Brieven van lezers -- mei 2004

Sinds enkele jaren verschijnen een aantal van de Meesters, met name Maitreya en de Meester Jezus, op lezingen en transmissie-meditaties van Benjamin Creme. Zij verschijnen ook in verschillende gedaanten aan grote aantallen mensen overal ter wereld, van wie sommige naar Share International schrijven over hun ervaring. Wanneer de ervaring door de Meester van Benjamin Creme is bevestigd, wordt de brief gepubliceerd.

Deze ervaringen worden gegeven om te inspireren, te leiden of te onderrichten, vaak ook om te genezen of op te beuren. Heel vaak vestigen ze op grappige wijze de aandacht op een of andere vorm van onverdraagzaamheid tegenover bijvoorbeeld roken of drinken. In veel gevallen treden de Meesters op als reddende “engelen” bij ongelukken, in oorlogstijd, bij aardbevingen en andere rampen.

Zij gebruiken een ‘goede genius’, een gedachtenvorm die volkomen echt schijnt en waardoor de Meester Zijn gedachten kan uitdrukken. Zij kunnen naar willekeur verschijnen als man, vrouw of kind. Soms gebruiken Zij een bestaand persoon als ‘blauwdruk’, maar in de meeste gevallen is de ‘goede genius’ een geheel nieuwe schepping. Bijgaande brieven zijn voorbeelden van deze wijze van communicatie door de Meesters. Zonder uitdrukkelijk verzoek om anonimiteit, neemt de redactie aan dat de naam van briefschrijvers gepubliceerd mag worden en eventueel op de website Share-International.org gebruikt mag worden (alleen met vermelding van initialen en land).
Stuur uw brieven aan: Share Nederland/Brieven, Postbus 41877, 1009 DB Amsterdam.

De spiegel liegt niet

Op 18 maart 2004 was ik ’s middags op weg naar huis. Die avond zouden we onze maandelijkse lezing over het naar buiten treden van Maitreya houden. Een jonge, zwarte man kwam me tegemoet gelopen. Hij zei met een licht Frans accent: “Heb je ooit naar jezelf in de spiegel gekeken? Je bent zó mooi!” Ik was bijna geschokt toen ik dit hoorde, maar bedacht me toen dat hij gewoon aan het flirten was. Ik zag dat zijn wagentje leeg was, er lagen geen reclamefolders op waarvan ik had aangenomen dat hij die aan het bezorgen was. Hij vervolgde: “Echt, bekijk je zelf in de spiegel! Je bent mooi!” Op dat moment voelde ik me zeer ongemakkelijk en zei tegen hem: “Dat is erg aardig van u, maar ik moet naar huis.” Toen realiseerde ik me dat hij misschien niet zomaar een jonge man was. Hij hield er echt niet mee op en volgde me helemaal naar huis: “Erg mooi, ja, je zou eens naar jezelf in een spiegel moeten kijken. Hoe mooi!” Uiteindelijk was ik thuis, maar wist niet precies wat ik met deze man aan moest. Ineens zei hij iets anders: “Jij woont hier, ja; nou, we zullen elkaar zeker weer ontmoeten. Ik kom weer om je te zien. Tot dan.” En we wuifden vrolijk naar elkaar terwijl hij wegliep.
Was de jonge man een gewoon iemand?
CF, Barcelona (Spanje).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de “jonge man” Maitreya was.

Vincent — maar niet Van Gogh!

Op 6 maart 2004 om 10.00 uur waren Christophe en ik bezig een informatiekraam op te zetten voor de kerk bij het station in Bern, waar we bekendheid wilden geven aan de komende lezing van Benjamin Creme. We hadden moeite met het opzetten van de kraam; een van ons hield het frame vast, terwijl de ander het zeil spande. Plotseling zagen we onder het zeil een jongeman van ongeveer 28 jaar oud die het dak omhoog hield. Hij hielp ons om het allemaal op te zetten. Toen zette hij zijn rugzak op een stoel achter in de tent. Hij gedroeg zich alsof hij al deel uitmaakte van ons team en voor ons leek dit volkomen normaal. Hij vertelde dat hij Vincent heette en zei in het Frans dat hij uit Lille (Frankrijk) kwam, maar dakloos was.
In het begin van deze ontmoeting vroeg ik me af of hij Maitreya kon zijn, maar zei tegen mezelf dat Maitreya’s ogen stralender zouden zijn, dus liet ik het idee varen. We bleven bij elkaar als goede vrienden die elkaar allang kenden; we praatten over eenvoudige dingen en het was erg gewoon. Voor de tent hadden we een tafel waarop kaarten lagen met informatie over de lezing. Vincent zette zijn bier op de tafel en bleef achter de tafel, terwijl we de voorbijgangers gadesloegen. Het was een groot genoegen om samen te zijn, we vonden het niet erg dat de mensen geen belangstelling hadden voor onze informatie. Om de beurt ging ieder van ons drieën even weg van de stand voor een pauze.
Toen ik alleen was met Vincent vroeg hij me wie alle kosten betaalde voor het evenement dat we organiseerden. Ik antwoordde erg vaag, omdat ik hem niet wilde vertellen dat we die zelf voor onze rekening namen. Na even stil nagedacht te hebben zei ik dat er altijd geld beschikbaar is wanneer het voor een goed doel is.
Vincent vroeg wat we tijdens onze bijeenkomsten doen. Ik zei dat we hoge energieën die afkomstig zijn van de Geestelijke Hiërarchie in de wereld transmitteren. Hij antwoordde: “Ik voel ook energieën en wanneer ik de winkels binnenga voel ik slechte energieën, dan bedek ik mijn hoofd met een hoed.” Hij stond erop om me dat te laten zien door de hoed die hij op had, af te zetten en weer erg stevig zo op te zetten dat die zijn voorhoofd bedekte. Toen gingen we weer naar de voorbijgangers kijken. Ik zei: “De mensen lijken niet erg geïnteresseerd in onze boodschap, ze zien onze kraam niet eens.” Hij antwoordde: “Ja, alle mensen zijn erg druk met boodschappen doen en ze kopen veel dingen die ze in hun huis opstapelen en nooit gebruiken.”
Het gesprek met Vincent ging zo door op een erg vriendelijke manier en ging over van alles en nog wat. Ieder van ons kocht wat eten en drinken voor hem. Op een gegeven ogenblik opende Vincent zijn rugzak en liet ons zijn verzameling pennen zien; hij vertelde dat hij overal waar hij komt een pen meeneemt. Hij gaf er drie aan Anne-Françoise en wilde mij er ook een geven, maar ik zei dat ik er geen nodig had. Hij begon op een klein stukje papier te tekenen, terwijl hij drie verschillend gekleurde pennen in zijn vuist hield en om de beurt met ze tekende! Het was erg grappig en ik voelde heel veel vriendschap voor hem en medeleven. Ik overwoog dat als de sociale conventies het zouden toelaten ik hem in mijn flat zou uitnodigen voor een douche, om wat schone kleren aan te doen en iets gezonds te eten — zelfs om een paar dagen te blijven, aangezien hij me vertelde dat hij bij het Leger des Heils met soms wel 20 mensen op de slaapzaal sliep. Toen gaf hij me de tekening, die een portrettekening was.
Om ongeveer 13.00 uur nam hij afscheid en verliet de tent. In mijn hart voelde ik dat ik hem graag weer wilde ontmoeten.
FW, Bern (Zwitserland).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat “Vincent” Maitreya was.

Twee ervaringen van dezelfde persoon

Licht van de wereld

Omstreeks 1996 was ik na de transmissie-meditatie op weg naar huis. Het was donker en erg rustig, er was niemand te zien — ik voelde mezelf erg dichtbij Maitreya en dacht: “Maitreya, zou u me alstublieft kunnen laten zien hoe u werkelijk bent — zonder vermomming.” Na een paar stappen zag ik een klein, stralend roze licht zo groot als een golfbal over het trottoir voor me zweven. Ik was gefascineerd, het bewoog recht voor me en zweefde zo’n 5 cm boven het trottoir. Ik keek naar de gebouwen links en rechts, denkend dat iemand me voor de gek hield met een zaklantaarn. Maar alles was rustig, er was geen levende ziel in de buurt. Ik keek weer naar het roze licht dat nog vooruit zweefde, ongeveer een meter voor me. Plotseling maakte het een bocht naar links en verdween. Ik keek weer naar de gebouwen en de ramen, op zoek naar een verklaring, in de veronderstelling dat iemand me bij de neus wilde nemen, maar het was even donker en stil als tevoren. Zou u me willen vertellen waar dit stralende roze licht vandaan kwam – heeft Maitreya het gemanifesteerd of hield iemand me voor de gek?
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat Maitreya Zichzelf liet zien zoals Hij werkelijk is – als licht.

Benjamina?

Ongeveer vier jaar geleden (2000) zat ik in de tram op weg naar huis. Bij de halte vòòr die waar ik eruit moest, stond een vrouw te wachten die erg vriendelijk naar me keek en lachte. Ze leek precies op Benjamin Creme. Ze droeg een rok en een jack of jas. Ze had geel-blond krullend haar en ik zag meteen dat het een pruik was. De hele persoon leek me op de een of andere manier onwerkelijk maar het was het gezicht en de gestalte van Benjamin Creme — alleen was hij een vrouw. Ze stond daar bewegingsloos en keek me recht aan, lachend. Ik keek ook naar haar, maar toen dacht ik: “Je kunt niet zo naar haar staren,” en ik probeerde mijn hoofd af te wenden maar zij trok me zo aan dat ik gewoon naar haar moest kijken. Ze bleef naar me lachen. Toen, terwijl de tram weer begon te rijden, bewoog ze haar lippen en zei zoiets als: “Een fijne dag.” Ik lachte ook, knikte naar haar en zei: “U ook.” Toen was het allemaal voorbij. Die dag en de volgende dagen voelde ik me erg aangemoedigd. Ik denk vaak aan deze ontmoeting, vooral wanneer ik die tramhalte passeer.
Wie was deze vrouw?
AM, Zürich (Zwitserland).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de vrouw Maitreya was.