Tekenen van de tijd - september 2001 De magie van de Madonna door Janeece Kelsall In 1998 had Sue Sharples, uit de kustplaats Clifton Springs in Victoria (Australië), een ontmoeting met een goddelijke aanwezigheid die haar opvattingen over het leven voor altijd heeft veranderd. Terwijl ze ernstig ziek in bed lag met een ernstige longontsteking koesterde ze de gedachte dat ze dood zou gaan. Maar op dat moment zag ze het visioen van de Madonna voor haar ogen verschijnen. Sue, die zegt niet religieus te zijn en het nooit geweest te zijn, is getrouwd met een wetenschapper en is gewend logisch en met haar linker hersenhelft te denken, hoewel ze soms "kon aanvoelen" wat er zou gebeuren. Dit was echter de eerste keer dat ze ooit zoiets meemaakte. Na ongeveer zeven jaar van intense crises in de familiesfeer te hebben meegemaakt, was het lichaam van Sue op een punt van totale uitputting beland. Ze was emotioneel en mentaal uitgepuat en in die tijd werd ze geveld door een longontsteking. Omdat ze niet naar het ziekenhuis wilde, lag ze in haar bed, denkende dat ze dood zou gaan, toen ze een klein bolletje licht in de hoek van de kamer zag verschijnen. Het werd steeds groter, totdat het een gedaante werd en herkenbaar werd als het vertrouwde beeltenis van de Madonna. De schoonheid die er van de beeltenis uitging overweldigde Sue: naar haar zeggen was het "gewoonweg adembenemend". De Madonna werd omgeven door een reusachtige uitstraling van wit glinsterend licht en was gekleed in een lange blauwe japon met een witte cape over haar hoofd. Ze leek te bewegen en te spreken, maar haar lippen bewogen niet. Sue zei dat ze zich realiseerde dat de Madonna telepathisch met haar communiceerde. Zij ging op de rand van haar bed zitten, terwijl Sue met ontzag naar de verschijning staarde. De Madonna vertelde Sue dat de familie, die behoorlijk wat moeilijkheden had doorgemaakt, er goed doorheen zou komen en dat alle problemen tot een einde zouden komen. Haar werd gezegd dat ze een doel in dit leven had te vervullen en opnieuw moest leren mensen te vertrouwen. Sue voelde zo'n gevoel van macht en kracht van de Madonna uitgaan dat ze wist dat ze alles kon doen wat ze maar wilde . Niets maakte haar nog bang, en dit gevoel heeft haar niet meer verlaten; ze voelt zich in harmonie met alles en iedereen. Dat wil niet zeggen dat de dingen die in haar leven gebeurden haar niets deden, maar ze had een innerlijk besef dat alles goed zou komen. De Madonna zei haar ook "een groot stuk zandsteen uit de achtertuin te halen en eraan te werken". Sue wist intuïtief wat ze met het stuk steen moest doen: de volgende dag, nog steeds heel ziek, sleepte ze eigenhandig een geweldige blok zandsteen, van ongeveer 1 meter hoog van een hoop puin af, dat was overgebleven van de bouw van het huis. Ze versleepte het ongeveer drie meter naar het midden van de tuin en voelde zich daarbij gesterkt door een kracht waarvan zij niet wist dat ze die in zich had. Er waren vervolgens drie mensen nodig om de steen rechtop te zetten en de volgende twee dagen ging Sue ermee aan de slag. (Er zijn nu tenminste twee mensen nodig om het beeld te dragen.) Terwijl ze aan het beeld werkte, keerde haar gezondheid terug. Sue gebruikte alles wat zij kon vinden om de steen te bewerken. Zelf zegt zij: "Ik was zo gebrand om op die steen in te hakken." Ze pakte gereedschap uit de schuur, zoals schroevendraaiers, een beitel en hamer, en begon "te hakken". Ze merkte echter dat de steen afbrokkelde wanneer ze er te hard op insloeg. Ze had een borsteltje dat zij meer wel dan niet gebruikte, daar de steen soms alleen geborsteld hoefde te worden om de brokstukken er vanaf te laten vallen. Het was alsof de Madonna "van graniet gemaakt was, gehuld in een dikke laag kalk", zoals ze door te slaan en te beitelen de buitenste laag eraf haalde om "de parel binnenin" te onthullen. Volgens Sue vielen de lagen er gewoon van af terwijl ze aan het werk was. Gedreven door een onverklaarbare behoefte om het beeld af te maken, werkte ze twee dagen vrijwel onafgebroken door, at niet en nam slechts zo nu en dan een slok water. Volledig geconcentreerd op haar werk, stoorde ze zich aan elke onderbreking. Soms hield ze op en zat alleen maar te staren naar wat er uit het blok steen te voorschijn kwam. Ze maalde niet om de hitte van 40 graden die haar helemaal verbrandde, en haar man spande een zeildoek over haar heen in een poging haar wat bescherming te bieden tegen de schroeiende hitte. Na twee dagen, Sue was uitgeput en verbrand en had nauwelijks geslapen, kwam er een beeld van ongeveer 80 cm vrij. Daar stond een prachtige serene vrouwe in een lange, golvende japon, een cape over het hoofd. De figuur leek precies op de verschijning die twee nachten tevoren in de slaapkamer was verschenen, vooral de mooie glimlach. Binnen twee dagen, net zolang als het kostte om het beeld te houwen, was Sue weer helemaal gezond. Twee dagen lang bikte Sue het grote blok steen, gedreven door een kracht die ze niet kon verklaren; toen het uiteindelijk klaar was, kon ze rusten. Ze zei dat ze de ongelofelijkste rust voelde - en nog steeds voelt - die er van het beeld kwam. Deze "vrouwe van de rots" had een sterke aantrekkingskracht over zich, en luistert nu de tuin van Sue op, terwijl ze stil haar prachtige genezende energie uitzendt. Voordat ze het beeld maakte, had Sue nooit gebeeldhouwd, maar sindsdien voelt ze soms dezelfde onweerstaanbare drang over zich komen. Zij wordt dan gedwongen een of andere steen te nemen om weer te gaan beeldhouwen. Op een van deze momenten van "goddelijke inspiratie" ontstond er een ander opmerkelijk, maar volkomen verschillend beeld. Het is een groot hoofd op een voetstuk dat enkele opmerkelijke gelijkenissen vertoont met de beelden op Paaseiland die zo lang geleden zijn gemaakt. Het nam echter twee maanden in beslag om dit beeld te voltooien; aanzienlijk langer dan de Madonna en niet gedreven door dezelfde intensiteit, maar het kwam toch met hetzelfde onweerstaanbare gevoel om te beeldhouwen, zoals Sue het beschrijft. Nogmaals gebruikte zij de meest onorthodoxe gereedschappen om te scheppen, door een oude kromme houtbeitel uit de schuur te pakken en een rubber hamer, en door onverdroten door te blijven beitelen totdat dit ongelofelijke hoofd verscheen. Sue weet niet wat er achter deze plotselinge artistieke vaardigheid steekt die ze ontwikkeld heeft. Noch weet ze waarheen het leidt en of het blijft voortduren. Wat ze wel weet is dat het haar een gevoel van rust in haar leven gegeven heeft en een besef dat er werkelijk iets meer is dan dat zij zich ervoor bewust was. Maar vooral heeft het haar geleerd om weer te vertrouwen. (De Meester van Benjamin Creme verklaart dat het licht in de slaapkamer door de Meester Jezus gemanifesteerd werd en dat de Meester die de Madonna was Sue Sharples inspireerde om het beeld in het stuk zandsteen te onthullen. De energie die het beeld uitstraalt, is van die Meester.) Peuter gered uit put Een Roemeens kind is op spectaculaire wijze uit een diepe put gered. De tweeëneenhalf jaar oude peuter, Alina, speelde met haar emmer naast een dorpsput toen zij erin viel. Ze zat vast op een diepte van ongeveer 6 meter in de schacht van de put die ongeveer 35 cm in doorsnee is. De politie, de brandweer en de dorpelingen probeerden Alina te redden maar alle pogingen moesten worden gestaakt toen men zich realiseerde dat door hun acties de oude schachtmuren zouden kunnen instorten. Terwijl ze overwogen hoe ze verder konden gaan, kwam er een jong meisje van ongeveer 18 naar voren en bood aan te helpen. Ze was bereid zich met haar hoofd omlaag aan een touw in de put te laten zakken om het meisje te pakken. De operatie werd langzaam en zeer zorgvuldig uitgevoerd en werd gadegeslagen door de bezorgde ouders, het dorp en de mensen van de televisie. Het meisje bereikte Alina en kon haar weer veilig naar de oppervlakte brengen, tot vreugde van iedereen. (Bron: NOS Nieuwsdienst, Nederland) (De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de hulp van de Meester Jezus kwam.)