Lezers schrijven – juli/augustus 2010

Vragender-wijs

Op 4 juni 2010 nam een aantal groepsleden deel aan een demonstratie in Amsterdam om op te roepen tot rechtvaardigheid voor de Palestijnen, na de Israëlische aanval op de vloot met hulpgoederen voor de kust van Gaza. Twee van ons gingen na een paar uur met de tram terug naar het Informatiecentrum van Share Nederland. Terwijl we op een tweede tram stonden te wachten, kwamen er twee jonge vrouwen naar ons toe. “Ik zag uw tekst, kunt u alstublieft uitleggen waar het over gaat? Onze teksten waren: “Palestijnen, dat zijn wij” en “Laat het volk leven”. De langste van de vrouwen, die het woord deed, zei dat ze erheen had willen gaan, maar om de een of andere reden niet kon.
De twee jongedames waren in de twintig en zagen er heel bekend uit. We waren er alle twee zeker van dat we ze kenden; ik maakte er een opmerking over: “Jullie zien er zo bekend uit. Ken ik jullie niet?” Beide vrouwen zagen er aardig uit, lachten en hadden een prettige manier van doen. De langste zag er, dacht ik, meer Engels dan Nederlands uit, met een zacht hartvormig gezicht en levendige, intelligente donkerbruine ogen. Haar metgezellin zou van willekeurig welke nationaliteit kunnen zijn, met haar donkere haar, gebogen neus en lichte gelaatskleur. Zij zei helemaal niets, maar lachte de hele tijd en luisterde oplettend naar het gesprek.
Waarom gingen we naar de demonstratie, vroeg het langste meisje. We spraken over solidariteit, rechtvaardigheid, vrede, vertrouwen, met samendelen als de oplossing om vertrouwen op te bouwen. Met andere woorden, zonder rechtvaardigheid voor allen kan er geen vertrouwen zijn en ook geen onderhandelingen in het Midden-Oosten. Alle mensen hebben gelijke rechten. We zijn één familie en iedereen heeft recht op voedsel, water, huisvesting, gezondheidszorg, enzovoort. Zij zette zich ook in voor het Midden-Oosten, zei ze.
We werden stevig ondervraagd en bijna aan een kruisverhoor onderworpen door de lieve jonge vrouw. “Hoe zal dit gebeuren?” “Wat is er nodig?” We vertelden over Share International, Benjamin Creme’s werk, Maitreya, de Wereldleraar, die niet als godsdienstig leider komt, maar voor iedereen.
“Hoe zal hij zich bekendmaken?” Hij verschijnt op tv en roept op tot samendelen, rechtvaardigheid, enzovoort. Maar de wereld moet op Zijn ideeën reageren, niet op Hem vanwege zijn status. We gaven zoveel informatie over de Wederverschijning als maar mogelijk was in de enkele minuten bij de tramhalte.
Op een bepaald punt bleef ik steken, zoekend naar een bepaalde Nederlandse uitdrukking en zij moedigde me aan om in het Engels verder te gaan – ze zei bescheiden dat ze dat wel aan kon. Ze ging toen door met vragen te stellen in uitstekend Engels zonder enig accent.
Zij bleef ons aan de tand voelen; haar vragen waren zo intelligent en vormden zo’n leiddraad dat het verhaal zich logisch ontvouwde. We merkten op dat het zo fijn was dat ze zoveel vragen stelde. Het was inspirerend, zei ze.
“Waarom denk je dat dit belangrijk is?” “Wat trok je aan in deze informatie?” “Hoe hoorde je ervan?”
Ze ging door en bracht ons steeds weer terug bij onze eigen betrokkenheid en inzet: “Dit is een persoonlijke vraag, ik weet dat we niet veel tijd hebben hier bij de tramhalte, maar wat was je weg erheen – wat bracht je bij dit verhaal? Hoe begon het?” Ik gaf antwoord.
We waren nog aan het vertellen over Benjamin Creme’s boeken en het maandblad Share International en onze website, toen we alle vier de tram instapten. Wij zaten een eindje voor hen. Een man nam aanstoot aan mijn tekst en begon ons luidkeels te bekritiseren. Maar precies op dat moment stond de langste van de twee vrouwen op, liep door de tram tot waar wij zaten en zei met enige nadruk: “Ik wilde je nog even bedanken dat jullie je verhaal met ons deelden.”
We stapten uit en ik keek naar binnen omdat ik hen gedag wilde zwaaien. Ik had hen moeten zien, ook al zaten ze aan de andere kant van de tram. Misschien keek ik niet goed en heb ik ze gemist, of ze waren er niet meer.
Waren onze lieve volhardende ondervragers gewoon leergierige jonge vrouwen?
M.L. en F.E., Amsterdam.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de langste, spraakzame ‘vrouw’ Maitreya was, de zwijgzame ‘vrouw’ was de Meester Jezus.

Protest van een moeder

Op 4 juni 2010 deed een aantal leden van verschillende Wederverschijningsgroepen in Nederland mee aan het protest in Amsterdam tegen Israëls gewelddadige aanval op de Turkse hulpvloot, die eerder die week op weg was naar Gaza.
We hadden nogal bekijks tussen de meerderheid van Turkse en Arabische demonstranten, en onze borden met teksten als “Laat het volk leven”, “Palestijnen, dat zijn wij” en “Stop met het doden van onze broeders!”, leken veel mensen en fotografen aan te spreken.
Op een gegeven moment tijdens de bijeenkomst kwam een Arabisch uitziende jonge vrouw van ongeveer 30 jaar naar ons toe. Zij droeg een donkerblauwe harembroek, een beige vest, een sjaal die haar hoofd half bedekte en had een rugzak op haar rug. Zij had tranen in haar ogen en zei iets als: “Ik wilde alleen maar even zeggen hoe ontroerd ik ben door jullie hier te zien en door jullie borden. We zijn toch ook allemaal één? Mag ik jullie omhelzen?” Ze stak haar armen uit alsof ze het groepje wilde omhelzen, en omdat ze vlak voor mij stond, leunde ik voorover en omarmde haar, en zei “Dank je wel.” Het voorval voelde als een levend voorbeeld van broederschap en eenheid en haar innig gevoelde opmerkingen en gebaar ontroerden ons allen.
Ze zei nog iets over Jezus die was gekomen en zijn bloed had gegeven en dat Gretta Duisenberg, de bekende Nederlandse activiste voor de Palestijnse zaak die bij een bijeenkomst eerder die week was mishandeld, hier niet kon zijn vandaag. Nadat ze aan mevrouw Duisenberg had gerefereerd als moeder, zei ze: “Ik ben maar een onbekende moeder.” Ze liep langs de demonstranten voor ons, waar een fotografe een foto van haar wilde maken, maar dat weigerde zij. Nadat ze met een paar andere mensen had gepraat, zat ze nog een poosje op een betonblok voor ze wegliep.
Was de jonge Arabische vrouw wellicht niet zomaar een demonstrante?
G.A., Amsterdam.
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat ‘de jonge Arabische vrouw’ Maitreya was.

Plaatsgebrek

Bij Benjamin Creme’s lezing in Tokio in 2010 was de Hibiya conferentiezaal met een capaciteit van 2070 stoelen bijna meteen gevuld zodra de deuren waren opengegaan. Dertig minuten later had zich bij de ingang een lange rij mensen gevormd die niet meer naar binnen konden.
Omdat we ons zorgen maakten over de mensen die tot aan de pauze een uur of twee uur buiten in de rij moesten staan, boden we aan een wachtlijst op te stellen met de nummers van hun mobiele telefoons, zodat we hen konden bellen zodra er iemand wegging. Aangezien de rij steeds langer werd, wilde ik iets doen om te helpen. Dus liep ik langs de mensen in de rij en legde de situatie uit.
Terwijl ik de genummerde ‘kaartjes’ uitdeelde, zei een man van middelbare leeftijd met een rood shirt aan, die in het begin van de rij stond, tegen mij: Ik heb het nummer van mijn mobiel opgeschreven, maar wanneer laat u het ons weten? Wat gebeurt er als mijn beurt voorbij is tegen de tijd dat ik terug ben gekomen nadat ik jouw telefoontje heb ontvangen? Zou dat niet oneerlijk zijn?”
Hij was vriendelijk en open. Hij zei, met een blik op zijn horloge: “Alleen maar omdat ik vijf minuten te laat was. Ik dacht dat de twee gevouwen foldertjes kaartjes waren, dus ging ik terug naar het station waar ik ze nog vond. Het kostte me meer dan anderhalf uur. En toen was ik te laat om erin te komen.” Ik vond het heel vervelend voor hem. Hij zei ook: “Waarom staat er in de folder niets over de Transmissie-meditatieworkshop die de volgende dag gehouden wordt?” Zijn opmerking verraste me, want ik had geen aandacht aan de inhoud besteed. Hij zei: “Dit evenement wordt helemaal door vrijwilligers georganiseerd, hè?” Ik antwoordde: “Ja, ik ben erbij betrokken omdat deze informatie echt geweldig is. Vandaag ben ik uit Okayama (vier uur met de trein) gekomen, omdat ik wilde helpen.”
Hij zei: “Ik wil deze lezing echt graag horen, maar dat is misschien niet mogelijk, gezien de lange rij wachtenden.” Hij keek erg teleurgesteld. Ik adviseerde hem om de boeken op de boekentafels in de hal te bekijken of in juni naar de lezing van Michiko Ishikawa in Tokio te gaan (die snel geregeld was). Ik vertelde hem ook dat er de volgende week een lezing in Osaka was en gaf hem de informatie daarover.
Uiteindelijk waren meer dan 130 mensen toch nog in de gelegenheid in de zaal te komen, maar deze man zag ik niet meer. Ik vroeg me af wat er met hem was gebeurd, hij wilde het zo graag horen. Was hij gewoon een aardige man?
H.N., Okayama (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de man de Meester in Tokio was. Hij is niet de zaal ingegaan.

Nieuw inzicht

Op 9 mei 2010, bij de openbare Transmissie-meditatie in Tokio met Benjamin Creme, stonden mijn zuster en ik bij de tafel met de ‘hand’-kaarten van Maitreya en de boekjes over Benjamin Creme’s litho’s (mandala’s). Niet ver bij ons vandaan was de boekentafel. De gang was nogal nauw en vol met mensen die de meditatiebijeenkomst kwamen bijwonen.
In de menigte liep een man die mijn aandacht trok. Hij had een normaal postuur, had grijs haar, droeg een grijs jack en een grijze broek en was ongeveer 60 jaar oud.
Toen de man naar onze tafel kwam,  pakte hij een exemplaar van het lithoboekje op en bladerde het door. Ik vertelde hem: “Dat is het boekje met litho’s van de heer Creme.” Hij zei: “Moderne mandala’s zijn te aanschouwelijk.” Ik begreep dat hij niet op de schilderijen van de heer Creme doelde. Toen vroeg hij: “Wat is dit?” en wees op de voorkant van het boekje naar een van de afbeeldingen met de titel “OM overschaduwt de Aarde”. Het was zo’n onverwachte vraag dat ik even van mijn stuk was, maar antwoordde: “Het is het OM.” Hij vroeg me toen op uitdagende, maar serieuze toon: “Wat is het OM?” Ik wilde hem zo goed als ik kon antwoorden en zei: “Het is het eerste woord van de Schepping.” Ik zag dat hij nog een ander antwoord zocht en vervolgde: “Het is God.” Toen hield de man zijn beide handen met de handpalmen tegen elkaar gedrukt voor zijn gezicht en zei: “Het OM is gassho. Het is dankbaarheid.” Zijn stem was heel helder, krachtig en vol waardigheid en vertrouwen. Hij deed toen wat muntstukken in onze donatiepot en zei: “Hier is het penningske van de weduwe.”
Mijn zuster en ik waren heel erg onder de indruk van deze man en we voelden ons erg dankbaar. Het is moeilijk om het in woorden uit te drukken, maar ik voelde dat mij wat licht was gegeven dat naar een nieuw bewustzijn leidt. 1) Was dit een bijzondere man? 2) Heeft OM ook de betekenis dankbaarheid, zoals de man zei?
M.M., Iwate-ken (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigt dat de man Maitreya was en dat OM ook dankbaarheid betekent.

Ten volle leven

Bij de openbare Transmissie-meditatie met Benjamin Creme op 9 mei stond ik als vrijwilliger bij Maitreya’s ‘hand’-kaarten en mijn tweelingzus Mariko bij de lithoboekjes, toen een man van omstreeks 60 jaar oud naar onze tafel kwam. Hij was nogal klein, had grijs haar en droeg een trui over een blauw-grijs gestreept poloshirt. Terwijl hij naar het schilderij “OM overschaduwt de Aarde” wees, vroeg hij mijn zuster: “Wat is dit?”
Ik stond naast haar en al luisterend naar hun gesprek kon ik mijn ogen niet van hem afhouden, omdat hij ondanks zijn gewone uiterlijk heel bijzondere ogen had. Ze waren niet alleen doordringend, maar ook heel diep en gaven me de indruk dat ze voorbij het stoffelijke bestaan keken. Zijn ogen leken me dieper dan de zee en hoger dan de lucht. Ik was er erg door ontroerd.
Enkele dagen later woonde ik de Transmissie-meditatieconferentie in Japan bij. Toen de heer Creme vertelde dat sommige kunstenaars fletse schilderijen maken en mensen dikwijls een ‘flets’ leven leiden, dacht ik weer aan de ogen van die man. Ik dacht heel nadrukkelijk dat onze woorden, schilderijen of wat we schrijven niet flets moet zijn en bovenal dat we geen flets leven moeten leven. Diep in mij voelde ik dat ik graag een manier van leven zou willen kiezen die zo diep is als de zee en zo hoog als de lucht. Ik zou graag zo iemand willen zijn die zulke diepe en verheven ogen had.
R.M., Miyagi-ken (Japan).
Benjamin Creme’s Meester bevestigde dat de man met de bijzondere ogen Maitreya was.

Lees ook de brieven van vorige maanden.