"Je
zult mij op tv zien" Een vriendin van
mij, Tatjana, een jonge kunstenares, vertelde me het volgende verhaal:
Op een dag zat zij met een andere vriendin in een
restaurant waar veel kunstenaars komen. Een man kwam het restaurant binnen en ging naast
haar zitten. Hoewel het een koude dag was, droeg hij alleen sandalen aan zijn blote
voeten, en over zijn schouder droeg hij een stuk bont. Na een poosje vroeg hij haar om wat
geld, en ze gaf hem vier francs. Hij zei dat hij Platino heette. Zij spraken over
"van alles en nog wat", terwijl zij haar blik niet van zijn stralende,
liefdevolle, blauwe ogen kon afhouden. Zij voelde zich erg op haar gemak in zijn
aanwezigheid, maar ze kon niet lang blijven omdat ze naar huis moest om haar kinderen van
school te halen. Toen ze afscheid van hem nam, zei de vreemdeling: "We zullen elkaar
spoedig weerzien!" Ze dacht dat hij bedoelde dat ze elkaar een andere keer weer
zouden ontmoeten en antwoordde: "Ja, dat zou leuk zijn!" De man ging verder:
"Je zult mij op tv zien." Omdat ze zijn programma niet wilde missen, vroeg ze
hem wanneer dat zou zijn. Hij glimlachte naar haar en zei: "Dàt weet ik niet, maar
daar kom je wel achter. Je zult me niet mislopen!"
Ze vertelde dat ze deze ontmoeting maar niet vergeten kan
en vraagt zich af of het Maitreya was, die aan haar verscheen?
Th. Wy, Biel (Zwitserland)
De meester van Benjamin Creme verklaart dat het
inderdaad Maitreya was. Het is de eerste keer dat Maitreya het tijdens een van deze
ontmoetingen over zijn verschijning op tv heeft gehad.
Weer een wonder in Knoxville
Op 14 maart haastten dominee Joe Bullard en zijn vrouw
Mildred zich met hun zoon David naar het ziekenhuis van Knoxville voor een mogelijke
spoedoperatie aan diens galblaas. Omdat David problemen heeft met zijn hart zou de
operatie volgens de chirurg uitermate risicovol zijn, vandaar dat hij de familie vroeg om
de galblaas voor de operatie op de monitor te bekijken, zodat ze konden zien hoezeer hij
beschadigd was.
Terwijl de Bullards zaten te kijken, verscheen een klein
kruis van licht dat stil bleef staan op het beeld van de galblaas dat ze bekeken. Een van
de gezinsleden riep er snel een zuster bij, maar toen zij kwam was het kruis verdwenen.
De dokter werd erbij gehaald en die vertelde het gezin dat
er iets was gebeurd, waardoor een operatie niet meer nodig was. Met de galblaas is alles
in orde!
(Joe Bullard is de dominee van de Copper Ridge-kerk in
Knoxville (Tennessee, VS), die wereldwijd de aandacht trok door de metershoge kruisen van
licht die dagelijks op de parkeerplaats verschijnen en die van binnenuit door de kleine
ramen voor iedereen zichtbaar zijn.)
Buddy Piper (VS).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de
wonderbaarlijke genezing het werk was van Maitreya.
Heilige berg
Het was, geloof ik, in 1982 toen mijn vriend en ik door een
klein bergdorpje liepen in de oostelijke Pyreneeën. We waren op zoek naar tijdelijk werk;
de oogsttijd was bijna aangebroken. Plotseling verscheen er een man voor ons van ongekende
schoonheid, in een wit gewaad en blootsvoets. Hij was omringd door licht en ik had het
gevoel dat hij met God wandelde. Zijn gezicht straalde liefde uit en ik voelde ook liefde.
Woorden schieten tekort om de schoonheid van deze geweldige man te beschrijven, compleet,
volmaakt, geweldig. Ik zou graag weten wie hij was?
Tierry Lefeuvre (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man
Maitreya was.
Evangelist
Elke keer wanneer ik de brievenrubriek in Share
International lees, moet ik weer denken aan een man die ik rond januari 1995 heb
gezien. Zou het dan toch...?
Ik liep door het centrum van Nottingham, toen een man mij
tegemoet kwam die eruit zag als een armoedzaaier. Hij was een goedgebouwde,
lange man met zwarte baard en jack, en in zijn rechterhand had hij een bord waarop iets
stond geschreven als "Jezus redt". Ongeveer een meter vòòr we elkaar zouden
passeren hield hij het bord een beetje omhoog en zei: "Looft de Heer".
Hij had een zeer inspirerende blik, want zijn ogen
straalden pure gelukzaligheid uit die ik, behalve bij Sai Baba, nog nooit gezien heb.
Was deze man Maitreya, en zo ja, kunt u mij dan zeggen wat
er op het bord stond? Ik wil het hoe dan ook graag weten.
Simon Brace, Nottingham (Engeland).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man
Maitreya was. De woorden op het bord waren: "Jezus redt".
Nachtwake
Van 1992 tot 1995 had ik problemen met mijn auto, waardoor
ik liever niet op de snelweg reed. Maar enkele keren per week reed ik wel de langzamere
route door de stad van mijn huis in Pasadena naar Tara Center in San Fernando Valley om er
mee te helpen en voor de transmissie-meditaties.
Gedurende een bepaalde periode zag ik s avonds
laat op weg naar huis bij een bushalte in Pasadena een man op een bankje zitten. Meestal
zag ik hem daar drie avonden in de week steeds op dezelfde plek zitten met het ene lange
been over het andere geslagen, zijn armen gekruist voor zijn borst of met een deken om
zijn hoofd geslagen. Met zijn grijze baard leek hij ouder dan 50, en hij zag er netjes
uit. Gewoonlijk keek hij voor zich uit naar het midden van de straat, zich schijnbaar van
niets bewust behalve zijn innerlijke wereld.
Langzaam ontstond bij mij het idee dat hij dakloos was en
voor zijn dagelijks kostje terecht kon in een opvangcentrum een paar straten verderop.
Misschien had hij wel een ongevaarlijke psychose, en sliep hij s avonds om de een of
andere reden op de bank bij de bushalte in plaats van in het opvangcentrum. Ik kon me niet
voorstellen hoe hij daar zittend kon slapen, terwijl de autos op een steenworp
afstand voorbij raasden. Hij leek overigens altijd wakker te zijn wanneer ik langsreed.
Terwijl de energie van de meditatie waar ik net vandaan kwam nog voelbaar was, bedacht ik
me dat hij misschien zelf ook wel de een of andere meditatie deed. Maar ik had geen idee
van wat er eigenlijk in hem om ging. Hij leek sereen en tevreden en soms leek het alsof
hij lachte. Ik heb eigenlijk nooit gedacht dat hij misschien gewoon op een bus zat te
wachten. Zo laat had ik nog nooit een bus gezien en ook niemand anders die op de bus
wachtte; alleen deze eenzame man met zijn waardigheid in de kou.
Als het warmer werd, bedekte hij zijn hoofd niet meer met
de deken of zijn capuchon. Zijn dikke, lange haar was donker, en contrasteerde met zijn
grijze baard. Hij zag er tamelijk gezond uit en had steeds andere kleren aan. Op een warme
avond zag ik tot mijn verbazing dat hij geschoren was en naar de kapper was geweest, en
hij zat er in mijn ogen een beetje verlegen bij. Zonder baard zag hij er jonger uit en had
hij een vriendelijk gezicht. Toen het weer kouder werd, zag ik zijn baard terugkomen en
zette hij zijn capuchon weer op. Maar week in week uit zat hij daar steeds op de bank, op
dezelfde plaats, op dezelfde manier.
Al die maanden keek ik er naar uit hem weer te zien.
Terwijl ik mij zijn leven voorstelde, had ik het gevoel dat ik hem als vriend kende. Maar
ondanks het feit dat ik steeds zo dicht langs hem reed, was er altijd die afstand. Hij
werd een soort menselijk oriëntatiepunt aan het eind van mijn lange rit naar huis. De
paar keer dat hij er niet zat, was ik teleurgesteld. Soms stak hij net de straat over,
richting bushalte, kennelijk vanuit het opvangcentrum. Ik had het idee dat hij mijn auto
kende, omdat er af en toe van die momenten van herkenning waren, alhoewel hij daar geen
blijk van gaf.
Uiteindelijk besloot ik te stoppen, goedendag te zeggen en
hem over zijn leven te vragen. Ik zou mijn auto op een parkeerplaats bij de bushalte
zetten, gewoon naar hem toelopen en hem aanspreken. Dat was het! Normaal kon ik hem al op
enige afstand zien zitten, maar deze avond zag ik hem nergens. Toen ik langzaam
voorbijreed zag ik een paar glimmend gepoetste schoenen onder het bankje van de bushalte
staan precies op de plaats waar hij gewoonlijk zat.
Dit was verbazingwekkend! Wat was er met hem gebeurd? Was
hij gewoon weggegaan zonder schoenen? Glimmende schoenen nog wel! Was er iemand
langsgereden die hem ontvoerd of vermoord had? Was hij gewoon uit zijn schoenen naar de
hemel opgestegen? Was hij dood of leefde hij nog? Ik had geen idee. Ik herinner me nog dat
ik moest lachen, het was zo grappig en zo ongelooflijk.
Hij was te kwetsbaar, bedacht ik me. Er was vast iets
verschrikkelijks gebeurd en ik zou hem waarschijnlijk nooit weer zien. De volgende keer
toen ik langsreed waren de schoenen weg en was het bankje leeg.
Er gingen weken of misschien wel maanden voorbij, ik weet
het niet precies meer. Maar op een avond zat hij er weer! Levend, niets veranderd, hij zag
er goed uit en had andere schoenen aan; dan had hij die glimmende schoenen toch laten
staan. Maar ik had de drang verloren om te stoppen en hem aan te spreken. Dus werd hij
opnieuw mijn laatste oriëntatiepunt, hoewel hij er steeds minder vaak zat. Toen mijn auto
eindelijk gerepareerd was, ging ik weer over de snelweg en kwam daar niet meer langs. De
ervaring verdween langzaam naar de achtergrond.
Tijdens de Tara Center Network-conferentie in de zomer van
1996 stelde Benjamin Creme voor dat ieder van ons zijn herinneringen zou naspeuren op
mogelijke ontmoetingen met Maitreya, omdat, zo zei hij, meer van ons die hadden gehad dan
we dachten en aan Share International hadden geschreven. Twee en halve week later
drong het ineens tot me door dat de man op het bankje Maitreya was geweest! Ik kon het
maar moeilijk accepteren, vooral omdat ik nooit had gedacht hem te zullen zien, laat staan
op zon manier. Wetende dat het geheugen en de verbeelding erg misleidend kunnen
zijn, merkte ik toch dat naarmate ik me meer herinnerde en wat een les was dit
ik er steeds meer van overtuigd was. Als u dit kunt verifiëren, zou ik graag weten
of deze man inderdaad Maitreya was.
Tony Townsend, Pasadena (Californië, VS).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man
inderdaad Maitreya was.
Waarschuwingsdroom
Ik wil u graag vertellen over een droom die ik een paar
maanden geleden had. Ik moet erbij zeggen dat ik de afgelopen twee jaar ernstig ziek
geweest ben, maar dat ik genezen ben door het kruis van licht in Novo Mesto.
In mijn droom stond ik buiten met een onbekende man, toen
er een andere man, geheel in het wit gekleed en heel mooi, naar ons toe kwam. Ik was zo
diep geraakt dat ik begon te huilen. Hij hief zijn hand op en veegde met een teder gebaar
de tranen van mijn wangen en zei: "Hij (de man naast mij) kijkt niet met liefde naar
mij zoals jij dat doet." Toen volgden we hem. Hij liet me een plek zien waarvan hij
zei dat ik er niet naar toe moest gaan omdat het niet veilig was, maar ik herinner me dat
ik er ondanks deze waarschuwing toch naar toe ging. Toen zei hij dat hij me toch terug zou
brengen en dat ik een kans zou krijgen deze fout weer goed te maken.
Ik ben nog steeds vol van vreugde als ik terugdenk aan deze
man. Wie was hij?
Mateja Stranad, Domzale (Slovenië).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man in de
droom de meester Jezus was.
Volg de tekens!
1) Na mijn ontmoeting met de meester Jezus met wie ik in
mijn auto door de stad heb gereden (Share Nederland, juli/aug. 1995), heb ik steeds
geprobeerd de (zeer oude) auto te houden.
Toen mijn man en ik voor de APK-keuring bij de garage
kwamen, zei de garagehouder dat het een kostbare aangelegenheid zou worden om hem door de
keuring te krijgen. Hij begon met een bedrag van 1200 gulden en zei dat het uiteindelijke
bedrag waarschijnlijk veel hoger zou worden. Hij adviseerde ons dan ook om een andere auto
te kopen.
Mijn man en ik gingen naar een restaurant en zaten buiten
op het terras te overwegen wat te doen. Mijn oog viel op een man die precies naast ons
zat, maar dan binnen in het restaurant. Het was een beetje een mollige man, met rossig
haar en een baardje. Ik meende hem te herkennen. Zijn gesprekspartner was een prachtige,
chique geklede Indiër in een grijs pak en met een zwarte tulband. Hij at een tosti.
"Kijk nou," zei ik, "die man lijkt precies
op de meester Jezus die met mij meegereden is in de auto." En, voor de grap:
"Dit is vast een teken."
We besloten de auto te laten repareren en de rekening
bedroeg maar 750 gulden. Ik kan dit voorval niet vergeten. Was het weer de meester Jezus?
Nancy de Graaf, Amsterdam.
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de Indiase
heer Maitreya was. De ietwat mollige man was de meester Jezus.
Magische slippers
(2) Enkele jaren geleden bezocht ik een saunabedrijf in
Nijmegen waar ze mooie badslippers voor hun klanten hadden. Ze verkochten ze niet, maar ik
kreeg wel het adres van de leverancier waar ik een paar bestelde. De slippers heb ik
jarenlang met plezier gedragen tot ze waren versleten en ik ze in de vuilnisbak heb
gegooid. Daarna heb ik van een vriendin andere slippers gekregen, die ik alweer vier jaar
heb gebruikt.
In april 1996 bezocht ik dezelfde sauna weer. Ik maakte
mijn tas open en tot mijn stomme verbazing waren mijn "nieuwe" slippers
verdwenen en zaten mijn oude slippers erin. Ik dacht: "Ik word gek, dit kan
niet." Maar het was echt waar; ik heb mijn oude slippers weer terug. Ze zijn zelfs
niet meer gescheurd. (Ik weet zeker dat het mijn slippers zijn, want er zitten steentjes
onder de hiel die ik er jaren geleden niet uitkreeg en die nu nog vastzitten. Kunt u dit
ophelderen s.v.p.?
Nancy de Graaf, Amsterdam.
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat Maitreya de
oude slippers heeft gemanifesteerd.
Een tikje blasé?
Op zondag 2 juni 1996 zat ik rond half elf s avond op
het terras van een Turks restaurant aan de Rue Papillon in Parijs, toen er plotseling een
man op een fiets verscheen. Hij was lang, nogal stevig gebouwd en ik verbaasde me over
zijn gezicht omdat hij er net zo uit zag als Maitreya zoals hij in Nairobi verscheen. Hij
had een open, maar doordringende blik. Hij droeg sandalen. Hij stopte voor mij en ik dacht
gelijk dat hij de Heer Maitreya was. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zei
ik: "Goedenavond". Hij zei: "Dit is een rare plek", en ik antwoordde
dat dat afhing van hoe je er tegen aan keek. Hij antwoordde, terwijl hij nog steeds op
zijn fiets zat, dat hij liever een tafeltje had boven op een hijskraan, omdat je dan een
beter zicht op het leven hebt. Hij vroeg me waarom er overal affiches hingen.
Ik vertelde hem dat ze aan het werk waren met de bouw van
een nieuw metrostation en dat er een gedeelte van een gebouw was ingestort. Hij zette zijn
fiets weg en liep naar een etalage waar kranteknipsels hingen over het ongeluk in december
1995.
Toen kwam hij terug naar onze tafel waar ik met twee
vrienden zat. Ik had een paar meisjes ontmoet die in de buurt woonden met wie ik zat te
praten, terwijl hij ondertussen verder sprak met mijn vrienden. Toen ging hij terug naar
zijn fiets en zei: "Tot spoedig, misschien." Ik zal me altijd herinneren hoe hij
er uit zag en vooral de tedere, ondeugende blik in zijn ogen.
Jacques Bourzeix, Parijs (Frankrijk).
De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man
inderdaad Maitreya was.
Ochtendgloren
In 1995 logeerde ik van 1 tot en met 16 maart bij mijn oom
en tante in Ljubljana. De route naar mijn werk ging over de Tromostovje (de zogeheten Drie
Bruggen) in het centrum van de stad. Op een ochtend, een paar minuten voor acht, liep ik
over het Preserenplein toen ik een knappe jongeman zag met stralende ogen.
Wat mij opviel waren zijn eenvoudige kleren die niet bij
zijn opmerkelijke ogen leken te passen. Hij droeg een crèmekleurige overall, zijn haar
was donkerblond en zijn ogen straalden. Even keken we elkaar aan en toen hij naar me
lachte, had ik het gevoel dat alleen wij beiden wisten waar het allemaal om draait
(alhoewel mij niets duidelijk was). Ik zag dat twee luidruchtige jongeren hem aanklampten
en dus haastte ik me naar mijn werk met een uitzonderlijk prettig gevoel. Meer dan een
jaar later vertelde een collega mij een soortgelijke gebeurtenis en drong er bij mij op
aan u te vragen wie deze man was.
Mija K., Ljubljana (Slovenië).
De meester van Benjamin Creme verklaart dat de jongeman
de meester Jezus was.
|