Hieronder volgt een selectie van brieven van lezers. Zie voor een uitgebreidere selectie Share Nederland nr.9, november 2009.

Lezers schrijven – november 2009

Subtiel onderricht

Op zondag 13 september 2009 stond ik op de UFO EXPO in Santa Clara (Californië, VS) in de stand van Share International. Een joviale gezette man met een baard kwam naar me toe. Ik stelde mezelf voor en hij zei dat hij Rob heette. Hij was nogal excentriek gekleed met in elk oor een oorbel. Hij lachte gemakkelijk en we begonnen over de ‘ster’ te praten. Ik vertelde mijn ervaringen met de ‘ster die ik de afgelopen maand verscheidene keren heb gezien. Ik zei dat ik de informatie over de ‘ster’ met vrienden van mij bespreek en dat de ‘ster’ leek te verschijnen wanneer ik dat nodig had. Hij knikte instemmend en ik had het vreemde gevoel dat hij precies wist waar ik het over had. Hij stelde me toen vragen als: “Verschijnt de ‘ster’ wanneer je intentie sterk genoeg is?” en “Kan de ‘ster’ door gedachte opgeroepen worden?” Ik had die informatie nog nooit gehoord en ook al stelde hij een vraag, het was alsof hij me nieuwe informatie over de ‘ster’ gaf. Rob straalde een energie uit die je alleen maar kunt beschrijven als ‘vreugde’ en hij wist duidelijk veel meer over deze informatie dan ik! Rob lachte en zei: “Ik ben het eens met wat je zegt,” toen ik samendelen als basisprincipe van Maitreya’s lering noemde.
Hij zei dat hij weg moest naar een andere spreker en ik draaide mijn hoofd voor slechts een moment weg. Toen ik terugkeek … was hij verdwenen. De ingang naar de leeszaal was ongeveer 20 m. verderop en Rob was nergens te vinden. Was ‘Rob’ Maitreya of de Meester Jezus?
D.M.C., Berkeley (Californië, VS).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat ‘Rob’ Maitreya was.

Vervuld van de 'ster'

Op een seminar voor medisch deskundigen en vrijwilligers dat ik bijwoonde, leidde de spreker de groep door een activiteit die ontwikkeld was om deelnemers aan te moedigen hun creatieve capaciteiten in te zetten. De deelnemers werden uitgenodigd om te vertellen wat zij tijdens de activiteit gecreëerd hadden en over de inspiratie achter hun creatie. De voorzitster van de raad van directeuren waar ik zitting in heb, stond op en vertelde de groep over haar werk en zei toen dat zij deels geïnspireerd was door de mooie ster die zij onlangs in de lucht bij de maan gezien had. Omdat ik weet dat deze vrouw niet bekend is met de betekenis van de ‘ster’, was ik verbaasd.
Veel mensen lijken te reageren op de ‘ster’ zonder iets te weten van zijn betekenis.
M.P., San Francisco (VS).
Noot van de redactie: Deze reactie op het zien van de ‘ster’ is een veel voorkomende manier waarop de mensheid uitdrukking geeft aan haar aspiratie naar liefde en leiding van bronnen boven ons eigen niveau. Het is een spirituele manifestatie die uitstraalt van iemands eigen ziel. Het is een reactie op de geestelijke energie die de ‘ster’ uitstraalde.

Hiërarchisch kwartet

Op 23 september 2009 was ik bij de lezing van Benjamin Creme in Amsterdam.
De eerste helft van de lezing zag ik een vrij kleine man in een net zwart pak midden in de zaal zitten. Hij had mooi donkergrijs haar en vermoedelijk een ietwat donkere huidskleur. (Ik zat boven en heb hem alleen van achteren kunnen zien, maar hij en zijn metgezellen bleven mijn aandacht trekken.)
De man zat in de zesde rij van voren, op de 11e stoel van links.
Naast hem, aan de linkerkant, zat een andere man. Deze had in tegenstelling tot de man met de donkere huidskleur, een zeer blanke huid, was lang en droeg een wit overhemd. Hij was enigszins kaal.
Doordat ze midden in de zaal zaten, vielen ze erg op – zwart en wit naast elkaar in absolute stilte. Aan weerskanten van de twee mannen zat een pubermeisje met lang krullend haar, alsof dit de symmetrie en de harmonie in het visuele beeld volledig maakte.
Waren deze twee mannen Meesters?
Dank voor de lezing en al het werk dat u doet.
J.P., Nederland.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de lange man in het wit Maitreya was en de kleinere man in het zwart de Meester Jezus. Ze werden aan weerszijden vergezeld door een discipel van de Meester Jezus.

Hiërarchisch duet

Tijdens de pauze bij de lezing van Benjamin Creme in Amsterdam (23 september 2009) zag ik bij de tafel met gratis informatie een zwart echtpaar folders uitzoeken. De man trok mijn aandacht omdat hij, vanwaar ik stond, leek op ‘Maitreya als de fluitspeler’ [zie de foto in een openbare bibliotheek in New York, Share International, oktober 1998].
De man droeg een gele broek, een groen jack en een roodachtig overhemd. Zijn krulhaar was grijs en bedekt met een pet. Zijn vrouw had een lang gezicht en prachtige zachte lichtbruine huid. Zij zag er heel vriendelijk uit en droeg bruinkleurige kleding.
Omdat er meer mensen naar de tafel kwamen en vragen stelden, verloor ik hen uit het oog.
De volgende dag realiseerde ik me dat het opvallende verschijningen waren vergeleken bij de rest van het publiek. Zag ik Maitreya en de Meester Jezus?
I.S., Nederland.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat het echtpaar Maitreya en de Meester Jezus waren, maar dat zij niet in de zelfde gedaante verschenen als in de zaal, waar zij tussen het publiek zaten.

Dubbele dosis

Op 23 september 2009 zat ik naast Benjamin Creme op het podium om zijn lezing in Amsterdam te vertalen. Aan het eind van de lezing werd de heer Creme overschaduwd, zoals hij uitlegde, eerst door Sai Baba en daarna door Maitreya. Ik meen dat het tijdens de overschaduwing van Sai Baba was dat de heer Creme zijn hand omhoog hief in een zegenend gebaar om de energieën van de overschaduwing te verspreiden, dat ik mijn ogen een ogenblik opende. Op de eerste rij, voor ons rechts, zag ik een zwarte man met een pet en kleurrijke kleren. Ik had hem eerder gezien en toen keek hij onder zijn pet naar beneden, alsof hij probeerde ongemerkt te blijven, ondanks zijn helderrode overhemd en groene jack.
Zijn gezicht deed me enigszins denken aan Maitreya’s ‘goede genius’ als de fluitspeler in de bibliotheek in New York. Maar, terwijl Benjamin Creme zijn hand in zegening bewoog, en het publiek in stilte de zegening ontving, de meesten met hun ogen gesloten, zag ik de zwarte man met zijn hand terugwuiven. Het was zo’n onverwacht en grappig gezicht, dat ik onmiddellijk mijn ogen weer sloot en een lach moest onderdrukken en proberen om het beeld uit mijn gedachten te krijgen en de overschaduwende energieën te blijven ontvangen. Meteen dacht ik, nee dan zal hij Maitreya niet zijn. Of was hij misschien toch niet de verwarde man in het publiek waar ik hem voor hield?
G.A., Amsterdam.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat dit Maitreya was. Tijdens de pauze verscheen hij ook in dezelfde kleurrijke kleding met een zwarte vrouw.

Roep om aandacht

In augustus 1991 stond ik op een perron van de metro te wachten op mijn trein, toen rechts van mij een blonde jongeman nogal snel kwam aanlopen; hij keek me recht en intens aan, lachte naar me met zijn mond open, op een manier die plezier en vreugde toonde.
Hij droeg een zwart heavy-metal t-shirt à la Iron Maiden. Op de rand onderaan las ik “Meditatie” in het Engels. Ik was erg onder de indruk van hem, maar zag hem eerst aan voor iemand die mijn aandacht wilde trekken. Hij stond op een afstandje links van me. Toen kwam hij weer naar me toe, keek met dezelfde glimlach en ging rechts van me staan. De trein liep binnen, ik stapte in en ging zitten. En, twee rijen voor me, nu aan mijn linkerkant, daar zat hij en keek me recht aan en lachte naar me zonder bijbedoeling en met hetzelfde plezier. Ik vond het verstandig om niet naar hem te kijken, maar na een minuut of zo kon ik het niet meer nalaten, dus richtte ik mijn blik discreet op hem. Maar hij was er niet meer, een jonge vrouw had zijn plaats ingenomen. Hij zou de trein uitgegaan kunnen zijn via de andere deur, maar ik herinner me niet dat er in die korte tijd een halte geweest was. Hij stond ook nergens en was niet van plaats gewisseld.
Kunt u zeggen wie die jongeman in de ondergrondse was?
C.F. Barcelona (Spanje).
Benjamin Creme’s Meester verklaart dat de ‘jongeman’ Maitreya was.

Twee brieven van dezelfde lezer:

Joyride

(1) Herfst 1992 was ik net naar Nottingham verhuisd om aan de universiteit te gaan studeren. Al snel na aanvang van het collegejaar ging ik ’s avond uit om contacten te leggen en amuseerde me opperbest waarbij ik, eerlijk gezegd, af en toe flink wat dronk.
Ik fietste in het donker naar huis, een rit van een aantal kilometers, langs Mansfield Road. Ik was in een heel vrolijke stemming en na een zwaar gedeelte heuvelop genoot ik erg van de afdaling. Aan de voet van de heuvel reed ik, al wiiiiiiiii roepend, een paar maal de rotonde om. (Zoals ik al zei, ik had een fijne avond gehad.)
Verderop kreeg ik trek, dus stopte ik bij een snackbar om een loempia te kopen. Ik ging naast mijn fiets op de stoep zitten om die op te eten.
Eindelijk kwam ik, na een nogal lange fietstocht, thuis aan. Terwijl ik afstapte, kwamen er twee politieagenten uit hun auto en liepen naar me toe. “Oh oh,” dacht ik. “Is dit uw huis, mevrouw?” vroeg een van de politieagenten. “Ja,” zei ik, zenuwachtig verwachtend dat ik een standje ging krijgen. Maar de politieagent zei: “O, dan is het in orde, we hielden een oogje in het zeil dat u goed thuis zou komen, we zijn u vanaf Mansfield Road gevolgd.”
Ik voelde me opgelucht, maar ook ongemakkelijk dat ze op mijn tocht naar huis getuige geweest waren van al mijn escapades. Maar ik dacht ook, wat aardig dat deze twee politieagenten de tijd genomen hebben alleen maar om in de gaten te houden dat iemand niets overkomt, zonder hem een standje te geven. Ik heb het verhaal van de zorgzame politieagenten door de jaren heen verteld, maar pas onlangs, nadat ik een ervaring met Maitreya gelezen had, kwam het bij me op dat het misschien helemaal geen politieagenten waren?
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de ‘politieagenten’ Maitreya en de Meester Jezus waren.

Hoffelijkheid

(2) Omstreeks 1996 zat ik met wat vrienden in een pub in Nottingham.
Een aantal van ons zat rond de cafétafel. Terwijl mijn vrienden praatten, werd ik me geleidelijk bewust van twee mannen die achter me stonden, alsof ze wachtten tot ik mijn stoel naar voren zou trekken, zodat zij erlangs konden, ofschoon ze niets zeiden. Het was vreemd, omdat er voldoende ruimte was en het voor hen absoluut niet nodig was dat ik mijn stoel naar voren schoof om hen door te laten – ze hadden er zó langs gekund. Toch schoof ik mijn stoel op en zij liepen van achter komend langs me, eerst de een en daarna na de ander. Ze zagen er erg gewoon uit en vielen helemaal niet uit de toon in de pub. Ze waren blank, achter in de 20 of 30 en de eerste man had zwart haar, een bril en een zwart leren jack. Terwijl hij langs me liep, lachte hij breed naar me en bedankte me nadrukkelijk. Ze liepen de pub uit en mijn vriend en ik moesten er een beetje om lachen: zo’n nadrukkelijk ‘dank je’, waarvoor? Ik verschoof alleen maar mijn stoel, wat nog onnodig was ook. Wie waren deze mannen?
T.C., Londen (VK).

Lees ook de brieven van vorige maanden.