Stem van het volk mei 2007

“Wij zullen een nieuwe wereld creëren”

Op 20 maart 2007, de dag waarop vijf jaar geleden de oorlog in Irak begon, organiseerde de Britse anti-oorlogscoalitie ‘ Stop the War’ een volksvergadering in de Methodist Central Hall, nabij het parlement in het Londense Westminster. Vertegenwoordigers van 175 organisaties kwamen van overal uit het Verenigd Koninkrijk. Tony Benn, de voorzitter van de coalitie, vertelde de afgevaardigden: “Deze assemblee vertegenwoordigt de mening van het volk veel meer dan die in het parlement.” Hij herinnerde de aanwezigen eraan dat in deze historische zaal in 1946 de eerste bijeenkomst van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties plaatsvond.
Terwijl het zonlicht door de grote ramen de zaal overspoelde, kondigde Tony Benn de eerste spreker aan, het Amerikaanse Congreslid uit de staat Ohio Dennis Kucinich, die kandidaat is voor de Democratische nominatie voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2008. Kucinich’s inspirerende, hartstochtelijke toespraak kreeg een enthousiast applaus en zette de toon voor de rest van de dag.
“We zijn hier bijeen gekomen omdat we begrijpen dat de wereld waarlijk één is. Dat de wereld onderling verbonden is, onderling afhankelijk… We begrijpen dat de eenheid van het mensdom een feit en een noodzaak is. Alles wat ons in het leven dient om ons te verenigen en het overstijgende doel van menselijke eenheid te bevestigen, zijn zaken die we moeten huldigen — zoals de Verenigde Naties, zoals het VN Handvest, dat geschreven werd vanuit het vooruitzicht en de verwachting om voorgoed een einde te maken aan oorlog…
“… als we echt vrede op aarde willen vestigen, moeten we zelf het toonbeeld van vrede zijn. Wij moeten die uitdaging in ons eigen dagelijkse leven aangaan… Wanneer je beseft dat we elke dag de architect van vrede in ons eigen leven kunnen zijn, in onze eigen gemeenschap, met iedereen met wie we in contact komen, dan beseffen we welke transformerende kracht we in handen hebben. Daarom is dat wat u vertegenwoordigt als leden van de anti-oorlogcoalitie niet slechts een voorbijgaande reactie op het falen van de regering om op deze impuls voor vrede te reageren, maar u vertegenwoordigt iets veel fundamentelers: niet slechts de verwerping van oorlog, maar de verwerping van oorlog als beleidsinstrument. Het is gezamenlijk, als volken van de wereld, het standpunt uitspreken dat oorlog zelf overbodig gemaakt moet worden. Het is niet langer aanvaardbaar om oorlog en agressie te gebruiken om geschillen tussen mensen en landen op te lossen. We staan op een punt in de geschiedenis van de mensheid dat een beroep op ons wordt gedaan om bewust te kiezen … Ik stel dat de keuze die wij nu kunnen maken een keuze is voor menselijke eenheid….
“Wij hebben voorgesteld een ministerie van Vrede op te richten dat zich moet bezighouden met kwesties als huiselijk geweld, kindermishandeling, geweld op scholen, en dat een structuur instelt waarin we onze kinderen de beginselen leren van vrede geven, vrede delen, van wederkerigheid, leren de ander te zien als deel van onszelf. Wij hebben de kracht om structuren van vrede te creëren in onze eigen gemeenschap, in ons eigen huis, in ons eigen leven. Wanneer je erover nadenkt, zie je dat vrede in het klein vanzelf vrede in het groot wordt. Dan zullen landen die de wapens oppakken tegen andere landen, beseffen dat zij niet de wet aan hun kant hebben, die kan alleen komen van steun van de regering.
“…wij kunnen volksvertegenwoordigers voor vrede over de hele wereld met elkaar in contact brengen, parlementsleden voor vrede en voorspoed, want vrede en voorspoed gaan altijd samen. Oorlog en armoede gaan ook samen. Wanneer een land voor oorlog kiest, betekent dat [minder geld] voor huisvesting, gezondheidszorg en onderwijs. Dat kunnen we niet meer laten gebeuren. Wij hebben als mensen recht op veiligheid en we hebben recht op huisvesting, gezondheidszorg en onderwijs. Wij moeten erop staan dat onze regeringen de richting inslaan die deze rechten bevestigt en niet langer geld uitgeven aan oorlogen die de hoop van mensen overal verwoesten…
“Mensen hongeren naar vrede; er is een fundamenteel begrip dat we ons moeten uitspreken om de wereld te redden. We staan op een keerpunt in de geschiedenis van de mensheid waar we ofwel zullen besluiten om te handelen naar de impuls in het menselijk hart om vrede te scheppen, ofwel worden voortgedreven door impulsen van agressie en vernietiging, en dat is in wezen de keuze waar we nu voor staan. Geeft het geen enorm gevoel van kracht te weten dat wij als individu voor vrede kunnen kiezen? Geeft het geen enorm gevoel van kracht te weten dat wij de kans om de wereld te veranderen in eigen hand hebben, niet alleen om een einde te maken aan de oorlog tegen Irak, niet alleen om een aanval op Iran te voorkomen, niet alleen om vrede te scheppen tussen de Israëli’s en de Palestijnen, maar om vrede een kans te geven voor toekomstige generaties?
“De dichter Tennyson schreef: ‘Kom, mijn vrienden, het is niet te laat om naar een nieuwere wereld te streven.’ Door uw aanwezigheid hier vandaag, handelt u naar de hartstocht die u heeft, niet alleen om te streven naar een nieuwere wereld, maar om deel uit te maken van een nieuwere wereld, een wereld die oorlog afwijst, een wereld die stemt voor uitbanning van alle kernwapens, een wereld die instemt met de conventies tegen biologische wapens, met de conventies tegen chemische wapens, de overeenkomst inzake kleine wapens, inzake landmijnen; waar alle landen deelnemen in het Internationale Hof van Justitie. Een wereld die het hoogste belang van de Verenigde Naties onderkent als het voertuig voor oplossing van conflicten tussen landen. Wij kunnen voortbouwen op die impuls … er bestaat een wereldwijde beweging die nu ontluikt. Wij moeten ons aansluiten, we moeten meedoen, we moeten haar versterken, aanmoedigen, en voortstuwen, want wij zijn de weg naar de toekomst. De weg naar de toekomst is vrede. Vrede is onvermijdelijk. Wij wijzen oorlog af. Wij bevestigen het doel van menselijke eenheid, en wij zullen een nieuwe wereld scheppen.” (Bron: Correspondent Share International)

Amerikanen demonstreren voor vrede

Op 20 maart 2003 was het vier jaar geleden dat de VS Irak binnenvielen en honderdduizenden mensen overal ter wereld tegen de oorlog demonstreerden, in Canada, Australië, Turkije en door heel Europa. De grootste demonstratie in Europa – met naar schatting 100.000 deelnemers – vond plaats in Spanje.
In maart 2007 zag men evenwel ook in Amerika een enorme toename in aantal en verscheidenheid aan vredesdemonstraties. Gedurende het herdenkingsweekeinde van 17-18 maart vonden er in de VS door het hele land meer dan 1000 protestbijeenkomsten plaats, inclusief een betoging van tienduizenden mensen, die ondanks ijzige en gure weersomstandigheden naar het Pentagon trokken.
Tijdens een andere manifestatie in Washington, DC, kwamen bijna 3000 mensen uit de hele VS bijeen bij de Nationale Kathedraal van Washington; dit evenement stond onder auspiciën van meer dan 24 religieuze groeperingen. Onder de betogers bevonden zich christelijke vredesactivisten, van wie er zo’n 100 werden gearresteerd toen zij, in een vooropgezette actie van burgerlijke ongehoorzaamheid, voor vrede baden. Deelnemers luisterden naar sprekers als Celeste Zappata, wier zoon in 2004 in Irak om het leven kwam. Zij zei: “Ik ben hier vanavond als een getuige van de ware prijs van de oorlog, de misleiding en dwaasheid die de oorlog in Irak is. Wij bieden God onze weeklacht aan die, vanwege de oorlog, in ons allen leeft.” Tijdens het weekeinde werden, tezamen met grootschalige daden van ethische burgerlijke ongehoorzaamheid, door het hele land meer dan 150 christelijke en interkerkelijke vredeswaken en acties gehouden.
Enkele leden van de krijgsmacht in actieve dienst voegden zich in Washington, DC, bij de betoging; het reglement staat hun toe te demonstreren, maar beperkt wat zij kunnen zeggen. Onderofficier Jonathan Hutto, in actieve dienst bij de marine, vertelde de menigte dat het Amerikaanse volk tijdens de verkiezingen in november 2006 tegen de oorlog had gestemd en “wij zijn nu hier om te oogsten”. “Er zijn te veel mensen gestorven en het heeft niets opgelost,” sprak Ann O’Grady, die samen met haar gezin onder barre weersomstandigheden uit Athens (Ohio) gekomen was. “Ik voel mij schuldig wanneer ik mijn dagelijkse werkzaamheden uitoefen terwijl mensen, Amerikanen en Irakezen, lijden.”