Brieven van lezers -- mei 1997


"Je zult mij op tv zien"

Een vriendin van mij, Tatjana, een jonge kunstenares, vertelde me het volgende verhaal:

Op een dag zat zij met een andere vriendin in een restaurant waar veel kunstenaars komen. Een man kwam het restaurant binnen en ging naast haar zitten. Hoewel het een koude dag was, droeg hij alleen sandalen aan zijn blote voeten, en over zijn schouder droeg hij een stuk bont. Na een poosje vroeg hij haar om wat geld, en ze gaf hem vier francs. Hij zei dat hij Platino heette. Zij spraken over "van alles en nog wat", terwijl zij haar blik niet van zijn stralende, liefdevolle, blauwe ogen kon afhouden. Zij voelde zich erg op haar gemak in zijn aanwezigheid, maar ze kon niet lang blijven omdat ze naar huis moest om haar kinderen van school te halen. Toen ze afscheid van hem nam, zei de vreemdeling: "We zullen elkaar spoedig weerzien!" Ze dacht dat hij bedoelde dat ze elkaar een andere keer weer zouden ontmoeten en antwoordde: "Ja, dat zou leuk zijn!" De man ging verder: "Je zult mij op tv zien." Omdat ze zijn programma niet wilde missen, vroeg ze hem wanneer dat zou zijn. Hij glimlachte naar haar en zei: "Dàt weet ik niet, maar daar kom je wel achter. Je zult me niet mislopen!"

Ze vertelde dat ze deze ontmoeting maar niet vergeten kan en vraagt zich af of het Maitreya was, die aan haar verscheen?

Th. Wy, Biel (Zwitserland)

De meester van Benjamin Creme verklaart dat het inderdaad Maitreya was. Het is de eerste keer dat Maitreya het tijdens een van deze ontmoetingen over zijn verschijning op tv heeft gehad.


Weer een wonder in Knoxville

Op 14 maart haastten dominee Joe Bullard en zijn vrouw Mildred zich met hun zoon David naar het ziekenhuis van Knoxville voor een mogelijke spoedoperatie aan diens galblaas. Omdat David problemen heeft met zijn hart zou de operatie volgens de chirurg uitermate risicovol zijn, vandaar dat hij de familie vroeg om de galblaas voor de operatie op de monitor te bekijken, zodat ze konden zien hoezeer hij beschadigd was.

Terwijl de Bullards zaten te kijken, verscheen een klein kruis van licht dat stil bleef staan op het beeld van de galblaas dat ze bekeken. Een van de gezinsleden riep er snel een zuster bij, maar toen zij kwam was het kruis verdwenen.

De dokter werd erbij gehaald en die vertelde het gezin dat er iets was gebeurd, waardoor een operatie niet meer nodig was. Met de galblaas is alles in orde!

(Joe Bullard is de dominee van de Copper Ridge-kerk in Knoxville (Tennessee, VS), die wereldwijd de aandacht trok door de metershoge kruisen van licht die dagelijks op de parkeerplaats verschijnen en die van binnenuit door de kleine ramen voor iedereen zichtbaar zijn.)

Buddy Piper (VS).

 

De meester van Benjamin Creme verklaart dat de wonderbaarlijke genezing het werk was van Maitreya.

Heilige berg

Het was, geloof ik, in 1982 toen mijn vriend en ik door een klein bergdorpje liepen in de oostelijke Pyreneeën. We waren op zoek naar tijdelijk werk; de oogsttijd was bijna aangebroken. Plotseling verscheen er een man voor ons van ongekende schoonheid, in een wit gewaad en blootsvoets. Hij was omringd door licht en ik had het gevoel dat hij met God wandelde. Zijn gezicht straalde liefde uit en ik voelde ook liefde. Woorden schieten tekort om de schoonheid van deze geweldige man te beschrijven, compleet, volmaakt, geweldig. Ik zou graag weten wie hij was?

Tierry Lefeuvre (Frankrijk).

De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was.


Evangelist

Elke keer wanneer ik de brievenrubriek in Share International lees, moet ik weer denken aan een man die ik rond januari 1995 heb gezien. Zou het dan toch...?

Ik liep door het centrum van Nottingham, toen een man mij tegemoet kwam die eruit zag als een ‘armoedzaaier’. Hij was een goedgebouwde, lange man met zwarte baard en jack, en in zijn rechterhand had hij een bord waarop iets stond geschreven als "Jezus redt". Ongeveer een meter vòòr we elkaar zouden passeren hield hij het bord een beetje omhoog en zei: "Looft de Heer".

Hij had een zeer inspirerende blik, want zijn ogen straalden pure gelukzaligheid uit die ik, behalve bij Sai Baba, nog nooit gezien heb.

Was deze man Maitreya, en zo ja, kunt u mij dan zeggen wat er op het bord stond? Ik wil het hoe dan ook graag weten.

Simon Brace, Nottingham (Engeland).

De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man Maitreya was. De woorden op het bord waren: "Jezus redt".


Nachtwake

Van 1992 tot 1995 had ik problemen met mijn auto, waardoor ik liever niet op de snelweg reed. Maar enkele keren per week reed ik wel de langzamere route door de stad van mijn huis in Pasadena naar Tara Center in San Fernando Valley om er mee te helpen en voor de transmissie-meditaties.

Gedurende een bepaalde periode zag ik ’s avonds laat op weg naar huis bij een bushalte in Pasadena een man op een bankje zitten. Meestal zag ik hem daar drie avonden in de week steeds op dezelfde plek zitten met het ene lange been over het andere geslagen, zijn armen gekruist voor zijn borst of met een deken om zijn hoofd geslagen. Met zijn grijze baard leek hij ouder dan 50, en hij zag er netjes uit. Gewoonlijk keek hij voor zich uit naar het midden van de straat, zich schijnbaar van niets bewust behalve zijn innerlijke wereld.

Langzaam ontstond bij mij het idee dat hij dakloos was en voor zijn dagelijks kostje terecht kon in een opvangcentrum een paar straten verderop. Misschien had hij wel een ongevaarlijke psychose, en sliep hij ’s avonds om de een of andere reden op de bank bij de bushalte in plaats van in het opvangcentrum. Ik kon me niet voorstellen hoe hij daar zittend kon slapen, terwijl de auto’s op een steenworp afstand voorbij raasden. Hij leek overigens altijd wakker te zijn wanneer ik langsreed. Terwijl de energie van de meditatie waar ik net vandaan kwam nog voelbaar was, bedacht ik me dat hij misschien zelf ook wel de een of andere meditatie deed. Maar ik had geen idee van wat er eigenlijk in hem om ging. Hij leek sereen en tevreden en soms leek het alsof hij lachte. Ik heb eigenlijk nooit gedacht dat hij misschien gewoon op een bus zat te wachten. Zo laat had ik nog nooit een bus gezien en ook niemand anders die op de bus wachtte; alleen deze eenzame man met zijn waardigheid in de kou.

Als het warmer werd, bedekte hij zijn hoofd niet meer met de deken of zijn capuchon. Zijn dikke, lange haar was donker, en contrasteerde met zijn grijze baard. Hij zag er tamelijk gezond uit en had steeds andere kleren aan. Op een warme avond zag ik tot mijn verbazing dat hij geschoren was en naar de kapper was geweest, en hij zat er in mijn ogen een beetje verlegen bij. Zonder baard zag hij er jonger uit en had hij een vriendelijk gezicht. Toen het weer kouder werd, zag ik zijn baard terugkomen en zette hij zijn capuchon weer op. Maar week in week uit zat hij daar steeds op de bank, op dezelfde plaats, op dezelfde manier.

Al die maanden keek ik er naar uit hem weer te zien. Terwijl ik mij zijn leven voorstelde, had ik het gevoel dat ik hem als vriend kende. Maar ondanks het feit dat ik steeds zo dicht langs hem reed, was er altijd die afstand. Hij werd een soort menselijk oriëntatiepunt aan het eind van mijn lange rit naar huis. De paar keer dat hij er niet zat, was ik teleurgesteld. Soms stak hij net de straat over, richting bushalte, kennelijk vanuit het opvangcentrum. Ik had het idee dat hij mijn auto kende, omdat er af en toe van die momenten van herkenning waren, alhoewel hij daar geen blijk van gaf.

Uiteindelijk besloot ik te stoppen, goedendag te zeggen en hem over zijn leven te vragen. Ik zou mijn auto op een parkeerplaats bij de bushalte zetten, gewoon naar hem toelopen en hem aanspreken. Dat was het! Normaal kon ik hem al op enige afstand zien zitten, maar deze avond zag ik hem nergens. Toen ik langzaam voorbijreed zag ik een paar glimmend gepoetste schoenen onder het bankje van de bushalte staan precies op de plaats waar hij gewoonlijk zat.

Dit was verbazingwekkend! Wat was er met hem gebeurd? Was hij gewoon weggegaan zonder schoenen? Glimmende schoenen nog wel! Was er iemand langsgereden die hem ontvoerd of vermoord had? Was hij gewoon uit zijn schoenen naar de hemel opgestegen? Was hij dood of leefde hij nog? Ik had geen idee. Ik herinner me nog dat ik moest lachen, het was zo grappig en zo ongelooflijk.

Hij was te kwetsbaar, bedacht ik me. Er was vast iets verschrikkelijks gebeurd en ik zou hem waarschijnlijk nooit weer zien. De volgende keer toen ik langsreed waren de schoenen weg en was het bankje leeg.

Er gingen weken of misschien wel maanden voorbij, ik weet het niet precies meer. Maar op een avond zat hij er weer! Levend, niets veranderd, hij zag er goed uit en had andere schoenen aan; dan had hij die glimmende schoenen toch laten staan. Maar ik had de drang verloren om te stoppen en hem aan te spreken. Dus werd hij opnieuw mijn laatste oriëntatiepunt, hoewel hij er steeds minder vaak zat. Toen mijn auto eindelijk gerepareerd was, ging ik weer over de snelweg en kwam daar niet meer langs. De ervaring verdween langzaam naar de achtergrond.

Tijdens de Tara Center Network-conferentie in de zomer van 1996 stelde Benjamin Creme voor dat ieder van ons zijn herinneringen zou naspeuren op mogelijke ontmoetingen met Maitreya, omdat, zo zei hij, meer van ons die hadden gehad dan we dachten en aan Share International hadden geschreven. Twee en halve week later drong het ineens tot me door dat de man op het bankje Maitreya was geweest! Ik kon het maar moeilijk accepteren, vooral omdat ik nooit had gedacht hem te zullen zien, laat staan op zo’n manier. Wetende dat het geheugen en de verbeelding erg misleidend kunnen zijn, merkte ik toch dat naarmate ik me meer herinnerde — en wat een les was dit — ik er steeds meer van overtuigd was. Als u dit kunt verifiëren, zou ik graag weten of deze man inderdaad Maitreya was.

Tony Townsend, Pasadena (Californië, VS).

De meester van Benjamin Creme bevestigt dat deze man inderdaad Maitreya was.


Waarschuwingsdroom

Ik wil u graag vertellen over een droom die ik een paar maanden geleden had. Ik moet erbij zeggen dat ik de afgelopen twee jaar ernstig ziek geweest ben, maar dat ik genezen ben door het kruis van licht in Novo Mesto.

In mijn droom stond ik buiten met een onbekende man, toen er een andere man, geheel in het wit gekleed en heel mooi, naar ons toe kwam. Ik was zo diep geraakt dat ik begon te huilen. Hij hief zijn hand op en veegde met een teder gebaar de tranen van mijn wangen en zei: "Hij (de man naast mij) kijkt niet met liefde naar mij zoals jij dat doet." Toen volgden we hem. Hij liet me een plek zien waarvan hij zei dat ik er niet naar toe moest gaan omdat het niet veilig was, maar ik herinner me dat ik er ondanks deze waarschuwing toch naar toe ging. Toen zei hij dat hij me toch terug zou brengen en dat ik een kans zou krijgen deze fout weer goed te maken.

Ik ben nog steeds vol van vreugde als ik terugdenk aan deze man. Wie was hij?

Mateja Stranad, Domzale (Slovenië).

De meester van Benjamin Creme verklaart dat de man in de droom de meester Jezus was.


Volg de tekens!

1) Na mijn ontmoeting met de meester Jezus met wie ik in mijn auto door de stad heb gereden (Share Nederland, juli/aug. 1995), heb ik steeds geprobeerd de (zeer oude) auto te houden.

Toen mijn man en ik voor de APK-keuring bij de garage kwamen, zei de garagehouder dat het een kostbare aangelegenheid zou worden om hem door de keuring te krijgen. Hij begon met een bedrag van 1200 gulden en zei dat het uiteindelijke bedrag waarschijnlijk veel hoger zou worden. Hij adviseerde ons dan ook om een andere auto te kopen.

Mijn man en ik gingen naar een restaurant en zaten buiten op het terras te overwegen wat te doen. Mijn oog viel op een man die precies naast ons zat, maar dan binnen in het restaurant. Het was een beetje een mollige man, met rossig haar en een baardje. Ik meende hem te herkennen. Zijn gesprekspartner was een prachtige, chique geklede Indiër in een grijs pak en met een zwarte tulband. Hij at een tosti.

"Kijk nou," zei ik, "die man lijkt precies op de meester Jezus die met mij meegereden is in de auto." En, voor de grap: "Dit is vast een teken."

We besloten de auto te laten repareren en de rekening bedroeg maar 750 gulden. Ik kan dit voorval niet vergeten. Was het weer de meester Jezus?

Nancy de Graaf, Amsterdam.

De meester van Benjamin Creme verklaart dat de Indiase heer Maitreya was. De ietwat mollige man was de meester Jezus.


Magische slippers

(2) Enkele jaren geleden bezocht ik een saunabedrijf in Nijmegen waar ze mooie badslippers voor hun klanten hadden. Ze verkochten ze niet, maar ik kreeg wel het adres van de leverancier waar ik een paar bestelde. De slippers heb ik jarenlang met plezier gedragen tot ze waren versleten en ik ze in de vuilnisbak heb gegooid. Daarna heb ik van een vriendin andere slippers gekregen, die ik alweer vier jaar heb gebruikt.

In april 1996 bezocht ik dezelfde sauna weer. Ik maakte mijn tas open en tot mijn stomme verbazing waren mijn "nieuwe" slippers verdwenen en zaten mijn oude slippers erin. Ik dacht: "Ik word gek, dit kan niet." Maar het was echt waar; ik heb mijn oude slippers weer terug. Ze zijn zelfs niet meer gescheurd. (Ik weet zeker dat het mijn slippers zijn, want er zitten steentjes onder de hiel die ik er jaren geleden niet uitkreeg en die nu nog vastzitten. Kunt u dit ophelderen s.v.p.?

Nancy de Graaf, Amsterdam.

De meester van Benjamin Creme bevestigt dat Maitreya de oude slippers heeft gemanifesteerd.


Een tikje blasé?

Op zondag 2 juni 1996 zat ik rond half elf ’s avond op het terras van een Turks restaurant aan de Rue Papillon in Parijs, toen er plotseling een man op een fiets verscheen. Hij was lang, nogal stevig gebouwd en ik verbaasde me over zijn gezicht omdat hij er net zo uit zag als Maitreya zoals hij in Nairobi verscheen. Hij had een open, maar doordringende blik. Hij droeg sandalen. Hij stopte voor mij en ik dacht gelijk dat hij de Heer Maitreya was. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zei ik: "Goedenavond". Hij zei: "Dit is een rare plek", en ik antwoordde dat dat afhing van hoe je er tegen aan keek. Hij antwoordde, terwijl hij nog steeds op zijn fiets zat, dat hij liever een tafeltje had boven op een hijskraan, omdat je dan een beter zicht op het leven hebt. Hij vroeg me waarom er overal affiches hingen.

Ik vertelde hem dat ze aan het werk waren met de bouw van een nieuw metrostation en dat er een gedeelte van een gebouw was ingestort. Hij zette zijn fiets weg en liep naar een etalage waar kranteknipsels hingen over het ongeluk in december 1995.

Toen kwam hij terug naar onze tafel waar ik met twee vrienden zat. Ik had een paar meisjes ontmoet die in de buurt woonden met wie ik zat te praten, terwijl hij ondertussen verder sprak met mijn vrienden. Toen ging hij terug naar zijn fiets en zei: "Tot spoedig, misschien." Ik zal me altijd herinneren hoe hij er uit zag en vooral de tedere, ondeugende blik in zijn ogen.

Jacques Bourzeix, Parijs (Frankrijk).

De meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man inderdaad Maitreya was.


Ochtendgloren

In 1995 logeerde ik van 1 tot en met 16 maart bij mijn oom en tante in Ljubljana. De route naar mijn werk ging over de Tromostovje (de zogeheten Drie Bruggen) in het centrum van de stad. Op een ochtend, een paar minuten voor acht, liep ik over het Preserenplein toen ik een knappe jongeman zag met stralende ogen.

Wat mij opviel waren zijn eenvoudige kleren die niet bij zijn opmerkelijke ogen leken te passen. Hij droeg een crèmekleurige overall, zijn haar was donkerblond en zijn ogen straalden. Even keken we elkaar aan en toen hij naar me lachte, had ik het gevoel dat alleen wij beiden wisten waar het allemaal om draait (alhoewel mij niets duidelijk was). Ik zag dat twee luidruchtige jongeren hem aanklampten en dus haastte ik me naar mijn werk met een uitzonderlijk prettig gevoel. Meer dan een jaar later vertelde een collega mij een soortgelijke gebeurtenis en drong er bij mij op aan u te vragen wie deze man was.

Mija K., Ljubljana (Slovenië).

De meester van Benjamin Creme verklaart dat de jongeman de meester Jezus was.