarop kwamen er twee onguur uitziende jongemannen op mijn vriendin en mij af. Ik zag de man in de verte naar ons kijken en me geruststellen. Plotseling ging hij in een yoga-houding zitten en terwijl hij zijn handen ten hemel hief, viel er regen uit grijze wolken en het begon even te waaien. De twee jongemannen waren net zo snel weer bij ons weg als ze gekomen waren en deze man, die zo magisch en ongewoon was, had mij tot zijn kind gemaakt.
Voor alle duidelijkheid, het was onmogelijk dat het die dag regende of waaide, maar het ging allemaal zo vanzelf dat het ons totaal niet beangstigde. Mijn vriendin en ik gingen een wandelingetje maken en ontmoetten hem weer. Hij had nog steeds de handen op zijn rug en lachte naar ons. Later ontmoetten we hem nog een keer en ik kan me vaag herinneren dat een herdershond hem volgde. Ik zou graag willen weten of het Maitreya was of Jezus Christus. Ik zal hem, zijn ongelooflijke blik en zijn vriendelijkheid nooit vergeten.
Mej. Koc, Parijs (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat deze man Maitreya was.
Schuilplaats
In 1992 liep ik met mijn vriend in de Luxemburgse tuinen in Parijs. Het regende. We liepen naar een kiosk om te schuilen, lachend en gelukkig met elkaar. Toen we bij de kiosk kwamen, hield het op met regenen. Een man die met zijn fiets ook beschutting had gezocht, maakte ons daar op attent. Deze man was ongelooflijk sereen en mooi en leek precies op Jezus. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo mooi was. Wie was hij?
Sophie Blin, Parijs (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man inderdaad de meester Jezus was.
Een fijne reis
Ik wil u iets vragen over een ontmoeting die ik had toen ik in 1994 met de trein op weg was van München naar Essen.
Tijdens de reis had ik uitzonderlijk goede zin en was juist een nieuw nummer van Share International aan het lezen, toen er in Keulen een jongeman instapte en me vroeg of hij de plaats tegenover mij kon nemen. Gezien zijn lichtbruine huidskleur, zijn zwarte haar en zijn diepbruine ogen zou hij uit Iran of een ander land in het Midden-Oosten kunnen komen. Hij was smaakvol gekleed en droeg een gouden ring, waarvan ik aannam dat het zijn trouwring was. Zijn hele verschijning had iets magnetisch en het was erg fijn om hem in mijn buurt te hebben: een gevoel alsof we elkaar kenden. Op een bepaald moment tussen Keulen en Düsseldorf wees hij me ineens op de geweldige kleuren van de ondergaande zon. Voor zover ik me kan herinneren, sprak hij accentloos Duits. We spraken even met elkaar (alhoewel ik niet zeker weet of we echt praatten) en vervolgens stapte hij in Düsseldorf uit. Voordat hij van het perron naar beneden liep, keek hij nog even om en lachte en zwaaide naar me. Kunt u zeggen of dit een ontmoeting met een aardige man was, of heb ik Maitreya opnieuw ontmoet?
A.B., München (Duitsland).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de jongeman inderdaad Maitreya was.
Zegeningen van Sai Baba
Op 28 september 1996 had ik een buitengewone ervaring. In een bescheiden woning, niet zo ver van waar ik zelf woon, kwamen we met dertig mensen bijeen om te zingen, onze devotie te belijden en Sai Baba te ervaren. Iedereen was van Indiase afkomst en familie van elkaar, op een enkele westerling na. Zij (wij) zongen urenlang. Het was heerlijk en ik voelde de harmonie.
In juni 1995 was Sai Baba in dit huis verschenen. Hij zat toen op een stoel die toen rood of oranje was; inmiddels is hij bedekt met een laag grijze vibhuti (heilige as, Red.). Op de zitting liggen hoopjes vibhuti. In die zelfde kamer staan veel foto’s, beeldjes en relikwieën uitgestald als een soort altaar. En heel veel vibhuti. In deze kamer zaten de volgelingen op de grond te zingen.
In een kleine kast op de gang liggen nog veel meer foto’s. Onder de foto’s staan grote bakken om alle vibhuti, honing en water op te vangen die in grote hoeveelheden gematerialiseerd worden. Op mijn bureau thuis staat, op mijn werkplek naast mijn computer, een foto van Maitreya en één van Sai Baba. Deze twee foto’s werden tijdens het zingen in de kleine kast gelegd.
De gastheer wil geen camera’s in zijn huis, want hij wil niet de aandacht vestigen op zichzelf of zijn huis. Omdat ik hier rekening mee had gehouden, had ik kopieën meegebracht van vier bladzijden uit Share International, in de hoop dat ik dan wel toestemming zou krijgen om een artikel te schrijven en een paar foto’s te nemen. Maar de gastheer bleef onverbiddelijk. Er werden geen foto’s gemaakt. Vanwege mijn ziekte zat ik op een stoel in een kamer naast de kamer met het altaartje. De gastheer kwam naast mij zitten met de bladzijden uit Share International op zijn schoot. Vrijwel onmiddellijk verscheen er vibhuti op de bovenste pagina. Hij tilde voorzichtig de pagina op en op de tweede pagina lag nog veel meer (een theelepel) heilige as. Er was nog meer vibhuti op de derde pagina en ook op de vierde pagina. Het was een sensatie om mee te maken — ik had het gevoel dat dit een compliment was voor Share International en ook een zegening voor het tijdschrift.
Toen het tijd was om te gaan, liep ik naar de kleine kast. Er waren bergen vibhuti gematerialiseerd en een grote bal honing. Er had zich ook water verzameld in een van de grote bakken. Een dunne laag vibhuti bedekte mijn foto van Maitreya en er lagen kleine hoopjes heilige as op mijn foto van Sai Baba. De gastheer vroeg me hoe ik heette en legde zijn hand op een foto van Sai Baba in de kast. Er verscheen vibhuti in zijn hand en dat deed hij op mijn voorhoofd. Hij deed een stap terug en keek bovenop mijn hoofd en zei: "Er komt rook uit je hoofd."
J.S. (Californië, VS).
Heilige passagier
Op 4 december 1996 zou ik, zoals elke woensdag, met mijn vrienden van de transmissie-meditatiegroep in Ljubljana bij elkaar komen. Niet ver van mijn huis zag ik een oude man aan de weg staan die er uitzag alsof hij hulp nodig had. Ik stopte mijn auto en vroeg hem in te stappen. Pas toen zag ik dat er iets mis was met zijn benen. Hij kon ze maar langzaam en met pijn en moeite bewegen. Hij droeg een bruin jack, een bruine broek en bruine handschoenen. Hij had speciale schoenen aan voor gehandicapte mensen.
Tijdens de rit keek de man rustig voor zich uit en we spraken niet veel. Toch zal ik deze ontmoeting nooit vergeten, omdat de man een unieke rust en schoonheid uitstraalde. Zonder te weten waarom, werd ik overweldigd door een gevoel van tederheid, geluk, licht, sereniteit en vreugde, een geweldig gevoel van vrede en blijdschap. Ik keek hem verschillende keren van opzij aan en ik weet dat ik nog nooit zulke mooie blauwe ogen heb gezien.
De plek waar hij naar toe moest, lag in tegenovergestelde richting van waar ik zelf heen ging, maar ik reed hem er toch heen; ik zou hem overal naar toe gebracht hebben waar hij maar heen wilde. Toen we aankwamen kostte het hem enige tijd om uit de auto te komen en me te bedanken. Hij zei dat hij het nooit zou vergeten. Ik vraag me af wie deze man was?
Majda Hribar, Kamnik (Slovenië).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was.
In het voorbijgaan
In juni of juli 1996 had ik een naar mijn gevoel belangrijke ervaring. Op weg naar mijn werk liep ik door Bradford (West Yorkshire) langs verkeerslichten in de buurt van het plaatselijke theater, toen een man mij passeerde, die informeel maar verzorgd gekleed ging, een gemiddeld postuur had met krullend haar en er goed uitzag; hij leek wel wat op Benjamin Creme. Deze persoon keek mij doelbewust aan met diepe, donkerbruine ogen die mijn hele wezen leken te doordringen en een bijzondere weerklank in mij opriep. Ik geloof niet dat er ooit iemand met zo’n intensiteit naar mij heeft gekeken als deze man. Omdat ik niet wilde toegeven aan begoocheling of illusie aarzelde ik om te schrijven, maar uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het toch en ik zou daarom dankbaar zijn als u kunt zeggen of het een buitengewone ervaring was of iets anders.
Peter Boyd (West Yorkshire, Engeland).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man Maitreya was.