Brieven van lezers - september 2005

Het volk heeft de macht!

Op 12 maart 2005 hield onze plaatselijke Transmissie-meditatiegroep een openbare bijeenkomst waarop de video werd afgespeeld van de lezing die Benjamin Creme in mei 2004 in Tokio heeft gegeven. Daarna was er gelegenheid voor discussie en een vragen-en-antwoorden-sessie met de mensen die de video gezien hadden. Tijdens de discussie kwam een jonge Afrikaans-Amerikaanse man binnen, ging zitten en begon, hoewel hij de video niet had gezien, bijna meteen deel te nemen aan het gesprek. De Amerikaanse politieke situatie werd besproken en iemand uit het publiek had een minder confronterende, meer een gulden middenweg-benadering voorgesteld bij het aanpakken van de huidige Amerikaanse regering. De Afrikaans-Amerikaanse man zei dat je geen compromis moet sluiten met kwaad, dat dit direct aangesproken moet worden, dat het volk niet dient toe te geven.
De discussie ging door over een brede reeks onderwerpen, waarbij de Afrikaans-Amerikaanse man langdurig sprak, en bijna zonder onderbreking. Hij gaf aan dat hoewel hij zelf uit New York kwam, San Francisco een uniek centrum voor inspanningen voor vrede en rechtvaardigheid was in Amerika.
Hij zei dat de mensen die hier wonen het werk in dit opzicht zouden moeten voortzetten en uitbreiden, en zo een positief voorbeeld voor de wereld worden. Vredesmarsen en demonstraties waren ook gunstig, zei hij, omdat veel meer mensen die ondersteunen dan er feitelijk aan deelnemen, en de marsen en demonstraties zetten een positieve toon en moedigen anderen aan. Hij wees er ook op dat openbare inspanningen zoals de onze eveneens nuttig waren en om dezelfde reden voortgezet moeten worden; en dat we nooit alle voordelen kunnen zien van de goede dingen die we doen, omdat het goede zich altijd blijft vermenigvuldigen, van mens tot mens, tot in het oneindige. Hij sprak over allerlei onderwerpen, en uit het totale beeld kwam ongewoon inzicht en wijsheid naar voren. Tegen het eind stelde de man voor dat we contact zouden houden. Hij schreef zich in op onze verzendlijst, en gaf zijn naam (Kaliym Shabazz), woonadres en e-mailadres. Een andere medewerker zag de man later in de bibliotheek achter de computer.
Was deze man een bijzondere persoon?
M.L., San Francisco (Californië, VS).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘Afrikaans-Amerikaanse’ man Maitreya was.

Samen delen zal de wereld redden!

Op vrijdag 15 april 2005 namen twee leden van onze Transmissie-meditatiegroep en ik deel aan de demonstratie Wake up to trade justice (“Ontwaak voor rechtvaardigheid in handel”) in Londen. We hadden lang nagedacht over wat er op ons spandoek moest staan. Er stond op: “Samen delen zal de wereld redden!
Met duizenden anderen stonden we een eeuwigheid in de rij om Westminster Abbey in te komen. Toen we ons realiseerden dat er gewoon te veel mensen waren, ontrolden we ons spandoek en voegden ons bij de mars langs Whitehall, naar de plek waar om middernacht de wake gehouden zou worden.
Dit was echter de eerste keer dat we zoiets deden en eerlijk gezegd voelden we ons helemaal niet op ons gemak. We beseften dat ons spandoek anders was dan alle andere om ons heen die opschriften hadden als: “Armoede de Wereld uit”, “Voor eerlijke handel”. We kregen verbijsterde blikken uit de menigte demonstranten wanneer ze ons spandoek lazen. Sommigen wendden zich naar hun vrienden en begonnen een discussie of samen-delen echt de wereld zou redden. Dit zou het de moeite waard gemaakt hebben, maar de opmerkingen die we hoorden waren negatief, beginnend met stellingen als: “Dat hoeft helemaal niet …” Ik was teleurgesteld over het feit dat ik zelf in de verdediging schoot.
We gingen niettemin door en zorgden er voor dat ons spandoek leesbaar was voor de verkeersstroom, toen we uiteindelijk naast de weg moesten staan omdat het Parlementsplein vol was. Voorbijgangers keken met belangstelling naar wat er gebeurde, maar op vrijdagavond in het hartje van Londen is het niet echt verrassend dat de opmerkingen die naar de demonstranten geroepen werden veelal smalend waren.
Toen ging het verkeer langzamer rijden en zagen we een auto met meerdere inzittenden. De man voorin naast de bestuurder leunde uit het raam en las de spandoeken hardop. Toen hij bij de onze kwam, las hij het langzaam voor zichzelf op — “Samen-delen zal de wereld redden!” Hij leek erover na te denken.
Toen riep hij plotseling een krachtig “Ja! Ja”. Hij raakte erg opgewonden, leunde nog verder uit de auto en terwijl hij zijn armen wijd uitspreidde, zwaaide hij ze rond en riep opgetogen: “Samen delen ZAL de wereld redden!” We hoorden het hem verschillende keren op dezelfde manier luid zeggen terwijl de auto verder doorreed. Iedere keer dat hij de slogan uitriep, deed hij dat met een sterke en triomfantelijke nadruk op het ‘ZAL’.
We konden er niets aan doen dat we moesten lachen. Dit bemoedigde ons heel erg voor de rest van de avond en we vroegen ons of af dit Maitreya of een van de Meesters geweest kon zijn.
P.W., Milton Keynes (Bedfordshire, VK).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de man in de auto Maitreya was.

De stem van wijsheid

Op 18 juni 2005 liet een tv-programma over Live Aid in 1985 een interview zien met een boer die naar de rechtbank moest om een vergunning te krijgen om het concert live op een groot scherm op zijn land te mogen uitzenden. Hij verwachtte een afwijzing. Terwijl hij in de rechtbank was, zag hij een oude dame binnenkomen en achterin gaan zitten. Ze was eenvoudig gekleed in oude wollen kleding en droeg een grote tas. Net voor de rechtbank uitspraak deed, stond de oude vrouw op, liep naar voren en zei tegen de rechter: “Er gaan nu mensen dood.” Zij gaf de boer ter ondersteuning een schouderklopje en verliet het gebouw. De vergunning werd onmiddellijk afgegeven. Was deze oude dame ‘een bijzonder iemand’?
A.G., Lancaster (Lancashire, VK).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘oude vrouw’ Maitreya was.

Belofte

In 1998 vertelde een vriend uit west-Argentinië me het volgende verhaal: “Ik rijd altijd een keer per maand naar een plaats 170 km ten noorden van de stad San Juan om een lading populierstammen op te halen. Soms rijd ik om de bergen heen om een stel vrienden, schaapherders, op te zoeken. Zij wonen geïsoleerd op het platteland in een zeer eenvoudig huisje dat alleen rijdend bereikt kan worden per truck of jeep via een verlaten vlakte, omdat er geen weg is.
“Mijn vriend vertelde me dat een poosje terug, toen hij met zijn vrouw op het veld werkte en het vee verzorgde, zij plotseling een man met een baard en een stok zagen, gekleed in het wit, en vergezeld van een hondje. Hij kwam rustig naar hen toe gelopen. Ze werden ongerust, omdat ze geen voertuig hadden horen aankomen uit die richting. Aan de andere kant was alleen een bergketen. Zijn vrouw ging schuilen in het huisje, terwijl hij de vreemdeling vroeg hoe hij daar was gekomen, waarop de man antwoordde: ‘Lopend.’ Dat was moeilijk te geloven, omdat er geen dorp was in de omringende 100 km woestijn.
“Gelukkig verscheen er een truck aan de horizon, van een vriend die hun eens in de zoveel tijd brieven van hun kinderen brengt. Mijn vriend maakte gebruik van de gelegenheid en vroeg de man met de truck om de ‘vreemdeling’ een lift te geven, aangezien zij deze man die ‘uit de lucht leek komen te vallen’, niet vertrouwden. Zijn goedhartige vriend stelde hem gerust en nodigde de man met de stok en het hondje uit om met hem mee te rijden naar de volgende stad. De man met de stok en het hondje nam dat aanbod aan.
“Een week later vroeg de man met de truck aan het echtpaar of de ‘vreemdeling’ bij hen terug was gekomen, omdat hij, terwijl hij aan het stuur zat en over het leven op het platteland praatte, op een gegeven ogenblik opzij had gekeken en de man, die zojuist nog naast hem had gezeten, verdwenen was.
“Terugkijkend op de ontmoeting werd het echtpaar zich ervan bewust dat zij geconfronteerd werden met iets ‘heel ongewoons’ en zij voelden zich erg gelukkig en rustig. Tot hun verbazing verscheen de ‘vreemdeling’ een paar weken later opnieuw en dit keer nodigden zij hem in hun huis van leem, stro en steenklei, en deelden zij met hem het voedsel dat zij hadden.
“Hij vertelde het echtpaar dingen over hun gezin, hun kinderen en het land. Ze konden niet bedenken hoe hij dat allemaal wist, maar genoten van zijn gezelschap. Toen de tijd kwam om afscheid te nemen ‘om door de bergen te wandelen’, zoals hij zei, beloofde hij hun dat ze hem daar opnieuw zouden zien.
“Onnodig te zeggen dat dit gezin, dat zo geïsoleerd leeft, met diep verlangen en liefde wacht op hun ‘nieuwe vriend’, van wie zij voelen dat hij ‘een bijzonder iemand’ is.”
Wie was de man in het wit met het hondje?
D.G.G., San Juan (Argentinië).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de ‘man in het wit’ met het hondje Maitreya was.

Morele steun

In juni 2004 hielp ik bij de Transmissie-meditatiekraam op het Mind, Body, Spirit-festival in Melbourne. Toen ik ’s morgens aankwam, voelde ik me aangemoedigd, vol verwachting en vreugde. Ik liep door de enorme hal, langs veel kramen die betrekking hadden op het aspect lichaam van Mind/Body/Spirit en voelde me erg dankbaar voor de kennis over Maitreya waar ik mee in aanraking ben gekomen, blij dat ik in de gelegenheid zou zijn om deze informatie aan anderen door te geven.
Naarmate de dag verstreek, vervaagde dit gevoel geleidelijk. Ik voelde me gefrustreerd omdat, wanneer mensen me naar onze stand vroegen, mijn antwoorden onhandig leken, alsof ik met de mond vol tanden stond, en het onwaarschijnlijk was dat ze iemand inspireerden.
Om ongeveer 14.00 uur kwam er een man bij onze stand. Hij was rond de 30, klein, pezig, hij leek Indonesisch of Maleisisch. Hij droeg een spijkerbroek, een oranje hoed, heel veel zilveren sieraden, had vlechtjes in zijn lange, zwarte haar; alles bij elkaar een in het oog vallende verschijning, met een lach in zijn ogen. Hij richtte zich tot mij en vroeg waar onze stand over ging. Elke vraag die ik beantwoordde, werd gevolgd door een nieuwe. Hij wees naar onze foto’s en bleef me vragen stellen — het ging allemaal erg soepel. Toen kwam een vraag waarvan ik niet helemaal zeker was dat ik hem volledig had beantwoord, en ik zei iets als: “ik ben niet zo erg goed in dit uitleggen,” waarop hij antwoordde: “Nee, je doet het erg goed.” Ik merkte dat ik lachte en antwoordde: “Dat komt omdat u me de goede vragen stelt.”
Op een gegeven ogenblik begon ik het vermoeden te krijgen dat hij een van de Meesters was, die me liet zien wat ik kon, om me aan te moedigen. We spraken ongeveer 30 minuten en in die tijd stelde ik hem veel vragen. Ik kan me niet precies herinneren waar we zo lang over spraken — hij beantwoordde vragen over de aard van het menselijk bestaan als iemand met diepgaande kennis. Ik voelde dat hij mijn gedachten en achtergrond kende, alsof hij mijn leraar was, bekend met mijn pad en vooruitgang, die af en toe test om zich er van te vergewissen dat ik volhard, maar wetend waar ik op bekend terrein zou zijn.
Hij sprak diepgaand met andere leden van onze groep en bleef twee of drie uur bij ons. Het was verheffend en aangenaam. Werden we gezegend met een bezoek van een van de Meesters?
A.B., Mt Dandenong (Victoria, Australië).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de bezoeker aan de stand Maitreya was.

Uitbeelding van volmaaktheid

Omstreeks 1994 hoorde ik voor het eerst van Maitreya en de Meesters. Al gauw daarna, toen ik een boek kocht in de boekwinkel Oxford Centre in Ljubljana, zag ik daar een heel mooie man en vrouw. Ze waren in de 30. Ze kochten iets en vroegen een verkoper naar goede restaurants in de stad. De man was ongekend mooi, magnetisch en zo anders. Ik had nog nooit zo’n volmaakt mens gezien. Hij had lang, bruin, krullend haar en was in het zwart gekleed. Ieder gebaar dat hij maakte en ieder woord dat hij sprak, leek volmaakt. Er was iets bovenaards aan hem. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. De vrouw was ook erg mooi. Kunt u zeggen wie zij waren?
P.J., Ljubljana (Slovenië).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de ‘man’ Maitreya was en de ‘vrouw’ de Meester Jezus.