Brieven van lezers -- mei 2003

Sinds enkele jaren verschijnen een aantal van de Meesters, met name Maitreya en de Meester Jezus, op lezingen en transmissie-meditaties van Benjamin Creme. Zij verschijnen ook in verschillende gedaanten aan grote aantallen mensen overal ter wereld, van wie sommige naar Share International schrijven over hun ervaring. Wanneer de ervaring door de Meester van Benjamin Creme is bevestigd, wordt de brief gepubliceerd.

Deze ervaringen worden gegeven om te inspireren, te leiden of te onderrichten, vaak ook om te genezen of op te beuren. Heel vaak vestigen ze op grappige wijze de aandacht op een of andere vorm van onverdraagzaamheid tegenover bijvoorbeeld roken of drinken. In veel gevallen treden de Meesters op als reddende “engelen” bij ongelukken, in oorlogstijd, bij aardbevingen en andere rampen.

Zij gebruiken een ‘goede genius’, een gedachtenvorm die volkomen echt schijnt en waardoor de Meester Zijn gedachten kan uitdrukken. Zij kunnen naar willekeur verschijnen als man, vrouw of kind. Soms gebruiken Zij een bestaand persoon als ‘blauwdruk’, maar in de meeste gevallen is de ‘goede genius’ een geheel nieuwe schepping. Bijgaande brieven zijn voorbeelden van deze wijze van communicatie door de Meesters. Zonder uitdrukkelijk verzoek om anonimiteit, neemt de redactie aan dat de naam van briefschrijvers gepubliceerd mag worden en eventueel op de website Share-International.org gebruikt mag worden (alleen met vermelding van initialen en land).
Stuur uw brieven aan: Share Nederland/Brieven, Postbus 41877, 1009 DB Amsterdam.

Fluitspeler

Op 22 maart 2003 nam ik deel aan de Stop de oorlog-vredesdemonstratie in hartje Londen. Ik was met een groepje van vier vriendinnen en duizenden gelijkgezinde mensen. We kwamen aan bij Piccadilly Circus waar demonstranten elkaar uit twee richtingen ontmoetten. De sfeer was vastberaden en positief, er werd veel gescandeerd en gefloten en de zon scheen. Verder op Piccadilly kon ik tromgeroffel horen, in een regelmatig ritme dat een rustgevend en kalmerend effect leek te hebben op de menigte. We merkten op dat iedereen op de maat van het tromgeroffel liep. Op dit moment temidden van een rustige menigte leek Maitreya’s energie elk atoom te doordringen, het was zo tastbaar en mooi. Allemaal voelden we dit.

We liepen Hyde Park in. Omringd door mensen die dingen verkochten en met handtekenlijsten zwaaiden, zag ik plotseling een man die erg leek op de figuur die afgelopen maart was geinterviewd en van wie werd bevestigd (Share International, april 2003) dat hij Maitreya was. Hij zag er precies zo uit, alleen was hij jonger. Hij liep naar iemand toe die fluiten verkocht, kocht er een en hing hem om zijn nek, toen leek hij in de menigte te verdwijnen. Ik liep naar mijn vriendin Lynn toe om het haar te vertellen en zij antwoordde: “Ja, ik zag hem — hij kocht een fluit, hè?” Het feit dat we deze man allebei gezien hebben, terwijl er zovelen om ons heen waren, brengt ons ertoe te vragen — was hij Maitreya?

Carol Emmerson, Benfleet (Essex, Engeland).

De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man die de fluit kocht Maitreya was. Evenals tijdens de demonstratie op 15 februari in Londen stroomde Maitreya’s energie met grote kracht door de menigte en inspireerde de mensen.

Morele oppepper

Schoorvoetend ging ik naar de anti-oorlogbijeenkomst op 22 maart in Londen, omdat ik dacht dat het niet veel zin had nu de oorlog begonnen was, maar ik volgde de aansporingen van Benjamin Creme’s Meester en Maitreya dat we ons behoren te verenigen in protest. Toch was ik blij dat ik ging en mengde mij onder de goedgehumeurde menigte en ontmoette vrienden en vele mensen die belangstelling hadden voor Maitreya en Zijn leringen.

De volgende dag was ik in een buurtwinkel in Notting Hill toen een excentrieke zwarte man met een hoge hoed op en een donkere bril de winkel binnenkwam. Hij begon te praten over de oorlog met dezelfde stem en hetzelfde west-Indisch accent als Maitreya (als goede genius) in Hyde Park op 15 februari (Share International, april 2003). Wijzend naar de kranten die een foto hadden opgenomen van een huilend kind met een verband om het hoofd, stelde hij luid dat ze “kinderen vermoordden” en dat het “imperialisme” was, waarbij zijn stem net zo weergalmde als in Hyde Park. (Op dat moment hadden de veelvuldige en schokkende details van zo vele dode en gewonde kinderen de kranten nog niet bereikt.) Hij keek mij de hele tijd aan. Ik luisterde meer naar het geluid van zijn stem dan naar zijn woorden, terwijl ik me afvroeg of het Maitreya kon zijn, hoewel hij er niet zo uitzag als in Hyde Park. Ik geef toe dat ik wat onthutst was door zijn felheid en aarzelde of ik zou antwoorden. Plotseling ging hij weg. Ik betaalde mijn krant en haastte me de winkel uit hem achterna, maar hij was verdwenen.
Toen dacht ik: hij moet Maitreya geweest zijn en die kwam om te reageren op mijn twijfels over de demonstratie.

Idina Le Geyt, Londen (Engeland).

De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de “west-Indiër” Maitreya was.

Twee brieven van dezelfde persoon:

Vreemde vermomming

(1) Op zaterdag 15 februari 2003 — de dag van de wereldwijde vredesdemonstraties — hielp ik bij een informatiestand over Maitreya op een alternatieve beurs vlakbij Tower Bridge in Londen. Het viel mijn collega’s en mij op dat de vele mensen die onze stand bezochten erg positief reageerden; de meesten van hen hadden al over het naar buiten treden van Maitreya gehoord en waren verlangend om de laatste ontwikkelingen te horen. We zagen een lange voornaam uitziende man met een baard, van Indiase afkomst, die voor onze stand heen en weer liep. Hij leek gegalvaniseerd door de activiteit rondom hem en sloeg alles gade met scherpe belangstelling, maar bleef op de een of andere manier toch op zichzelf. Zijn aanwezigheid was prachtig en voelbaar. In elke hand had hij een mooie, glimmend gewreven wandelstok, hoewel hij heel goed liep. Onze aandacht werd getrokken naar zijn tulband die er slordig bij hing en leek op een los in elkaar zittende, hoge stapel scheefhangende verbanden. We vonden dit erg ongebruikelijk en grappig, omdat terwijl de lange man op de beurs rondliep boven de hoofden van de menigte alleen zijn tulband zichtbaar was die gevaarlijk naar een kant overhelde. We vroegen ons af of de man een “bijzonder” iemand zou kunnen zijn.

De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man de Meester Jezus was.

Een van velen?

(2) Donderdag 27 maart 2003 keerden enkele collega’s en ik ’s avonds huiswaarts nadat we in de boekhandel Watkins in Londen de maandelijkse transmissie-meditatieworkshop hadden gehouden. Terwijl we de trap afliepen naar het metrostation Leicester Square, zat er een troosteloze dakloze man in elkaar gezakt met in zijn hand een plastic bekertje voor kleingeld. Toen ik geld uit mijn portemonnee pakte, zonk zijn hoofd op zijn knieën, dus raakte ik zijn hand aan om hem wakker te maken en vroeg hem waar hij die nacht sliep. Hij raakte van streek en vertelde dat alle onderdakadressen vol waren en dat hij geen geld bij elkaar had kunnen krijgen voor het onderpand voor een zitslaapkamer in Clapham. Hij was Engels met een opvallend vaal-blanke huid en blauwe ogen in een gezicht dat bedekt was met sneetjes of wondjes. Onder zijn dunne slaapzak zag ik de klitten in zijn lange haar. Hij riep tweemaal uit dat hij hoofdpijn had en een traan liep langs een van zijn wangen. Ik bleef zijn hand vasthouden en dat leek hem te troosten en hij begon rustig te worden. Ik drong bij hem aan om onderdak te vinden en adviseerde een bekende kerk in de buurt. Omdat mijn vrienden op me stonden te wachten, liet ik hem met tegenzin alleen, maar ik kon deze man en zijn wanhopige situatie niet vergeten.

Diana Elderton, Londen (Engeland).

De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de “dakloze man” Maitreya was.