Brieven van lezers - september 2005
Het volk heeft de macht!
Op 12 maart 2005 hield onze plaatselijke
Transmissie-meditatiegroep een openbare
bijeenkomst waarop de video werd afgespeeld van
de lezing die Benjamin Creme in mei 2004 in
Tokio heeft gegeven. Daarna was er gelegenheid
voor discussie en een
vragen-en-antwoorden-sessie met de mensen die de
video gezien hadden. Tijdens de discussie kwam
een jonge Afrikaans-Amerikaanse man binnen, ging
zitten en begon, hoewel hij de video niet had
gezien, bijna meteen deel te nemen aan het
gesprek. De Amerikaanse politieke situatie werd
besproken en iemand uit het publiek had een
minder confronterende, meer een gulden
middenweg-benadering voorgesteld bij het
aanpakken van de huidige Amerikaanse regering.
De Afrikaans-Amerikaanse man zei dat je geen
compromis moet sluiten met kwaad, dat dit direct
aangesproken moet worden, dat het volk niet
dient toe te geven.
De discussie ging door over een brede reeks
onderwerpen, waarbij de Afrikaans-Amerikaanse
man langdurig sprak, en bijna zonder
onderbreking. Hij gaf aan dat hoewel hij zelf
uit New York kwam, San Francisco een uniek
centrum voor inspanningen voor vrede en
rechtvaardigheid was in Amerika.
Hij zei dat de mensen die hier wonen het werk in
dit opzicht zouden moeten voortzetten en
uitbreiden, en zo een positief voorbeeld voor de
wereld worden. Vredesmarsen en demonstraties
waren ook gunstig, zei hij, omdat veel meer
mensen die ondersteunen dan er feitelijk aan
deelnemen, en de marsen en demonstraties zetten
een positieve toon en moedigen anderen aan. Hij
wees er ook op dat openbare inspanningen zoals
de onze eveneens nuttig waren en om dezelfde
reden voortgezet moeten worden; en dat we nooit
alle voordelen kunnen zien van de goede dingen
die we doen, omdat het goede zich altijd blijft
vermenigvuldigen, van mens tot mens, tot in het
oneindige. Hij sprak over allerlei onderwerpen,
en uit het totale beeld kwam ongewoon inzicht en
wijsheid naar voren. Tegen het eind stelde de
man voor dat we contact zouden houden. Hij
schreef zich in op onze verzendlijst, en gaf
zijn naam (Kaliym Shabazz), woonadres en
e-mailadres. Een andere medewerker zag de man
later in de bibliotheek achter de computer.
Was deze man een bijzondere persoon?
M.L., San Francisco (Californië, VS).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat
de ‘Afrikaans-Amerikaanse’ man Maitreya was.
Samen delen zal de wereld redden!
Op vrijdag 15 april 2005 namen twee leden van
onze Transmissie-meditatiegroep en ik deel aan
de demonstratie Wake up to trade justice
(“Ontwaak voor rechtvaardigheid in handel”) in
Londen. We hadden lang nagedacht over wat er op
ons spandoek moest staan. Er stond op: “Samen
delen zal de wereld redden!
Met duizenden anderen stonden we een eeuwigheid
in de rij om Westminster Abbey in te komen. Toen
we ons realiseerden dat er gewoon te veel mensen
waren, ontrolden we ons spandoek en voegden ons
bij de mars langs Whitehall, naar de plek waar
om middernacht de wake gehouden zou worden.
Dit was echter de eerste keer dat we zoiets
deden en eerlijk gezegd voelden we ons helemaal
niet op ons gemak. We beseften dat ons spandoek
anders was dan alle andere om ons heen die
opschriften hadden als: “Armoede de Wereld uit”,
“Voor eerlijke handel”. We kregen verbijsterde
blikken uit de menigte demonstranten wanneer ze
ons spandoek lazen. Sommigen wendden zich naar
hun vrienden en begonnen een discussie of
samen-delen echt de wereld zou redden. Dit zou
het de moeite waard gemaakt hebben, maar de
opmerkingen die we hoorden waren negatief,
beginnend met stellingen als: “Dat hoeft
helemaal niet …” Ik was teleurgesteld over het
feit dat ik zelf in de verdediging schoot.
We gingen niettemin door en zorgden er voor dat
ons spandoek leesbaar was voor de
verkeersstroom, toen we uiteindelijk naast de
weg moesten staan omdat het Parlementsplein vol
was. Voorbijgangers keken met belangstelling
naar wat er gebeurde, maar op vrijdagavond in
het hartje van Londen is het niet echt
verrassend dat de opmerkingen die naar de
demonstranten geroepen werden veelal smalend
waren.
Toen ging het verkeer langzamer rijden en zagen
we een auto met meerdere inzittenden. De man
voorin naast de bestuurder leunde uit het raam
en las de spandoeken hardop. Toen hij bij de
onze kwam, las hij het langzaam voor zichzelf op
— “Samen-delen zal de wereld redden!” Hij leek
erover na te denken.
Toen riep hij plotseling een krachtig “Ja! Ja”.
Hij raakte erg opgewonden, leunde nog verder uit
de auto en terwijl hij zijn armen wijd
uitspreidde, zwaaide hij ze rond en riep
opgetogen: “Samen delen ZAL de wereld redden!”
We hoorden het hem verschillende keren op
dezelfde manier luid zeggen terwijl de auto
verder doorreed. Iedere keer dat hij de slogan
uitriep, deed hij dat met een sterke en
triomfantelijke nadruk op het ‘ZAL’.
We konden er niets aan doen dat we moesten
lachen. Dit bemoedigde ons heel erg voor de rest
van de avond en we vroegen ons of af dit
Maitreya of een van de Meesters geweest kon
zijn.
P.W., Milton Keynes (Bedfordshire, VK).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat
de man in de auto Maitreya was.
De stem van wijsheid
Op 18 juni 2005 liet een tv-programma over
Live Aid in 1985 een interview zien met een boer
die naar de rechtbank moest om een vergunning te
krijgen om het concert live op een groot scherm
op zijn land te mogen uitzenden. Hij verwachtte
een afwijzing. Terwijl hij in de rechtbank was,
zag hij een oude dame binnenkomen en achterin
gaan zitten. Ze was eenvoudig gekleed in oude
wollen kleding en droeg een grote tas. Net voor
de rechtbank uitspraak deed, stond de oude vrouw
op, liep naar voren en zei tegen de rechter: “Er
gaan nu mensen dood.” Zij gaf de boer ter
ondersteuning een schouderklopje en verliet het
gebouw. De vergunning werd onmiddellijk
afgegeven. Was deze oude dame ‘een bijzonder
iemand’?
A.G., Lancaster (Lancashire, VK).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat
de ‘oude vrouw’ Maitreya was.
Belofte
In 1998 vertelde een vriend uit
west-Argentinië me het volgende verhaal: “Ik
rijd altijd een keer per maand naar een plaats
170 km ten noorden van de stad San Juan om een
lading populierstammen op te halen. Soms rijd ik
om de bergen heen om een stel vrienden,
schaapherders, op te zoeken. Zij wonen
geïsoleerd op het platteland in een zeer
eenvoudig huisje dat alleen rijdend bereikt kan
worden per truck of jeep via een verlaten
vlakte, omdat er geen weg is.
“Mijn vriend vertelde me dat een poosje terug,
toen hij met zijn vrouw op het veld werkte en
het vee verzorgde, zij plotseling een man met
een baard en een stok zagen, gekleed in het wit,
en vergezeld van een hondje. Hij kwam rustig
naar hen toe gelopen. Ze werden ongerust, omdat
ze geen voertuig hadden horen aankomen uit die
richting. Aan de andere kant was alleen een
bergketen. Zijn vrouw ging schuilen in het
huisje, terwijl hij de vreemdeling vroeg hoe hij
daar was gekomen, waarop de man antwoordde:
‘Lopend.’ Dat was moeilijk te geloven, omdat er
geen dorp was in de omringende 100 km woestijn.
“Gelukkig verscheen er een truck aan de horizon,
van een vriend die hun eens in de zoveel tijd
brieven van hun kinderen brengt. Mijn vriend
maakte gebruik van de gelegenheid en vroeg de
man met de truck om de ‘vreemdeling’ een lift te
geven, aangezien zij deze man die ‘uit de lucht
leek komen te vallen’, niet vertrouwden. Zijn
goedhartige vriend stelde hem gerust en nodigde
de man met de stok en het hondje uit om met hem
mee te rijden naar de volgende stad. De man met
de stok en het hondje nam dat aanbod aan.
“Een week later vroeg de man met de truck aan
het echtpaar of de ‘vreemdeling’ bij hen terug
was gekomen, omdat hij, terwijl hij aan het
stuur zat en over het leven op het platteland
praatte, op een gegeven ogenblik opzij had
gekeken en de man, die zojuist nog naast hem had
gezeten, verdwenen was.
“Terugkijkend op de ontmoeting werd het echtpaar
zich ervan bewust dat zij geconfronteerd werden
met iets ‘heel ongewoons’ en zij voelden zich
erg gelukkig en rustig. Tot hun verbazing
verscheen de ‘vreemdeling’ een paar weken later
opnieuw en dit keer nodigden zij hem in hun huis
van leem, stro en steenklei, en deelden zij met
hem het voedsel dat zij hadden.
“Hij vertelde het echtpaar dingen over hun
gezin, hun kinderen en het land. Ze konden niet
bedenken hoe hij dat allemaal wist, maar genoten
van zijn gezelschap. Toen de tijd kwam om
afscheid te nemen ‘om door de bergen te
wandelen’, zoals hij zei, beloofde hij hun dat
ze hem daar opnieuw zouden zien.
“Onnodig te zeggen dat dit gezin, dat zo
geïsoleerd leeft, met diep verlangen en liefde
wacht op hun ‘nieuwe vriend’, van wie zij voelen
dat hij ‘een bijzonder iemand’ is.”
Wie was de man in het wit met het hondje?
D.G.G., San Juan (Argentinië).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat
de ‘man in het wit’ met het hondje Maitreya was.
Morele steun
In juni 2004 hielp ik bij de
Transmissie-meditatiekraam op het Mind, Body,
Spirit-festival in Melbourne. Toen ik ’s morgens
aankwam, voelde ik me aangemoedigd, vol
verwachting en vreugde. Ik liep door de enorme
hal, langs veel kramen die betrekking hadden op
het aspect lichaam van Mind/Body/Spirit en
voelde me erg dankbaar voor de kennis over
Maitreya waar ik mee in aanraking ben gekomen,
blij dat ik in de gelegenheid zou zijn om deze
informatie aan anderen door te geven.
Naarmate de dag verstreek, vervaagde dit gevoel
geleidelijk. Ik voelde me gefrustreerd omdat,
wanneer mensen me naar onze stand vroegen, mijn
antwoorden onhandig leken, alsof ik met de mond
vol tanden stond, en het onwaarschijnlijk was
dat ze iemand inspireerden.
Om ongeveer 14.00 uur kwam er een man bij onze
stand. Hij was rond de 30, klein, pezig, hij
leek Indonesisch of Maleisisch. Hij droeg een
spijkerbroek, een oranje hoed, heel veel
zilveren sieraden, had vlechtjes in zijn lange,
zwarte haar; alles bij elkaar een in het oog
vallende verschijning, met een lach in zijn
ogen. Hij richtte zich tot mij en vroeg waar
onze stand over ging. Elke vraag die ik
beantwoordde, werd gevolgd door een nieuwe. Hij
wees naar onze foto’s en bleef me vragen stellen
— het ging allemaal erg soepel. Toen kwam een
vraag waarvan ik niet helemaal zeker was dat ik
hem volledig had beantwoord, en ik zei iets als:
“ik ben niet zo erg goed in dit uitleggen,”
waarop hij antwoordde: “Nee, je doet het erg
goed.” Ik merkte dat ik lachte en antwoordde:
“Dat komt omdat u me de goede vragen stelt.”
Op een gegeven ogenblik begon ik het vermoeden
te krijgen dat hij een van de Meesters was, die
me liet zien wat ik kon, om me aan te moedigen.
We spraken ongeveer 30 minuten en in die tijd
stelde ik hem veel vragen. Ik kan me niet
precies herinneren waar we zo lang over spraken
— hij beantwoordde vragen over de aard van het
menselijk bestaan als iemand met diepgaande
kennis. Ik voelde dat hij mijn gedachten en
achtergrond kende, alsof hij mijn leraar was,
bekend met mijn pad en vooruitgang, die af en
toe test om zich er van te vergewissen dat ik
volhard, maar wetend waar ik op bekend terrein
zou zijn.
Hij sprak diepgaand met andere leden van onze
groep en bleef twee of drie uur bij ons. Het was
verheffend en aangenaam. Werden we gezegend met
een bezoek van een van de Meesters?
A.B., Mt Dandenong (Victoria, Australië).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat
de bezoeker aan de stand Maitreya was.
Uitbeelding van volmaaktheid
Omstreeks 1994 hoorde ik voor het eerst van
Maitreya en de Meesters. Al gauw daarna, toen ik
een boek kocht in de boekwinkel Oxford Centre in
Ljubljana, zag ik daar een heel mooie man en
vrouw. Ze waren in de 30. Ze kochten iets en
vroegen een verkoper naar goede restaurants in
de stad. De man was ongekend mooi, magnetisch en
zo anders. Ik had nog nooit zo’n volmaakt mens
gezien. Hij had lang, bruin, krullend haar en
was in het zwart gekleed. Ieder gebaar dat hij
maakte en ieder woord dat hij sprak, leek
volmaakt. Er was iets bovenaards aan hem. Ik kon
mijn ogen niet van hem afhouden. De vrouw was
ook erg mooi. Kunt u zeggen wie zij waren?
P.J., Ljubljana (Slovenië).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat
de ‘man’ Maitreya was en de ‘vrouw’ de Meester
Jezus. |