Van onze eigen correspondenten

Waarom Amerikanen niet op de hoogte zijn
interview met Alison Weir

door Andrea Bistrich

Alison Weir werkte als redacteur voor een kleine krant in Sausalito, ten noorden van San Francisco (VS), toen zij  tijdens de Palestijnse opstand in de herfst van 2000 geïnteresseerd raakte in een vreemd verschijnsel in de Westerse media. Door krantenberichten zorgvuldiger te bestuderen viel haar op dat die een overwegend Israëlisch standpunt leken weer te geven.
Daarop ging Weir dagelijkse berichtgeving van plaatselijke media in het Midden-Oosten volgen — de feitelijke gegevens over kinderen die door Israëlische strijdkrachten werden neergeschoten. Het viel haar op dat de gevestigde internationale media daarover bijna niets meldden.
Tenslotte besloot Alison Weir zelf naar het Midden-Oosten te gaan om het met eigen ogen te zien. Ze nam ontslag en reisde in februari/maart 2001 als freelance-verslaggever naar de Westoever en Gaza.
“Ik zag veel grotere ellende en verwoesting dan in de Amerikaanse media bericht was,” zei ze, terwijl ze haar ervaringen beschreef. Toen zij naar de VS terugkeerde, besloot ze een organisatie op te zetten met als doel de berichtgeving over het Israëlisch-Palestijnse conflict door de Amerikaanse media te bestuderen en het Amerikaanse publiek op de hoogte te stellen van de feiten. Momenteel is Alison Weir de oprichter en uitvoerend directeur van ‘If Americans knew’. Andrea Bistrich sprak met haar voor Share International.

Hier volgt een gedeelte van het interview, zie voor de volledige tekst Share International september 2006/Share Nederland oktober 2006.

Share International: Waarom weten de meeste Amerikanen niet wat er zich in Israël en Palestina afspeelt?
Alison Weir: Omdat de berichtgeving over deze kwestie zo Israël-gericht is.
Enkele jaren geleden werd in een onderzoek aan Amerikanen gevraagd welke kinderen in de opstand het eerst werden gedood— Israëlische of Palestijnse. Ongeveer 80 procent had of geen idee of dacht dat het om Israëlische kinderen ging. In werkelijkheid werden echter ten minste 82 Palestijnse kinderen gedood voordat er maar één Israëlisch kind was omgekomen. Al drie en een halve maand lang werden Palestijnse kinderen gedood voor er één zelfmoordaanslag had plaatsgevonden en voor er één jonge Israëli werd gedood — en toch weten Amerikanen dit niet omdat de media er niet over berichtten.
In de Amerikaanse media verschijnen veel meer berichten over Israëlische doden dan over Palestijnse doden. We onderzochten bijvoorbeeld The New York Times en ontdekten dat die krant bijna zeven keer meer over de dood van Israëlische kinderen had bericht dan over de dood van Palestijnse kinderen. Persbureau Associated Press (AP) bracht verslag uit over alle omgekomen Israëlische kinderen, terwijl het naliet om over 85 procent van het aantal omgekomen Palestijnse kinderen te berichten.
De journaals van de grote omroepen brachten het er zelfs nog slechter van af — over het aantal doden onder Israëlische kinderen werd tot 14 keer meer bericht dan over dat onder Palestijnse kinderen.
En dit is slechts het topje van de ijsberg. Er is een hele berg actuele onderwerpen die de Amerikaanse media praktisch negeren. We kwamen er bijvoorbeeld achter dat er bijna nooit wordt bericht over Israëlische martelingen van Palestijnse gevangenen; dat de groeiende beweging voor geweldloosheid in de Palestijnse gebieden grotendeels onopgemerkt is gebleven; en dat het verschijnsel van Israëlische soldaten die weigeren dienst te doen in het leger zelden wordt gemeld.
Maar weinig Amerikanen weten dat er de laatste tijd bijna dagelijks invallen door het Israëlische leger in Palestijnse steden plaatsvinden, waarbij er op Palestijnse burgers wordt geschoten, vaak met dodelijke afloop. Voor iedereen die let op wat er dagelijks in die regio gebeurt, is het steeds weer verbijsterend te zien wat de Amerikaanse media ervan maken.

SI: Mensen beschrijven het Israëlisch-Palestijnse conflict vaak  als gecompliceerd. “Dat is het niet,” zegt u in een van uw toespraken.
AW: Iets meer dan 100 jaar geleden begon in Europa een beweging waarin een groep mensen het denkbeeld ontwikkelde om een etnisch exclusieve staat te creëren. Echter, 95 procent van de mensen die daar woonden hadden niet de gewenste etniciteit en moesten verdreven worden om plaats te maken voor de nieuwe staat. In 1948 werd het doel gerealiseerd, toen driekwart van de autochtone bewoners in een oorlog werd verdreven om die etnisch afgebakende natie te creëren. De vluchtelingen die door de uitzetting gecreëerd werden, hebben nooit toestemming gekregen om terug te keren. Daarbij komt dat steeds meer van hun land is afgenomen toen Israël doorging zich gewapenderhand op illegale wijze uit te breiden — door nog een oorlog in 1967 en door geregelde confiscatie van land sindsdien. De fundamentele feiten zijn niet gecompliceerd.
Er zijn echter aspecten die veel complexer zijn: in tegenstelling tot de leiders waren velen van hen die naar Palestina verhuisden niet van plan de inwoners te verjagen, er is een groeiende vredesbeweging in Israël; de rol van religie is complex, met joodse geschriften die gebruikt worden om deze beweging zowel te rechtvaardigen als te bestrijden.

SI: U zegt dat Amerikanen rechtstreeks betrokken zijn bij dit conflict en toch zijn de meeste Amerikanen zich daar niet van bewust. Kunt u dat uitleggen?
AW: Amerikaanse belastingbetalers geven Israël 10 miljoen dollar per dag (sommige ramingen komen zelfs uit op 15 miljoen per dag). Dit is veel meer dan de VS aan enig land in de wereld geven — meer dan aan bijvoorbeeld alle Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahara tezamen. Bovendien spreekt de Amerikaanse regering steevast veto’s uit over internationale pogingen om het Israëlische militarisme in te tomen. De VS hebben een veto uitgesproken over ten minste 32 resoluties van de Veiligheidsraad, die kritisch zijn tegenover Israël.
Toch zijn maar heel weinig Amerikanen zich bewust van hun betrokkenheid in dit conflict, omdat de Amerikaanse media deze feiten zo zelden en zo minimaal onder de aandacht brengen. In ons zes maanden durende onderzoek naar de San Francisco Chronicle, om maar één geval te noemen, kwamen we erachter dat er 251 artikelen over Israël waren gepubliceerd. Niet één maakte melding van het totale bedrag dat de VS aan hulp geeft aan dat land. Als gevolg daarvan weten de meeste Amerikanen niet hoeveel hulp ons land aan Israël geeft, en zijn ze niet geïnformeerd over hoe Israël de enorme macht gebruikt die het van Amerika krijgt. De meesten hebben nauwelijks besef van de wreedheid en het onrecht die worden begaan door de manier waarop de financiële en diplomatieke steun van Amerika gebruikt wordt, of van het extreme risico dat deze situatie voor ons en onze gezinnen oplevert.

Andrea Bistrich is medewerker van Share International en gevestigd in Duitsland.