Brieven van lezers - juni 2006

Bilocatie

(1) Op 18 en 19 maart 2006 stond de Transmissie-meditatiegroep Southend met een kraam op de Mind, Body & Soul-beurs in Brentwood (Essex, VK). We hielden een Transmissie-meditatieworkshop en legden op elke stoel een foldertje over de lezingen van Benjamin Creme in Londen.
Een dame pakte de folder op en vroeg: “Kun je me iets over Maitreya vertellen?” Toen ik begon te praten over de wederverschijning kreeg ik de indruk dat ze er alles van af wist. Ze lachte steeds en moedigde me aan verder te gaan. Zij bleef ook bij de 20 minuten lange Transmissie-meditatie aan het eind van de bijeenkomst.
Ik zou het erg op prijs stellen als u uw Meester kunt vragen wie die dame was.
E.P. Westcliff on Sea (Essex, VK).

(2) In maart 2006 was ik aanwezig bij een heel goede lezing van Essy Payne over Transmissie-meditatie op het Mind, Body en Spirit-festival in Brentwood. Na afloop ging ik terug naar onze kraam, waar ik mijn collega Sue in gesprek zag met een erg knappe dame van ongeveer 30 jaar oud, die uitbundig reageerde op de informatie die haar werd gegeven. Zij had een hoge, aanstekelijke lach en een verbazingwekkend enthousiasme. Sue, die maar 10 procent gezichtvermogen heeft, voelde ook dat er iets bijzonders aan haar was. Toen de vrouw een paar minuten later even terugkwam, leek zij teleurgesteld dat Sue er niet was; ze gaf me een hand terwijl ze zei: “In ieder geval bedankt.”
Er sprongen letterlijk vonken van deze dame! Was zij Maitreya?
J.W., Romford (Essex, VK).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘dame’ in beide brieven, die op dezelfde tijd op twee verschillende plaatsen werd gezien, Maitreya was.

Portretschilder

Ongeveer een jaar geleden [april 2005] keek ik naar wolken die zich langs de hemel bewogen. Ik zag een formatie wolken die vaag een gezicht vormde. Terwijl ik ernaar keek, raakte mijn aandacht daarop gefixeerd en kon ik er niet meer van los komen. De formatie wolken veranderde in hetzelfde ‘fotonegatief’ van een gezicht als dat van de lijkwade [van Turijn] gemaakt is, waarna het echt in een gezicht veranderde. De ogen in het gezicht waren gesloten; het was het gelaat van een man met een donkerbruine, olieachtige huidskleur. Het haar was krullend, en haar en baard waren donkerbruin tot zwart van kleur. Het hoofdhaar had een diepe, kastanjebruine gloed. Het beeld werd toen weer gewoon een wolk. Terwijl ik gebiologeerd raakte door het beeld kwam er een diep gevoel van vrede en rust over me. Kent u verhalen van anderen over een gelijksoortige ervaring?
D., VK.
Benjamin Creme antwoordt: Niet precies hetzelfde, maar soortgelijk. Mijn Meester verklaart dat het beeld in de wolken gecreëerd werd door de Meester Jezus. Het was bedoeld als zelfportret.

Goed voornemen

In juni 2005 werd bij mijn 13-jarige zoon een darminfectie vastgesteld. De symptomen waren dag en nacht elk half uur helse pijn. In deze tijd viel hij acht kilo af en verloor ongeveer de helft van zijn haar. Nu, negen maanden later, gaat het veel beter met hem, maar hij neemt nog steeds vermageringsmiddelen. We gingen door een hel. Oudejaarsnacht 2005 had ik een droom waarin ik twee mensen zag — een volwassene en een kind, beiden in het wit. Ik herinner me dat mij verteld werd dat het goed zou komen met mijn zoon Shiraaz. Op Nieuwjaarsdag werd hij wakker als een ander kind. Hij zag eruit en gedroeg zich alsof zijn probleem verdwenen was. Hij was veel gelukkiger. Ik zei tegen hem dat hij vanaf dit jaar een nieuw mens zal zijn (door wat ik in mijn droom had gezien). Kunt u zeggen of mijn droom echt was, of zoek ik er teveel achter?
M. Y., Auckland (Nieuw-Zeeland).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de droom echt was, geïnspireerd door de Meester Jezus, Die de man in het wit in de droom was en de genezer van het kind.

Steun

Op 1 juni 2005 kreeg ik een fietsongeluk. Een SUV raakte me aan de linkerkant en door de botsing werd ik over de auto heen op de grond geslingerd. Op dat moment voelde ik me erg alleen en zette ik me schrap voor de val. Ik vroeg niet om hulp. Ik had een maand lang verschrikkelijke pijn, maar gezien de klap kan ik nauwelijks geloven dat ik niets gebroken heb (behalve dan misschien een gebroken rib)! Ik was me doodgeschrokken en had erg veel pijn, niemand praatte eigenlijk tegen me of probeerde me te laten praten (het ambulancepersoneel, de politie). Ik kon niets zien, maar er kwam een vriendelijke vrouw die mijn hand vasthield en me bleef geruststellen en zei dat ze zou blijven tot ik in de ambulance lag. Ze was echt aardig en ik bedankte haar aldoor, maar ik kon niet zien wie zij was, omdat ik me niet kon bewegen. Ik vroeg de ambulancemensen en politie steeds om informatie over haar, zodat ik later contact met haar kon opnemen om haar te bedanken. Zij zorgde ervoor dat ik niet flipte. Niemand vroeg of wist wie zij was. Ik vroeg me af of zij een bijzonder iemand was? Het zit me echt dwars dat ik haar later niet kon bedanken. En is iemand tussenbeide gekomen tijdens het ongeval om ervoor te zorgen dat het niet erger was dan het had kunnen zijn?
N. J., Concord (Californië, VS).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘vrouw’ Maitreya was, die tijdens het ongeluk te hulp kwam om de fietser te beschermen.

Moreel dilemma

Op zondag 20 februari 1999 reisde ik met een vriend per trein van Brugge naar Antwerpen (België).
We stapten uit op Antwerpen Centraal, staken de straat over en kwamen zo op de stoep, waar een zwerver onze kant uit kwam. Ik stond voor hem stil en vroeg me af wat hij van me wilde. Hij hield zijn rechterhand uitgestoken voor zich uit, alsof hij aan het bedelen was. en ik herinner me dat ik dacht: “O nee, wat wil hij van me?” Er zijn gewoonlijk heel wat zwervers in die buurt en ik heb er altijd gemengde gevoelens over. Ik zou hen graag willen helpen, maar ik weet ook dat geld geven in de meeste gevallen niet de oplossing is.
Mijn verwarring ging over in verbijstering toen de zwerver zijn rechterhand een beetje verder uitstak, alsof hij een hand wilde geven. Op de een of andere manier stak ik mijn hand uit naar de zijne. Ik merkte dat die vuil was (waarschijnlijk door het rommelen in afval, zo dacht ik). Toen zei hij in het Nederlands: “Ik wens je alle geluk in je leven.” Toen trok hij zijn hand gewoon terug en wandelde verder op een manier die geen enkel verband hield met wat ook, alsof er niets was gebeurd.
Ik was zo ondersteboven van dit contrast tussen zijn uitdrukking van compassie en zijn schijnbare onverschilligheid ten aanzien van mijn reactie, dat ik iets mompelde als “Bedankt. Dat hebben we nodig.”
Daarna voegde ik me weer bij mijn vriend en hij vervolgde ons gesprek alsof er niets gebeurd was, maar ik kon alleen maar denken hoe absurd het allemaal was. Ik keek een paar keer om en zag dat de zwerver langzaam verder liep. Toen kreeg mijn vriend in de gaten dat er iets vreemds was gebeurd. Hij vroeg me wie dat was en ik zei dat ik hem niet kende en dat hij zich erg vreemd had gedragen. Plotseling was het alsof de ervaring doorging via mijn vriend. Hij suggereerde dat ik niet moest proberen te analyseren wat er gebeurd was, maar met mijn hart moest voelen wat de aard van de ervaring was.
Was dit een zwerver die zich gedroeg als een Meester, of een Meester die zich gedroeg als een zwerver?
F.B., Brugge (België).
De Meester van Benjamin Creme bevestigt dat de ‘zwerver’ de Meester Jezus was.

Twee brieven van dezelfde lezer:

Touwtruc

(1) Het volgende gebeurde tussen 1981-1983, toen ik negen of elf jaar oud was, op een winteravond toen ik me naar huis haastte. Het was nogal donker, er was praktisch geen verkeer op straat en er waren geen voetgangers op het trottoir. Maar enkele woorden die van boven me leken te komen, maakten dat ik stil stond: “Hé, jij.” Ik keek naar boven en zag het hoofd en de schouders van een vrouw, die uit een raam op de derde verdieping van een flatgebouw leunde. Zij hield het eind van een lang touw in haar hand, dat vastgebonden was aan een metalen emmer die bijna tot op de grond hing. Ik weet niet meer wat ze precies zei, maar het was iets als: “Ik heb wat water nodig, zou je die emmer kunnen vullen?” Ik was geneigd om nee te zeggen omdat ik echt haast had, maar dacht onmiddellijk hoe kan je iemand water weigeren? Maar er was geen waterpomp in de buurt, en ook geen winkel meer open, dus stelde ik voor dat ik er plastic waterflessen in deed. “Maakt niet uit,” was haar antwoord, ze was spaarzaam met woorden. “Wacht, ik ga ze thuis halen,” voegde ik eraan toe.
Omdat ik me weer haastte, kon ik niet stilstaan bij de vraag waarom die vrouw niet gewoon water uit de kraan in de keuken of de douche kon halen of een of andere hulporganisatie bellen, als ze niet gehandicapt was en de leidingen niet kapot waren. Alles leek te dramatisch en onlogisch, en, natuurlijk, toen ik thuiskwam en de flessen pakte, wilde mijn moeder met me teruggaan. Maar, toen we op de plek kwamen, was er geen spoor van de emmer, het touw of de vrouw. Het raam was gesloten.
Dit voorval is me enige jaren levendig bij gebleven en vervolgens ben ik het helemaal vergeten. Pas een paar weken geleden kwam het terug, toen ik me een ander, soortgelijk voorval herinnerde.
Wie was die vrouw?
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de ‘vrouw’ die de emmer vasthield Maitreya was.

Snelle start

(2) Dit gebeurde op precies dezelfde plaats als de voorgaande ervaring, zo’n 10 of 12 jaar later, maar deze keer op de weg en op klaarlichte dag. Ik stond midden in een verkeersopstopping en toen ik de auto opnieuw moest starten, weigerde die. Ik probeerde weer te starten, twee keer, drie keer, allemaal heel snel, zonder succes. Plotseling kwam een vrouw van het trottoir naar me toe, gebarend en roepend dat ik de auto uit moest komen. Zij deed het zo energiek dat ik even aan de mogelijkheid dacht dat de auto in brand stond. Ik gehoorzaamde, en zij stapte in en groette me. Ze zag er uit als een arme huisvrouw, maar sprak als een ervaren monteur, en zei veel technische dingen die ik niet begreep. Maar ik herinner me dat de auto bijna onmiddellijk startte nadat ze de sleutel in het contact had gestoken. Ze eindigde haar toespraak met: “Ik ben hier zo aan gewend, het gebeurt zo vaak.” Ik bedankte haar en wilde vragen hoe ze wist dat mijn auto het niet deed. Zij groette me weer en liep weg. Het gebeurde allemaal heel snel, maar wat me echt verbaasde bij dit voorval was dat toen ik weer reed, ik een sterk en zeer ongewoon gevoel ervoer dat er voor me gezorgd was, dat ik een gelukkig mens was, maar waarom wist ik niet precies.
Dit gebeurde enkele maanden voor ik hoorde van Maitreya, de Wederverschijning en de Meesters.
Wie was deze vrouw?
C.F., Barcelona (Spanje).
De Meester van Benjamin Creme verklaart dat de ‘vrouw’ Maitreya was.